Με σχετικά πρόσφατο το τελευταίο τους άλμπουμ “3 & 3 Quarters” αλλά και τις προηγούμενες τρεις δισκογραφικές δουλειές στις αποσκευές τους, υπόσχονταν αν μη τι άλλο μια βραδιά αυθεντικής και νοσταλγικής vintage blues/rock έντασης.
Πρώτοι στη σκηνή του ΓΑΙΑ ανέβηκαν οι The Next Saturdays περίπου στις 10 με την προσέλευση να είναι αξιοσημείωτη παρά το πρώιμο της ώρας. Η σχετικά νέα πενταμελής alternative μπάντα από την πόλη μας, με συναυλιακή παρουσία ήδη δίπλα σε μπάντες όπως οι Godfathers, οι Fuzztones και οι Static Age παρέμειναν στη σκηνή για 45 λεπτά παρουσιάζοντας αρκετά τραγούδια από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά που αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα. Όπως και την προηγούμενη φορά που έτυχε να τους δω, κλείσανε με το θρυλλικό “I wanna be your dog” των Stooges – παίξανε ακόμη εξαιρετικά το “Βlood shot adult commitment” των Madrugada αλλά και το “Shoot your gun” των 22-20s όχι όμως με την ίδια επιτυχία.
Τους The Next Saturdays διαδέχτηκαν επί σκηνής οι επίσης Θεσσαλονικείς Million Hollers γύρω στις 11 με μια σύνθεση που σε πρώτη εικόνα ξένιζε λόγω της απουσίας ηλεκτρικού μπάσου (δύο κιθάρες και drums). Αν και σχηματίστηκαν μόλις τον Αύγουστο του 2011, είναι αρκετά δεμένη μπάντα με blues και desert rock επιρροές και μας παρουσίασαν ένα χορταστικό setlist διάρκειας 50 λεπτών με την τραγουδίστρια τους Lab Reany να μας εντυπωσιάζει με τις φωνητικές της δυνατότητες (θυμίζοντας πότε Patti Smith και πότε PJ Harvey). Μεταξύ άλλων, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και τα τρία τραγούδια που αναμένεται να κυκλοφορήσουν στα τέλη της άνοιξης στο 7ιντσο τους από τη "Hands In Sand" (This is nowhere, De Sades και Alien Mustangs).
Αftermath
Crystal clear
Bottlenechin
Sideways
Egoista socialista
Because you told me
I am
It's all good
Supernova
Criminal
Explanation
Just please
Dopamine baby
Αφού μεσολάβησε ένα μικρό διάστημα ίσα ίσα να κουμπώσουν τα όργανα, η τριάδα από την Iowa είχε πάρει τη θέση της επί σκηνής με τον τραγουδιστή, κιθαρίστα και ιδρυτικό τους μέλος Parker Griggs να καταθέτει από το πρώτο “γρατζούνισμα” της κιθάρας τα διαπιστευτήρια του και να συμβάλλει σε ένα τέλειο ηχητικό αποτέλεσμα σε συνδυασμό με τις παχιές μπασσογραμμές του Billy Ellsworth και τα φρενήρη drums του Paul Marrone. Από εκείνο το σημείο, και για κάτι λιγότερο από δύο ώρες, παρέσυραν το νεανικό και ενθουσιώδες κοινό σε ένα ξεσηκωτικό blues/garage rock χορό και σε συνδυασμό με τα ψυχεδελικά visual effects στο background, μας μετέφεραν νοητά στα τέλη της δεκαετίας του 60 όταν μεσουρανούσαν ονόματα όπως οι Cream, Jimi Hendrix Experience και Grand Funk.
Ολιγομίλητοι αλλά γεμάτοι πάθος επί της σκηνής μεταδίδοντας αυτή την ενέργεια και στο νεανικό κατά τα άλλα κοινό, ξεκίνησαν με τα “I don't need nobody” και “Broke Down” από τις προηγούμενες δουλειές τους. Ακολούθησαν μεταξύ άλλων τα “Mistreating Queen”, “250 miles”, “Lucky Dutch”, “Νο Good Woman” και“Hold On Me” και σε γενικές γραμμές, κατάφεραν να καλύψουν (όσο αυτό ήταν δυνατό...) και τις τέσσερις επίσημες δισκογραφικές δουλειές τους και μοίρασαν το playlist τους χωρίς να επιμείνουν απόλυτα στο τελευταίο τους άλμπουμ “3 & 3 Quarters”. Το τρίο των Parker Griggs, Billy Ellsworth και Paul Marrone δικαιολόγησαν για ακόμη μία φορά τον Dan Auerbach των Black Keys που τους είχε ανακαλύψει και τους βοήθησε στα πρώτα τους βήματα και στην απόλυτη αναγνώριση στα μεγάλα φεστιβάλς του εξωτερικού.
Τελικά, οι Radio Moscow εγκατέλειψαν αρχικά τη σκηνή στις 1μισι για να επανέλθουν ελάχιστα λεπτά αργότερα μετά και τις έντονες επευφημίες του κοινού για ένα δεκάλεπτο encore που περιελάμβανε ένα όλο και όλο τραγούδι σε μια χορταστική εκτέλεση οπότε και κατέβηκαν οριστικά από τη σκηνή του ΓΑΙΑ στις 2 παρά 20 γνωρίζοντας την αποθέωση από το ένα κοινό που για πάνω από 3 ώρες διατήρησε τον ενθουσιασμό και την φλόγα του για καλή μουσική.
Στα παραλειπόμενα του live, η φοβερή φιγούρα του Mad Alchemist που επιμελήθηκε το liquid light show, που σίγουρα θα είχε ζήσει την δεκαετία του '60 και την εποχή της ψυχεδέλειας αν κρίνουμε από τις απεικονίσεις αλλά και τον τρόπο που πετύχαινε αυτό το εκπληκτικό οπτικό αποτέλεσμα (όλο και όλο ένας προτζέκτορας, ένα σκεύος με το ειδικό υγρό και ένα ξυλάκι να το ανακατεύει...)
ΥΓ. Δυστυχώς, για ακόμη μία φορά δεν υπήρχε playlist επί σκηνής για να μπορέσουμε να την παραθέσουμε στην κριτική μας! Μέσα στο γενικό παραλήρημα, όπως είναι φυσικό, ήταν αδύνατον να συγκρατήσουμε τίτλους τραγουδιών...
Φωτογραφίες:Ακης Καλλόπουλος
{fcomment}