Ξεχώρισα το “Patterns of a Dream” (αν θυμάμαι σωστά), ενώ διασκεύασαν με πολύ ωραίο τρόπο Fates Warning του ελκυστικά αφαιρετικού “A Pleasant Shade Of Grey”. Προτρέχω όμως και είναι κρίμα.
Οι Agnosia μου φάνηκαν βελτιωμένοι σε σχέση με την προηγούμενη φορά που τους είχα δει support στους FW πριν από δύο χρόνια, ενώ ο λυρισμός τους παραμένει ελκυστικά έκδηλος χωρίς να γίνεται γλυκανάλατος καθώς εφάπτεται επιτυχημένα με πιο επιθετικές στιγμές. Παίζουν χρόνια, είναι δεμένοι επαγγελματίες μουσικοί και νιώθουν. Σίγουρα ήταν ταιριαστοί στο billing της βραδιάς και κατάφεραν να ζεστάνουνε τον κόσμο ο οποίος ήταν σίγουρα εξοικειωμένος με αυτό που ήρθε να δει.

Οι Mystic Force απ’ ό, τι έμαθα ήταν προσθήκη της τελευταίας στιγμής – έπαιζαν προχτές και στο Keep It True Festival στη Γερμανία, και έκλεισαν και δύο εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Άλλοι παιχταράδες από κει, δεν σταμάτησαν να χτυπιούνται λεπτό, ο Keith Menser (ο μοναδικός - μαζί με τον ένα εκ των δύο κιθαριστών – εναπομείνας από την αρχική σύνθεση) έδωσε τα ρέστα του κοπανώντας το μπάσο του ποικιλοτρόπως και ταυτοχρόνως με τη μαλλούρα του που πήγαινε πέρα δώθε συνεχώς! Μορφάρα! Πρόκειται για US power metal θρύλους εδώ που τα λέμε, με κομματάρες όπως τα “Awakened by the Dawn” (μάλλον το προσωπικό μου αγαπημένο!), “Closer to the Truth”, “The Eternal Quest”, “Among Infinity”, “Shipwrecked With The Wicked” (χαμός!), να κινητοποιούν το κοινό ακόμη περισσότερο κάνοντάς το να επιδίδεται σε ακατάσχετο headbanging. Εξαιρετικοί, με έναν τραγουδιστή ο οποίος, αν και έχει τρομερή φωνή, πρέπει να ψηθεί περισσότερο με πρόβες και περιοδείες προκειμένου να κινείται άνετα επί σκηνής. Όπως και να χει, για να μη γινόμαστε και σπαστικοί γκρινιάρηδες που τα θέλουνε όλα δικά τους (κρατήστε το αυτό το τελευταίο, θα χρειαστεί αργότερα), οι Mystic Force γάμησαν. Απλά και όμορφα.

Τώρα, για τους Psychotic Waltz, τι να πει κανείς; Μια απόπειρα ορισμού ξεσηκώνεται από το site του συγκροτήματος όπου, σύμφωνα με τους ίδιους: A Psychotic Waltz is a trip throughout time of the subconscious and conscious brain and can be an eclipse of time in somebody's mind… Άντε βγάλε άκρη. Προτρέχω πάλι. Θα ξεκινήσω με αριθμούς, παρόλο που δεν είναι το φόρτε μου: σχεδόν τρεις (3) ώρες, εικοσιοχτώ (28) κομμάτια. Τα θέλετε όλα δικά σας, ε; Ας βρω έναν που δεν ικανοποιήθηκε από την χτεσινή βραδιά. ΈΝΑΝ. Ακόμη κι ο Λαδό θα έμενε άναυδος πιστεύω (έλαμψες διά της απουσίας σου...).

Από τη στιγμή που ξεκίνησε το Intro του “Sleeping Dogs/ Ashes” και έπειτα, ήταν μια πορεία χωρίς επιστροφή… “Out Of Mind” και εξαϋλωνόμαστε όλοι μαζί… Ο (κάποτε Buddy Lackey, τώρα πια) Devon Graves είναι ο ιθύνων νους, ο μεγάλος υπερρεαλιστής αρχιτέκτων που κατέχει καλά τα μυστικά των παράλληλων κόσμων στους οποίους βρίσκεται, ταυτόχρονα με το δικό μας… Μεταμορφώνεται σε κουνούπι (“Mosquito”) και ακρίδα (“Locust”) περπατώντας πάνω απ τα κεφάλια μας και απομυζώντας τα τελευταία ίχνη λογικής. Προσφέρει βεβαίως την κάθαρση, πιάνοντας το φλάουτό του στα “My Grave” και “I Remember” (ω θεοί, το ζήσαμε και αυτό), παρόλα αυτά θα βυθιστεί νοσηρά (“Morbid”) στα άδυτα του εγκεφάλου του – και του δικού μας – ενώ μουσικοί της καλύτερης ποιότητος τον συνοδεύουν χωρίς να χάνουνε σε ήχο ή συναίσθημα.Η φωνή του, απλά ξεπέρασε κάθε προσδοκία: ήταν ασύλληπτος.

Και οι υπόλοιποι στάθηκαν αντάξιοι των περιστάσεων: ο Norm Leggio κοπανούσε ασταμάτητα, μελετημένα κει εμπνευσμένα, υπηρετώντας το πραγματικό νόημα του prog drummer, οι Dan Rock/ Brian McAlpine (ειδικά ο δεύτερος αποτελεί νομίζω υπόδειγμα ισχυρής θέλησης για ζωή: εμβληματική η εικόνα του.

Χαμένος στην ταστιέρα του καθήμενος σε αναπηρικό καροτσάκι…) ήταν τα δύο συγκοινωνούντα κιθαριστικά δοχεία της βραδιάς, ο μπασίστας Ward Evans σταθερά εξαιρετικός.

Από κει και πέρα; “Tiny Streams”, “Cold”, “Hanging On A String” (από την Aslan εποχή τους), “Drift” (παράνοια και ολική επαναφορά), “Northern Lights” (είναι πολύ δύσκολο να κρατήσει κανείς την ψυχραιμία του - το κύκνειο άσμα της μπάντας “Bleeding” τιμήθηκε υπέρ του δέοντος και δικαίως ενώ οι αναφορές στα “Mosquito” και “Into The Everflow”, όπως και το ντεμπούτο “A Social Grace” δεν ήταν λίγες προφανώς), “Shattered Sky”, “All The Voices”, “Mindsong”. 



Συγχωρέστε με αν μου διαφεύγουν τίτλοι κομματιών, η εμπειρία από μόνη της ήταν τόσο υπερβατική που δυσκολευόσουν να το πιστέψεις. Μια πρώτη προσγείωση στην πραγματικότητα έγινε με το τέλος του κανονικού μέρους και τα “Another Prophet Song” και “Halo Of Thorns” για να επανέλθουν για το encore μέσα σε παρατεταμένες επευφημίες του κοινού. Encore αποθεωτικό: “I Of The Storm” (Αποθέωση πρώτη), “…And The Devil Cried” (Αποθέωση δεύτερη), “Spiral Tower” (Τρίτη αποθέωση και φαρμακερή). Επάνοδος στην πραγματικότητα; Δύσκολη πέραν του υποφερτού. Τα λόγια είναι περιττά. Τίποτε (“Nothing”) άλλο δεν έμεινε να προσθέσουμε εμείς. Οι Psychotic Waltz παρέδωσαν μαθήματα πρωτότυπης και εθιστικής μουσικής. Όσοι τυχεροί βρέθηκαν εκεί το απήλαυσαν στο έπακρο. Ουαί τοις απούσι…

  Θεωρώ και τους Agnosia ένα από τα ελπιδοφόρα ελληνικά progressive σχήματα, (που ομολογώ όμως ότι τους βλέπω πρώτη φορά).  Μόνο που πιστεύω ότι θα πρέπει να δώσουν μεγάλη σημασία στην δημιουργία ενός προσωπικού ήχου της μπάντας, αφού όλα σχεδόν τα τραγούδια τους που άκουσα στη συναυλία, παρέπεμπαν σε τραγούδια γνωστών ξένων progressive συγκροτημάτων .

  Ακολουθούν οι powerάδες Mystic Force παλιές καραβάνες στον χώρο του power metal, που η συμμετοχή τους σαν support για τη συναυλία των Psychotic Waltz στη Θεσσαλονίκη ανακοινώθηκε λίγες μέρες πριν. Κράτησαν “ζεστό” τον χώρο του Block 33, αφού το head banging πήγαινε σύννεφο, (μέχρι να υποδεχτούμε  τους μεγάλους Psychotic Waltz),  με χαρακτηριστική  ηγετική μορφή το παλαιότερο μέλος της μπάντας τον μπασίστα Keith Menser. Θετική κρίνω επίσης την παρουσία του νεαρού τραγουδιστή τους  αλλά με έλλειψη ορισμένων σημαντικών στοιχείων που ολοκληρώνουν το image ενός δυναμικού frontman που επικρατεί κυρίως στις power metal μπάντες.

   Όμως εκφράζοντας πάντα την προσωπική μου γνώμη, και χωρίς να θέλω να θίξω στο ελάχιστο την δυναμική εμφάνιση των Mystic Force, μακαρίζω τους αθηναίους metal fans  που είχαν την τύχη να δουν τους Royal Hunt, (μια από τις αγαπημένες μου μπάντες), με αριστουργηματικές ηχογραφήσεις αλλά και με D.C.Coοper στα φωνητικά.(Αν και όπως έμαθα εκ των υστέρων δεν έπαιξαν ούτε ένα τραγούδι από το αριστούργημα ‘Paradox”).     

  Όπως επίσης επιθυμία μου θα ήταν να δω πρώτα, όλα τα ονόματα που “έπαιζαν” να εμφανιστούν μαζί με τους Psychotic Waltz στην περιοδεία τους, όπως Mekong Delta, Pagan`s Mind, φυσικά Royal Hunt, και μετά  τους Mystic Force.

Όπως και να έχει όμως, τα 60 προηγούμενα λεπτά  πέρασαν  δυναμικότατα , και …ήγγικεν η ώρα…

…23:35

  Η στιγμή για την αρχή ενός ψυχωτικού progressive χορού. 

  Ιερή στιγμή για πολλούς οπαδούς του συγκροτήματος που είχαν φροντίσει αρκετές μέρες πριν, να εξασφαλίσουν το μαγικό εισιτήριο προς αποφυγήν τραγικών εκπλήξεων.

  Η είσοδος των μελών της μπάντας στη σκηνή ξεκινά με τον Brian Macalpin στο αναπηρικό καροτσάκι, ένα από τα “σήματα κατατεθέν “ των Psychotic Waltz. Αλλά και τα υπόλοιπα μελή, παίρνουν τη θέση τους.  Ο τεράστιος (και  σε όγκο) μπασίστας Ward Evans, δείχνει στο κοινό το δισέλιδο set list του συγκροτήματος.

  Καλώς ήλθατε λοιπόν στον μυστηριώδη μουσικό κόσμο των Psychotic Waltz.
 

 

  Η είσοδος του Devon Graves δημιουργεί παραλήρημα. Εντυπωσιακός , επιβλητικός , πότε σαν αρπακτικό και  πότε σαν μάγος του μεσαίωνα, κινείται με θεατρικά βήματα στη σκηνή.

  Η ερμηνεία του πραγματικά απίστευτη, και η χροιά της φωνής του, λες και είναι βγαλμένη από το στούντιο. Αναλλοίωτη στον χρόνο. Το φλάουτό του προσθέτει ακόμα μεγαλύτερο λυρισμό στην μουσική τους παρουσία. Ο κόσμος τραγουδάει μαζί του τα ρεφρέν των “drift”, “bleeding” ,“ ...and the devil cried”  και όχι μόνο. Το συγκρότημα καταθέτει στον κόσμο τις μουσικές του  δημιουργίες με συναίσθημα τέχνη και εκφραστικότητα, χωρίς περιττά “φτιασίδια”.

  Χαρακτηριστικό  σημείο της κρίσης όμως και σε αυτή τη συναυλία. 

Πλησιάζοντας στο encore,  ο Davon Graves μιλώντας στον κόσμο τους λέει πως είναι αργά , πως πρέπει να πάνε να ξεκουραστούν  γιατί αύριο Δευτέρα ο κόσμος δουλεύει, και όλα τα σχετικά σε μια άμεση επικοινωνία με το κοινό, το κοινό οποίο βεβαία, φωνάζει  we want more ξανά και ξανά και αρνείται κατηγορηματικά να αποχωρήσει. 

Και εκεί γίνεται από τον Davon η ερώτηση κρίσεως… 

-Πόσοι από σας δουλεύετε αύριο?

Από τα 500-600 άτομα (υπολογίζοντας με το μάτι) που βρίσκονταν στον χώρο, 15 με 20 χεράκια σηκωθήκαν  από τον κόσμο…

Όσο τραγικό σημάδι κρίσης κι αν είναι αυτό για τον τόπο μας και τις πολύ δύσκολες οικονομικές μέρες που περνάμε, άλλο τόσο είναι δείγμα ότι ο κόσμος καταθέτει ακόμα και το υστέρημά του για να παρακολουθήσει κάτι πραγματικά  αξιόλογο, αναγνωρίζοντας την αξία της αληθινής μουσικής δημιουργίας. Την αξία μιας μπάντας όπως οι Psychotic Waltz.

  Το encore και αυτό τεράστιο .Όλοι παρακαλάν να μην τελειώσει ποτέ. Αλλά όλα τα καλά έχουν και ένα τέλος. Έτσι λοιπόν μετά από δυόμιση περίπου ώρες επί σκηνής, μας λένε το καληνύχτα με το “Spiral Tower” μέσα σε μια αποθέωση.  

  Και όπως κάθε μεγάλη μπάντα που σέβεται το όνομά της αλλά και το κοινό της , μετά το τέλος της συναυλίας όλα τα μέλη του συγκροτήματος, βγήκαν στον προαύλιο χώρο του Block 33 ευχαρίστησαν προσωπικά τον κόσμο υπέγραψαν αυτόγραφα, συζήτησαν και φωτογραφήθηκαν μαζί του.

  Παρόλα αυτά όμως  όσο ευχαριστημένος έμεινα από αυτήν την καταπληκτική βραδιά, δεν γίνεται να μην γκρινιάξω για μια φορά ακόμα.(Αρχίζω να αναρωτιέμαι αν έχω γίνει “γεροπαράξενος”, ή πολύ απαιτητικός). Ο ήχος ήταν κοινώς χάλια και αδικεί παρά πολύ το συγκρότημα.(Φανταζόσασταν να ήταν τέλειος ; …μιλάμε για το απόλυτο). Η ένταση ήταν υπερβολική, τόσο που θα μπορούσε να καλύψει συναυλία εξωτερικού χώρου. Οι κιθάρες τελείως πριμαριστές, ενώ το μπάσο σε τέρμα ένταση πολλές φορές κάλυπτε σχεδόν τα πάντα.

Οι μεσαίες συχνότητες ανύπαρκτες… και όλα αυτά όχι από ένα σημείο μόνο αλλά από 4 διαφορετικές θέσεις στον χώρο που άλλαξα, ψάχνοντας κάπως καλύτερο ήχο. 

Μα τι σας λέω τώρα… αφού ξέρω για αρκετό καιρό θα μιλάμε για αυτή την βραδιά. Όπως ξέρω επίσης ότι όλοι όσοι ήσασταν εκεί σίγουρα φύγατε με χαμόγελο ικανοποίησης. Όλα τα υπόλοιπα είναι ψιλά γράμματα… 

Γιατί και εγώ με το ίδιο χαμόγελο έφυγα, αν και τα αυτιά μου ακόμα βουίζουν…  όμορφα όμως…

                                                                                         Ηλίας Μεταλλινός