Blues Wire,Soul Box,Deep In The Top @ Γαία Live 24/2/12
Επιτέλους την περασμένη Παρασκευή κατάφερα κάτι που ήθελα πολύ τα τελευταία 4 χρόνια να κάνω και συνέχεια για ηλίθιους, κ μη,λόγους δεν γινόταν... Ήταν Παρασκευή και πάλι, 1 του Φλεβάρη το 2008, όταν και είδα επί σκηνής για πρώτη φορά τους Blues Wire μαζί με τους Έλληνες θρύλους της ροκ μουσικής, τους Socrates! Ήταν, χωρίς υπερβολή, ένα από τα καλύτερα live που έχω δει, έως και σήμερα τουλάχιστον, γιατί όπως είπε ο μέγας Νίκος Γκάλης, η καλύτερη εμφάνιση έχει τον τίτλο της καλύτερης, μέχρι να έρθει μια επόμενη καλύτερη κλπ(καλά δεν το είπε έτσι ακριβώς αλλά λέμε...)!!!
Δυστυχώς το άρθρο δεν θα είναι τόσο μεγάλο, όσο θα ήθελα, γιατί είναι περιορισμένος ο χρόνος που έχω και ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά. Θα προσπαθήσω όμως να μεταφέρω όσο γίνεται καλύτερα το κλίμα εκείνης της πολύ ιδιαίτερης βραδιάς.
Γιατί ιδιαίτερη; Γιατί όταν ανέβηκε ο Ηλίας Ζάικος, η ψυχή των Blues Wire εδώ και πολλά χρόνια, για να την προλογίσει, είπε πολύ σωστά ότι ήταν ένα live που ένωνε τρεις (και ίσως και περισσότερες) γενιές, καθώς την βραδιά άνοιξαν οι Deep in the Top, που είναι τελειόφοιτοι της Γ' Λυκείου του μουσικού σχολείου!
Όταν ακούς ότι μια παρέα δεκαεφτάχρονων παίζει blues, σου προκαλεί μια έκπληξη και έναν δισταγμό για το αν έχουν την απαραίτητη εμπειρία και το απαραίτητο συναίσθημα να παίξουν κομμάτια αυτού του ιδιαίτερου μουσικού ιδιώματος.Τέτοιες σκέψεις όμως, διαλύονται αμέσως ακούγοντας αυτά τα παιδιά,που με αέρα και εκτελεστική ικανότητα τριαντάρηδων ανέβηκαν στη σκηνή και έπαιξαν κομμάτια όπως το "Mannish Boy" , το "Sweet Home Chicago" και το "Bouree".
Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο μέγιστο στην προσπάθεια των παιδιών, που για 45 λεπτά έδειξαν το πλούσιο ταλέντο τους αλλά και την αγάπη τους στην blues μουσική με το καλύτερο τρόπο, αναγκάζοντας αργότερα των Ηλία Ζάικο να τους βγάλει το καπέλο...
1.Pride and Joy (Stevie Ray Vaughn)
2.Walking by Myself(Jimmy Rodgers)
3.Bedquake(Deep In The Top)
4.Johnny B. Goode(Chuck Berry)
5.Mannish Boy(Muddy Waters)
6.Bouree(J.S. Bach - Jethro Tull)
7.You're so Sexy Tonight(Deep In The Top)
8.Born to Be Wild(Steppenwolf)
9.Sweet Home Chicago(Robert Johnson)
Ηighlights: Η εκτέλεση του Bouree με την κατάλληλη στάση του δεξιού ποδιού αλλά και το δικό τους κομμάτι με τίτλο, παρακαλώ, "You are so Sexy Tonight" με το απαραίτητο -φυσικά- attitude ...
Η ώρα πήγε περίπου 11.30 και στη σκηνή ανέβηκαν οι Soul Box που είναι ένα power trio, το οποίο έπαιξε αποκλειστικά διασκευές, από τον χώρο του blues rock και όχι μόνο. Μια αρκετά δεμένη μπάντα,που ξεκίνησε δυνατά με διασκευή στο "I Got Mine" των Black Keys και άλλα γνωστά κομμάτια από Lenny Kravitz, Jimmy Hendrix Experience και Kings Of Leon, αλλά κάπου στην πορεία είτε η απόδοση τους έπεσε ή απλά εγώ περίμενα τόσο πολύ να δω τους Blues Wire, που είχα το μυαλό μου αποκλειστικά εκεί. Θεματικά ίσως ταίριαζε καλύτερα να εμφανιστούν πρώτα οι Soul Box και μετά οι Deep in the Top, αλλά υπάρχει και το θέμα των "χιλιομέτρων" που έχει "γράψει" μια μπάντα,που είναι εξίσου και ίσως και περισσότερο σημαντικό.
1.I Got Mine
2.Molly's Chambers
3.I Don't Need No Doctor
4.Route 66
5.Rock 'n Roll is Dead
6.Manic Depression
7.Blue Green Olga
8.Who Did you Think i Was
(οποιαδήποτε λάθη υπάρχουν στην setlist,οφείλονται στο ότι η επίσημη λίστα τους περιέχει περισσότερα κομμάτια από αυτά που έπαιξαν και έστυψα λίγο το κεφάλι μου να θυμηθώ ποια παίχτηκαν και ποια όχι)
Highlighs: Το αίσθημα ευφορίας και απέραντης κ-αύλας(μπαρδον) που σου προκαλεί το άκουσμα riff όπως τα αρχικά των "I Got Mine" και "Rock 'n Roll is Dead",καθώς κ η εκτέλεση του "Manic Depression".
Και φτάνουμε στις 12.30,οπότε και εμφανίστηκαν o Ηλίας Ζάικος, ο Σωτήρης Ζήσης και η παρέα τους. Από τις πρώτες κιόλας νότες της κιθάρας θυμήθηκα γιατί ήθελα τόσο πολύ να ξαναδώ τους Blues Wire. Το στυλ τους, ο τρόπος εκτέλεσης των κομματιών και το συναίσθημα που βγάζουν στη σκηνή είναι κάτι πρωτόγνωρο για ελληνικό -κ όχι μόνο- συγκρότημα. Αυτό που πρώτα τραβάει την προσοχή σου είναι φυσικά ο Ηλίας Ζάικος, ο οποίος δεν παίζει κιθάρα έτσι απλά. Την αγγίζει,την χαϊδεύει και καταφέρνει να βγάζει ήχο που δε γίνεται να σε αφήσει ασυγκίνητο, και αν 1/100 συμβεί αυτό, τότε το πρόβλημα είναι σίγουρα δικό σου!!!
Πέρα από την κιθάρα και το μπάσο όμως, την παράσταση έκλεβαν ο ήχος της φυσαρμόνικας και του σαξοφώνου, αλλά και των drums,κυρίως διότι η drummer χτυπούσε με τόση μανία τo set της, που κάθε φορά μετά το τέλος ενός κομματιού, το τακτοποιούσε ξανά στη θέση του, γιατί μετακινηθεί αρκετούς πόντους πιο πέρα!
Η εμφάνιση τους, λοιπόν, άνοιξε με 2 κομμάτια από την δισκογραφία του Ηλία Ζάικου και στη συνέχεια ήρθαν 2 στιγμές που δεν θα ξεχάσω σίγουρα όσα χρόνια και αν περάσουν... Από τη μια το εισαγωγικό σόλο κιθάρας που οδήγησε στο κομμάτι "Black Magic Woman" και από την άλλη η υπέροχη εκτέλεση του κομματιού του Sam Cooke με τίτλο "A Change is Gonna Come".
Θα μπορούσα να γράφω για αρκετή ώρα ακόμα τα συναισθήματα που δημιούργησαν αυτά τα 2 κομμάτια, αλλά και η γενικότερη εμφάνιση των Blues Wire, όμως δυστυχώς αυτή τη φορά δεν γίνεται. Μένω με τις υπέροχες αναμνήσεις που μου αφήνουν και επιφυλάσσομαι για εκτενέστερη και αναλυτικότερη περιγραφή την επόμενη φορά, που το υπόσχομαι στην προσκοπική μου τιμή ότι δεν θα αργήσει...
Highlights: Βλέπε λίγο παραπάνω... α,και κάτι που δυστυχώς έχασα γιατί έπρεπε να φύγω λίγο νωρίτερα. Τα τζαμαρίσματα επί σκηνής τόσο με τους Soul Box όσο και με τον πληκτρά/φλαουτίστα των Deep In The Top... και τώρα πάω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο!
***photos by Astarti
(ενα ιδιαιτερο ευχαριστω στον Cj EasyDoor)
Κυριακίδης Βασίλης
