Βρισκόμαστε στις αρχές του 1981 και ο Ozzy, μαζί με τη μπάντα του* (υποχρεωτικός ο αστερίσκος - θα εξηγήσουμε στο τέλος τη χρησιμότητά του!) μπαίνουν στο στούντιο, για να ηχογραφήσουν το ‘διάδοχο’ του Blizzard of Ozz. Τα χρονικά περιθώρια είναι ελάχιστα, λόγω της επερχόμενης περιοδείας και των εμφανίσεων που, άγνωστο γιατί, έχουν κανονιστεί τις μέρες που κάθε φυσιολογική μπάντα θα παρέμενε στο στούντιο για να τελειοποιήσει το δημιούργημά της. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι η κυκλοφορία του δίσκου έχει προγραμματιστεί, ούτως ή άλλως, για το Νοέμβριο! Τελικά, οι ηχογραφήσεις ολοκληρώνονται στις 23 Μαρτίου και το Diary of a madman θα κυκλοφορήσει, όντως, το Νοέμβριο του ίδιου έτους, αποκτώντας, σχεδόν ένα χρόνο μετά το τέλος των ηχογραφήσεων, το στίγμα του τελευταίου δίσκου του αδικοχαμένου Randy Rhoads.

Ο δίσκος ξεκινάει με το Over the mountain, μια πολύ δυνατή σύνθεση που παραπέμπει ιδιαίτερα στους Black Sabbath. Συνεχίζει με το Flying high again, που έγινε all time classic στις επόμενες δεκαετίες. Το You can’t kill rock ‘n’ roll είναι μια μπαλάντα που, ξεκάθαρα, κάτι της λείπει. Το Believer, με τα χαοτικά riffs, κλείνει με τον καλύτερο τρόπο την πρώτη πλευρά.

Η δεύτερη πλευρά ξεκινά δυνατά με το Little dolls, ωστόσο φαίνεται πως κάτι αρχίζει και λείπει. Και, αμέσως μετά, έρχεται το Tonight, με μέτρια μπαλάντα που ελάχιστα θα μπορούσε να προσφέρει. Η ίδια αίσθηση με αυτή του Little dolls, επανέρχεται στο S.A.T.O.. Οι στίχοι φαίνεται να περιγράφουν το πως αισθανόταν εκείνη την εποχή ο ίδιος ο Ozzy, αλλά το τραγούδι, δυστυχώς, φαίνεται πως δεν πείθει.

Ωστόσο, το καλύτερο που έχει να μας προσφέρει το Diary of a madman είναι κρατημένο για το τέλος. Το ομώνυμο τραγούδι είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, ό,τι καλύτερο έχει δημιουργήσει ο Ozzy στη μετά-Sabbath εποχή. Σαν ένας εφιάλτης που ξεκινάει από το τίποτα και, όσο περνά η ώρα, γιγαντώνεται, είναι ένα τραγούδι που μπορεί, κυριολεκτικά, να στοιχειώσει το μυαλό του κάθε ακροατή.

Συνολικά, πιστεύω πως το Diary of a madman είναι ένας από τους πλέον αδικημένους δίσκους. Και όταν λέω αδικημένους, δε μιλώ για τις κριτικές ή τις πωλήσεις (ξεπέρασε το φράγμα του ενός εκατομμυρίου πριν από το Blizzard of Ozz), αλλά για τον ίδιο τον Ozzy, ο οποίος φαίνεται πως ήθελε, απλά, να ξεμπερδέψει το συντομότερο δυνατό με τις ηχογραφήσεις. Κρίμα, γιατί με λίγη ακόμη δουλειά θα μπορούσε όχι μόνο να ξεπεράσει το Blizzard, αλλά και να φτάσει στο επίπεδο των πρώτων δίσκων των Black Sabbath.

* Η περίφημη μπάντα του Ozzy εκείνη την εποχή, φαίνεται πως αποτελούνταν από τους Randy Rhoads, Rudy Sarzo, Don Airey και Tommy Aldridge. Ωστόσο, στις ηχογραφήσεις πήραν μέρος, πέραν του Rhoads, οι Bob Daisley (μπάσο), Lee Kerslake (τύμπανα) και Johnny Cook (πλήκτρα). Μπερδεμένες καταστάσεις!

Παντελής Τύπου