Το φετινό ηχόχρωμα της μπάντας, σε διπλό cd normal όμως διάρκειας, ίσως είναι το πιο φιλόδοξο έργο που παρουσίασαν μέχρι σήμερα. Προηγήθηκε το πιο Mastodon δεν γίνεται ντεμπούτο τους και το σαφώς πιο ισσοροπημένο Blue Record. Και η λέξη Mastodon δεν εμφανίζεται τυχαία ξανά καθώς το γκρουπ ακολουθεί μια παρόμοια πορεία ως προς την ηχητική/καλλιτεχνική εξέλιξη του με το έταιρο αμερικάνικο γκρουπ και το σταδιακό άνοιγμα τους σε μεγαλύτερα ακροατήρια. Και αυτό ακριβώς το μπάσιμο επιτυγχάνεται με τη σαφώς λιγότερη παραμόρφωση, τα καθαρότερα φωνητικά και την υιοθέτηση πιο απλών δομών στην ενορχήστρωση των κομματιών.
Στοιχεία που χαρακτηρίζουν το Yellow and green και αποβάλλουν τους progressive λαβύρινθους του παρελθόντος. Ήδη ακούω βογγητά περί ξεπουλήματος και εσχάτης προδοσίας…Η αλήθεια είναι ότι συναισθηματισμός υπήρχε ανέκαθεν στους Baroness απλά τώρα επέλεξαν να εκφραστούν με πιο γυμνό τρόπο, με καθαρά φωνητικά και χαμηλωμένο το πετάλι της παραμόρφωσης. Να σου δείξουν όλο το μικρό ηχητικό θησαυρό που έκρυβαν κάτω από το στρώμα του θορύβου. Έτσι ο δίσκος ρέει αβίαστα, κρατώντας όμως κάποια μυστικά νάνακαλύψεις στις επόμενες ακροάσεις, μικροθορύβους και ‘’τσιμπήματα’’ της κιθάρας πχ, πριν έλθουν οι επικές απελευθερώσεις του The line between ή του March to the sea και κοιτάς σα χαζός τα ηχεία σου. Άψογη και η παραγωγή του δίσκου, από τον John Congleton όπως και στο προηγούμενο δίσκο, που αφήνει τις κιθάρες ν΄αναπνεύσουν και να ζωγραφίσουν μερικά πολύ όμορφα solos που θα ακούσουμε για φέτος. Η επικοινωνία των δύο κιθαριστών είναι τηλεπαθητική, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο και δημιουργώντας ένα συμπαγές ηχητικό τοίχος επηρεασμένο φανερά από τους Cave In του Jupiter album(τσεκάρετέ το!!!!!) και μια παρόμοια αίσθηση της μελωδίας. Σ άυτές τις λυρικές μελωδίες, λοιπόν, ακροβατούν τα φωνητικά του John Dyer Baizley τα οποία έχασαν σε brutal χροιά αλλά κέρδισαν σε εκφραστικότητα, και σε συνδυασμό με τις κιθαριστικές εκκενώσεις δίνουν αυτή την αίσθηση εφορικής ανάτασης που γεμίζει τα πνευμόνια.