Το έχω πει πολλάκις. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με ΑΥΤΟ το συγκρότημα. Saxon: Όνομα – σημαία – σύμβολο του heavy metal, ειδικά στις trendy και πολιτικά ορθές εποχές που διανύουμε. Δεν μπορώ να ξεπεράσω το φτεροκόπημα αυτού του αετού, και για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω κιόλας. Και θα αντιγυρίσουν κάποιοι: “Saxon εν έτει 2013…;” σηκώνοντας το φρύδι τους περιπαικτικά και στραβώνοντας το χειλάκι με ύφος. Ασυζητητί θα απαντήσω εγώ (υψώνοντας μαζί με τους Saxon επιβλητικό κωλοδάχτυλο στα μούτρα του κάθε λελέ που νομίζει ότι ακούγοντας διάφορα «προοδευτικά» - πόσα χρόνια τρώμε την καραμέλα από τα μουσικά – ο θεός να τα κάνει – έντυπα της χώρας μας… - ότι είναι χεβιμεταλλάς. Αλλά φυσικά υπάρχει και η άλλη καραμέλα, αυτή της εξέλιξης, ότι τα πράγματα προχωράνε μπροστά, η μουσική δεν μένει σταθερή κλπ κλπ χαριτωμένα…).
Όχι μόνο εν έτει 2013, αλλά μέχρι όσο πάει. «Είμαστε μια παρέα φίλων που γουστάρει να παίζει heavy metal», είπε ο Biff σε μια συνέντευξή του. Αυτή είναι όλη η ουσία: παρέα – συγκρότημα - συμμορία, να τα δίνει όλα σαν να μην υπάρχει αύριο, «για τη φανέλα» που λέμε. «Sacrifice» λοιπόν, ο τίτλος του καινούριου δίσκου. Κάθομαι, βλέπω αρχικά τους τίτλους των κομματιών και γελώ με ικανοποίηση: «Warriors of the Road», «Stand Up And Fight», «Wheels of Terror», «Guardians of the Tomb», «Made in Belfast» (ώπα και το ιρλανδικό, να χαρώ εγώ). Τα ίδια και τα ίδια. Στενοκέφαλα, ξεροκέφαλα, κλειστόμυαλα. Τίποτα παιδιά, τα αλάνια έβγαλαν ακόμα ένα δίσκο ώστε να ξαναβγούν στο δρόμο παραδίνοντάς μας τα μυαλά στο χέρι για κανά δίωρο και βάλε επί σκηνής (παραβλέπω την τελευταία φορά που τους είδα στη συναυλία για την προώθηση του προηγούμενου «Call To Arms», γιατί έπαιξαν δύο ώρες μόνο και όχι δυόμισι και βάλε – γελάει ο κόσμος). Αν λέει τίποτα; Στους περισσότερους όχι. Και δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Μόνο που βλέπω πέντε ανθρώπους που έχουν την ηλικία των μπαμπάδων μας (σχεδόν, χε), να παίζουν με νεύρο, δύναμη, τσαμπουκά και αλητεία τη μουσική με την οποία ανδρώνομαι καθημερινά, ε, είναι σαν να μου δείχνουν το δρόμο: δεν υπάρχουν ημίμετρα, δεν υπάρχουν συμβιβασμοί, δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις και καταστάσεις (να τα βλέπουν κάποιοι άλλοι αυτά που χρεώνουν εισιτήρια για Πανοραμίτες και παίζουν με το ζόρι πάνω από μια ώρα και μετά δρόμο…).
Μουσικά, η κορυφή τους για την δεκαετία του 2000 ήταν τα «Lionheart» και «The Inner Sanctum» (ούτε λόγος για σύγκριση με πιο παλιά. Δεν έχει νόημα, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτοί εδώ οι κύριοι επέλεξαν να μη ζήσουν στο παρελθόν τους, όπως τόσοι άλλοι, αλλά παρέα με το αδελφό σωματείο Motorhead, να συνεχίσουν κάνοντας αυτό που έμαθαν και αγαπάνε, σε πείσμα των καιρών. Θέλει αρετή και τόλμη, κύριοι). Προς στιγμήν ξεχωρίζω τα «Guardians of the Tomb» ως το επικότερο του δίσκου (τρομερό αρχικό lead, σπάσιμο στη μέση και ξέσπασμα στην τελική ευθεία), το «Made In Belfast» για τη δυνατή μπασογραμμή και τα ιρλανδικά ακουστικά περάσματα μέσα από την παραμόρφωση που δημιουργεί το ταπεινότερο κιθαριστικό δίδυμο των τελευταίων αρκετών ετών, οι κ. κ. Paul Quinn και Doug Scaratt, το «Stand Up And Fight» που συμπυκνώνει απλά και περιεκτικά το νόημα του ίδιου του heavy metal, το «Night of the Wolf», βασικά χωρίς να με πολυνοιάξει, βάζω το δίσκο να παίξει απ’ την αρχή. Σίγουρα δεν είναι το καλύτερο τους. Σίγουρα δεν θα αλλάξει τον κόσμο. Σίγουρα δεν θα ανακαλύψουμε και πάλι τον τροχό.
Βασικά, ούτε οι Saxon ενδιαφέρονται για αυτό. Προτιμούν να τους καβαλάνε (τους τροχούς – και όχι μόνο…) και να βγουν στο δρόμο για άλλη μια φορά. Ακόμα ένας δίσκος (ο 20ος , αν έχεις το θεό σου), ακόμα μια περιοδεία. Γνωστό τροπάρι. Το είπε και ο Χάρης: «ΒΓΑΛΤΕ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ SAXON ΡΕΕΕΕΕΕΕ!» SAXON (έτσι, με κεφαλαία). Όνομα – Συγκρότημα – Δήλωση πια. Ενάντια στους πάντες. Γραφικά, αλήτικα, με αναίδεια και κάτι μπάλες ΝΑ! Αν δεν το νιώθεις, απλά δεν ανήκεις. Αρνούμαι να βαθμολογήσω (και ποιος είμαι για να τους κρίνω άλλωστε;)! ΆΝΤΕ ΓΕΙΑ!
Απόστολος Τζώτζης
{fcomment}