Overkill, Raw Insect, Principal Club Theater, 13 Ιουνίου 2012
Καιρός του ήταν να μετακομίσει το Principal από τα άπω ανατολικά στα γνωστά δυτικά λημέρια του Μύλου. Λύθηκε το πρόβλημα της απόστασης, στα επιπλέον συν ο χώρος που έχει αμφιθεατρική διάταξη σε επίπεδα και τραπεζάκια – καρέκλες εκατέρωθεν, ενώ ο ήχος βελτιώθηκε αισθητά. Λεπτομέρειες βέβαια, στο φεστιβάλ κλωτσομπουνιδιού, σπασμένου λαιμού και αγκωνιάς που έλαβε χώρα την Τετάρτη, όλα αυτά μικρή σημασία είχαν.
Η οικονομική κρίση έκανε και εδώ το θαύμα της, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι την προηγούμενη Παρασκευή έπαιζαν οι Exodus μαζί με Obituary και Heathen (και την Κυριακή οι Blind Guardian, συνεννοημένοι ήταν;), αυτό σήμαινε ένα Principal με αρκετό κόσμο μεν, σίγουρα όμως έπαιρνε ακόμα λίγο μέχρι να τιγκάρει. Εντάξει, οι Overkill είχαν να έρθουν πολλά χρόνια, αλλά οι εποχές μάλλον έχουν αλλάξει προς το –πολύ- χειρότερο… Εν πάσει περιπτώσει.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Αθηναίοι Raw Insect, για να εξηγούμαι εξ αρχής, η μουσική που παίζουν δεν είναι του δικού μου γούστου: το Pantera-meets-Machine Head ύφος τους με αφήνει σχετικά αδιάφορο, δεν μπορώ ωστόσο να αγνοήσω το ότι ήταν δεμένοι, προβαρισμένοι και κατάφεραν να κινητοποιήσουν σχετικά, όσους βρίσκονταν από νωρίς στην πρώτη γραμμή. Έδωσαν και μία διασκευή του “Territory” των Sepultura. Εντύπωση μου έκανε ο drummer τους πάντως.
Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να μη βελτιωθούν με την επιβλητική εισαγωγή από τον πρόσφατο δίσκο των Νεοϋορκέζων “The Electric Age” και το τσαμπουκαλεμένο μπάσιμό τους στη σκηνή, κάνοντας όλο το venue να σείεται, ενώ στην πρώτη γραμμή ένας μεγάλος κύκλος (αν ήθελες, ας τολμούσες να μπεις στο «γαϊτανάκι»…) ξεκίνησε εκτροχιάζοντας επαρκώς την κατάσταση. “Come And Get It” και από τις πρώτες νότες το μπάσο της μορφάρας που ακούει στο όνομα D.D. Verni πυρπολεί τα σωθικά μας. Θεός! Όχι ότι οι υπόλοιποι πήγαιναν πίσω: ο drummer ανελέητος, ο έτερος θεός Bobby “Blitz” Ellsworth έδινε τα ρέστα του, ενώ οι δύο κιθαρίστες θέριζαν με riffs και leads τα κεφάλια του κοσμάκη που τίμησε το –αργοπορημένο, η αλήθεια είναι – ραντεβού των Overkill με το ελληνικό κοινό. “Bring Me The Night” (πολύ καλό το προηγούμενο album “Ironbound”) και φύγαμε με μπόλικη αλητεία από τις τελευταίες αποσκευές της γκρουπάρας απ’ την ανατολική ακτή!
Ακάθεκτοι, με ήχο και αέρα ιππικού του Αττίλα, στο “Elimination” θύμισαν άλλες εποχές (υποψιάζομαι, γεννήθηκα πολύ αργότερα), ενώ η ένταση και η θερμότητα κλιμακώνονται με γεωμετρική πρόοδο! “It Lives”, “Electric Rattlesnake” (ο νέος ύμνος, τα κεφάλια όλων μας στο σπάσιμο του κομματιού στη μέση πήγαιναν πάνω – κάτω!) , “Hello From The Gutter”, “Ironbound”, “Save Yourself”, “Necroshine”: άξιες αναφορές σε όλη τη δισκογραφία τους, μην ξεχνάμε ότι είναι και το thrash συγκρότημα με τη μεγαλύτερη, αριθμητικά τουλάχιστον, δισκογραφία στη σκηνή. “Old School” και οι punk καταβολές τους βγήκαν στην επιφάνεια, και στο καπάκι το μνημειώδες “In Union We Stand” όπου έγινε κυριολεκτικά της πόρνης (δικαίως το γνωστότερό τους κομμάτι), ενώ με το πρώτο μέρος του show έκλεισε με το “Wrecking Crew” της Θεσσαλονίκης να τα κάνει όλα λίμπα στο ομώνυμο κομμάτι. Επανήλθαν για το –αναμενόμενο- encore με τη φονική τριπλέτα “Deny The Cross”/ “Rotten To The Core” (ακούτε Έλληνες πολιτικοί;)/ “Fuck You” και έκλεισαν θριαμβευτικά, αν και έχω την εντύπωση ότι θα μπορούσανε να παίξουνε και ένα – δυο κομμάτια ακόμα (πού είναι το “Feel The Fire”, οεο;), εκτός και αν ισχύει και εδώ ο κανόνας που θέλει το χρόνο να σου φαίνεται λίγος όταν περνάς καλά. Έστω. Κόσμος όλων των ηλικιών, παλιοί και νέοι – μέχρι και μπαμπά με το παιδί του είδα, γαμώ! – τα έδωσαν όλα, πέρασαν καλά και δικαίωσαν με τον καλύτερο τρόπο τον κατά τα άλλα ομιλητικότατο Blitz που απέδωσε τα εύσημά του στο ελληνικό κοινό. Να μη χαθούμε μόνο. Και να μας ξανάρθουν. East Coast Thrash και τα μυαλά στα κάγκελα… Φιλάκια ρουφηχτά.
Απόστολος Τζώτζης
Υ.Γ. Να ευχαριστήσω θερμά τον Γιάννη Θεοδωρίδη για τις εξαιρετικές του φωτογραφίες, τόσο στους Overkill, όσο και όσες παρέστην στο παρελθόν. Η βοήθειά σου στον Rockarolla είναι πολύτιμη! Cheers!