rockarolla-radio-logo
listen-live

                       .

{fcomment}

The Cult @ Fuzz Club Athens (05.06.2011)

cult-ian The Cult @ Fuzz Club Athens (05.06.2011)

Η Τόνια Βαφειάδου και ο Γιώργος Παρδάλης ,μεταφέρουν τις εντυπώσεις τους..

Η Κυριακή 05 Ιουνίου ήταν μια μέρα παράξενη από όλες τις πλευρές. Από τη μία η αναμονή για την μεγαλειώδη συγκέντρωση των ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ στο Σύνταγμα (που τελικά έφτασαν τις 400.000),από την άλλη ο τέταρτος τελικός του πρωταθλήματος μπάσκετ ανάμεσα στους αιώνιους και στη μέση η πολυαναμενόμενη (τουλάχιστον για μένα) εμφάνιση των Cult στην Αθήνα.

Τα δύο πρώτα γεγονότα άνετα θα μπορούσαν να δώσουν πάτημα δικαιολογίας σε πιθανή αποτυχία του συγκεκριμένου event,οι περισσότεροι από 1000 άνθρωποι,όμως,που βρέθηκαν στο χώρο του Fuzz Club έδειξαν με τον πλέον εμφατικό τρόπο πως όταν μια μπάντα έχει την αξία,που δίχως αμφιβολία έχουν οι Cult,τότε ο κόσμος την τιμά με την παρουσία του.


Από την αρχή ήξερα πως δεν είχα να περιμένω πολλά από την συγκεκριμένη εμφάνιση,παρά το γεγονός ότι οι Cult είναι από τις πλέον αγαπημένες μου μπάντες!Λίγο το γεγονός ότι δεν είναι πλέον στην ακμή τους,λίγο το ότι ο Ian Astbury έμοιαζε να είναι η σκιά του επιβλητικού ερμηνευτή που όλοι ξέρουμε με είχαν γεμίσει με ανάμικτα συναισθήματα! Όταν όμως οι Cult εμφανίστηκαν στην σκηνή του Fuzz λίγο πριν τις 22:00 και ακούστηκαν οι πρώτες νότες του Rain κάθε αμφιβολία σβήστηκε ολοκληρωτικά από το μυαλό μου!Ναι ο Astbury δεν είναι πλέον ο παίδαρος που ήταν δυνατόν να προκαλέσει υγρά όνειρα σε κάθε γυναίκα στα 80's,αλλά φωνητικά στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.Ναι ο Billy Duffy δεν σκότωσε τελικά τον ηχολήπτη (πράγμα που μου κόστισε μερικά euro καθώς έβαλα στοίχημα ότι θα το κάνει),αλλά δεν έχασε ούτε νότα,ούτε σόλο,ούτε θέμα και δεν θα ήταν ψέμα να πω ότι κάποιες φορές ακουγόταν λες κι έπαιζε το CD της μπάντας!Ναι είναι γεγονός ότι οι cult επί σκηνής έδειχναν ένα εξαιρετικά δεμένο σύνολο,το οποίο κατάφερε να νικήσει (με 20 λεπτά καθυστέρηση) τον δεδομένα κάκιστο ήχο του Fuzz και μας έδωσε ένα show αντάξιο της φήμης τους σαν μπάντα!

 

 

Το κοινό με τη σειρά του αρκετά ετερόκλητο και από διάφορα ηλικιακά στρώματα στην πλειοψηφία του είχε αντιδράσεις αδιάφορες,πλην των hit,αλλά σε γενικές γραμμές συμμετείχε ενεργά στην όλη μυσταγωγία του live.

 

Το set δεν ήταν ένα καθαρό best of της μπάντας αλλά πλησίασε αρκετά σε αυτό. έλειπαν κάποια χτυπητά classics (όπως το Witch που ειδικά το πάνω διάζωμα ζητούσε επίμονα),αλλά δε νομίζω πως κανείς χαλάστηκε από αυτό που είδε. Ειδικά σε κάποια σημεία,όπως το Sweet Soul Sister,το Nirvana,το Saints are Down (ανατριχίλα) και το Firewoman εγώ προσωπικά κόντεψα να πάθω έμφραγμα από την ανατριχίλα.

 

Αν έψαχνα για ενστάσεις στη συγκεκριμένη συναυλία αυτές σίγουρα θα ήταν το γεγονός ότι ο ηχολήπτης δεν καίγεται στην κόλαση και το ότι ο Astbury μου τα χάλασε στο Fire Woman καθώς εκτελεστικά το εκτέλεσε κυριολεκτικά!. Κατά τα άλλα απόλαυσα τα πάντα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο! Και για να μοιραστώ την απόλαυση μαζί σας σας παραθέτω και το setlist της βραδιάς!

Rain

Every Man And Woman Is A Star

Electric Ocean

Sweet Soul Sister

Horse Nation

Saints Are Down

Rise

Nirvana

Phoenix

Embers

Spiritwalker

Lil Devil

Dirty Little Rock Star

Wild Flower

She Sells Sanctuary

Love Removal Machine

-------------------------------

Fire Woman

Break On Through (The Doors Cover)

 

 

Y.Γ. Ο Astbury κλείνοντας είπε πως θέλει να ξαναέρθει Ελλάδα όταν η μπάντα βγάλει καινούριο δίσκο και βγει σε παγκόσμια περιοδεία! Αυτή τη φορά ας τον φέρει κάποιος Θεσσαλονίκη,γιατί με αυτά που πάθαμε στην επιστροφή νιώσαμε ότι μετά από αυτό το live περάσαμε στην ζώνη του Λυκόφωτος!

 

Γιώργος Παρδάλης

 

 

 

Περίμενα με πολλή ανυπομονησία αυτή την μέρα. Όχι γιατί οι Cult, ταπεινά ομολογώ, οτι είναι  το αγαπημένο μου συγκρότημα, όχι γιατί τους είχα δει ήδη τρεις φορές στη Στοκχόλμη στα καλύτερα τους, αλλά γιατί είναι ένα συγκρότημα θρύλος και ο Ian Astbury για χρόνια ήταν ένα αξεπέραστο ροκ ίνδαλμα.
Η συναυλία άρχισε λίγο μετά τις 10 σε έναν χώρο που έμοιαζε με σάουνα. Ο κόσμος όμως περίμενε υπομονετικά, η ουρά απ΄έξω ήταν μεγάλη, η ταυτόχρονη ογκώδης συγκέντρωση στο Σύνταγμα αργοπόρησε τον κόσμο αλλά κανένας δεν γκρίνιαξε, σε λίγο θα έβγαιναν στη σκηνή οι CULT!
Τα φώτα επιτέλους έσβησαν και μια παιδική μελωδία πλημμύρισε τον χωροχρόνο. Μετά απο λίγα λεπτά εμφανίζονται στη σκηνή, τελευταίος ο Ian Astbury, όχι ο Ιαν που όλοι ξέρουμε αλλά ένας Ίαν με πολλά παραπάνω κιλά, φανερά ταλαιπωρημένος απο τα ναρκωτικά και το αλκοόλ των τελευταίων τριάντα χρόνων και απο τη φαντασίωση ή ψύχωση του οτι είναι η μετενσάρκωση του Jim Morisson...
Ανοίξανε με το Rain, δεν μπορούσε να το τραγουδήσει όχι γιατί αυτή η υπέροχη φωνή όπως και να το κάνουμε έχει και αυτή αλλοιωθεί, αλλά πιστεύω-πραγματικά το πιστεύω- οτι ήταν απο τη συγκίνηση. Ο κόσμος τραγουδούσε πιο δυνατά απο τον ίδιο. Με υποκλίσεις, ινδικούς χαιρετισμούς, αμερικάνικο attitude, o Ian συνέχισε  το πρόγραμμα. Δεν υπάρχουν λόγια νομίζω να περιγραφεί η έκρηξη που έγινε με το Sweet Soul Sister, ο πανζουρλισμός με το Fire Woman, η υστερία με το Wild Flower, η συγκίνηση με το She sells Sanctuary, ο χορός με το Dirty Little Rockstar, η συγκίνηση με το War και το Saints are Down.
Εστίες χορού σε όλο το club, καταιδρωμένοι, συγινημένοι και γεμάτοι ενέργεια όλοι μας και οι ίδιοι, μας αποχαιρέτησαν με το Break on Through των Doors. Όταν ο κόσμος βγήκε απο τη συναυλία αναρωτιόμουν πόσο ευτυχισμένος μπορεί να γίνει κανείς μετά απο μια τέτοια μουσική εμπειρία.
Όσοι βρεθήκατε εκεί καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Τόνια Βαφειάδου
Φωτογραφίες:Γιώργος Παρδάλης

FACEBOOK

TWITTER

Twitter