Nick Brave: Τι κάνετε, παιδιά;

Johny Brown: Καλά! Μόλις ξυπνήσαμε. Ήμασταν στην πορεία χθες.  Ήταν πολύ έντονα.

Inga Tillere: Αφορούσε περικοπές που το κράτος σκοπεύει να κάνει. Πολλοί άνθρωποι θα χάσουν τη δουλειά τους, στο χώρο της Υγείας, της Εκπαίδευσης και τις Δημόσιες Υπηρεσίες.

Johny Brown: Ξεκίνησε σαν πορεία συνδικάτων, αλλά ενσωματώθηκαν κι άλλες ομάδες, όπως το Black Bloc και το UK Uncut που κινήθηκαν σε άλλα σημεία της πόλης. Ήταν πολύ μαζικό, πολύ ζωντανό.

Λένα Λ.: Μάλιστα… Λοιπόν, η ιδέα να βρεθούμε εδώ, όλοι μαζί, προέκυψε από την κοινή σας συναυλία στην Θεσσαλονίκη, τον Φεβρουάριο. Κρατάτε επαφή, έτσι;

Johny Brown: Ναι, βέβαια. Ο Κυριάκος δεν μπορούσε να έρθει σήμερα; Καλά είναι;

Nick Brave: Μια χαρά, απλά λείπει εκτός πόλης.

Johny Brown: Μου άρεσε το album σας. Πάρα πολύ.

Nick Brave: Ευχαριστούμε…

Λένα Λ.: Γνώριζα πολύ καλά τους Minor Mine, ομολογώ όμως ότι δε γνώριζα τόσο καλά τους BOHJ. Η συναυλία ήταν μια τεράστια έκπληξη για μένα, αλλά ήταν τεράστια έκπληξη και για τους παλιούς φίλους της μπάντας, χάρη σε όλα τα νέα στοιχεία που έχουν προστεθεί, όπως τα εξαιρετικά visuals της Inga, που δίνουν μια άλλη διάσταση στα τραγούδια. Πρέπει να πω, ακόμη, ότι τα καινούρια τραγούδια, ήταν και από τις καλύτερες στιγμές του live.

Johny Brown: Η μπάντα είναι τυχερή που παραμένει σε κίνηση και έχει τη δυνατότητα να αλλάζει. Έχουμε πολύ καινούριο υλικό, καινούριες ιδέες, ακόμα εμπνεόμαστε από πολλά πράγματα, δε χρειαζόμαστε να βασιζόμαστε στα παλιά τραγούδια.  Έχουμε ακόμα ιδέες, επιθυμίες και όνειρα που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε. Νομίζω ότι είναι τιμή να μπορώ να ανεβαίνω στη σκηνή, να εκφράζομαι και να έχω μια μπάντα να με στηρίζει. Και το ραδιόφωνο μας αναζωογονεί πάρα πολύ, οι εκπομπή μας Mining for Gold και το Radio Joy μας βοηθούν να περάσουμε τις ιδέες μας και τον ενθουσιασμό μας. Η Inga είναι σίγουρα το έκτο μέλος της μπάντας… Αντί για τρομπόνι, έχουμε ένα οπτικό τρομπόνι, που παίζει τις λέξεις και τις ιδέες και δίνει φως στα πράγματα.

Λένα Λ.: Κρίνοντας από τις εκπομπές σας, σας αρέσουν πολύ διαφορετικά πράγματα, Minor Mine, ρεμπέτικα, Burroughs, hip-hop, electronica… Υπάρχει κάτι κοινό σε όλα αυτά;

Johny Brown: Ναι, όλα είναι μουσική και τέχνη από το περιθώριο. Σκοτεινά πράγματα, με συγκεκριμένο πνεύμα.  Ο Burroughs σίγουρα συνδέεται με το hip hop, το hip hop συνδέεται με το dubstep και το dubstep σίγουρα συνδέεται με το σύγχρονο πολιτισμό, σαν τις εξεγέρσεις και τις πορείες χθες, όλα δένουν, σα να είναι όλα μια δύναμη κι ένα πνεύμα. Και αυτά είναι τα πράγματα που μας ενθουσιάζουν. Μου αρέσει η μουσική πραγματικά, βέβαια όχι ο Sting ή η Lady Gaga, αυτά είναι μάλλον σκουπίδια, καλά σκουπίδια, αλλά σκουπίδια. Ίσως κάποτε…

Λένα Λ.: Τι μουσική σας αρέσει εσάς, παιδιά;

Nick Brave: Μου αρέσουν πολλά διαφορετικά είδη, από την δεκαετία του ‘40, του ‘50, του ‘60… από rock’n’roll μέχρι avant-garde…

George Animal: Εγώ αγαπώ πολύ τα blues, το r’n’b, πιο root πράγματα.

Johny Brown: Υπάρχει ένα έντονο στοιχείο americana στη μουσική των Minor Mine. Έτσι δεν είναι;

Nick Brave: Ναι, πράγματι. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές επιρροές, dark, rockabilly… Αλλά το κυριότερο είναι ότι εκφράζουμε τον εαυτό μας.

Λένα Λ.: Το τελευταίο album των BOHJ,  Paramour, είναι εμπνευσμένο από ένα ταξίδι που κάνατε στην Νέα Υόρκη και τους Νεοϋορκέζους folk μουσικούς, όπως ο Eric Andersen, σωστά;

Johny Brown: Ναι, θα περιοδεύσουμε με τον Eric Andersen τον Ιούλιο, έχει γίνει καλός μας φίλος. Θα παίξουμε, επίσης, στο Borderline στο Λονδίνο, στις 2 Ιουλίου… Ελάτε, παιδιά, θα σας βάλουμε… Παίζουμε στο Newcastle, στο Birmingham,  στο Brighton, στο Bristol και στο Λονδίνο.

Nick Brave: Εμείς ετοιμάζουμε κάποιες εμφανίσεις σε μπαρ της πόλης και ίσως να ανοίξουμε τη συναυλία των Grinderman.

Johny Brown: Τέλεια! Υπάρχει μια έντονη επιρροή από τον Nick Cave στην μπάντα, έτσι δεν είναι;

Nick Brave: Το αντιλήφτηκες, ε;

Johny Brown: Ναι, κάτι διαισθάνθηκα…

Nick Brave: Πράγματι, μας έχει επηρεάσει πολύ ο Nick Cave και όλη αυτή η παρέα.

George Animal: Έχουμε νέο υλικό και ετοιμαζόμαστε να το ηχογραφήσουμε, ίσως το καλοκαίρι.

Λένα Λ.: Και οι BOHJ ηχογραφούν νέο δίσκο… Έναν δίσκο εμπνευσμένο από τον Βορρά, όπως και τα τελευταία singles Oh, what a thing this heart of man και The ground where John Wesley walked, και τα δύο από το θεατρικό σας The North is Another Land, σωστά;

Johny Brown: Ξέρεις, Λένα, η έμπνευσή μας ήταν ο Βορράς, αλλά τώρα, οι ανησυχίες μας έχουν να κάνουν με το Λονδίνο και τα καινούρια τραγούδια είναι για το Λονδίνο. Ο Βορράς με ενέπνευσε γιατί πέρασα πολύ καιρό με την Inga στην Λεττονία, τα τελευταία δυο χρόνια. Υπάρχει όλο αυτό το τοπίο εκεί, που είναι γεμάτο όμορφο φως όλη την ημέρα, το καλοκαίρι, ενώ το χειμώνα, κάνει πολύ κρύο και είναι ερημικά… Αυτό βγήκε στα τραγούδια, όπως επίσης και αναμνήσεις από το μέρος όπου μεγάλωσα στο North Shields, ένα ψαροχώρι στο Newcastle, το οποίο έχει καταστρέψει η βιομηχανία… Αναμνήσεις από τη δεκαετία του ‘60, του ‘70, του ’80, όπως αυτές μεταφράζονται σήμερα. Η ιδέα του πώς η πόλη ξεχύνεται στην εξοχή και η εξοχή γίνεται ένα με την πόλη. Ένα τοπίο που είναι αγροτικό και ερημικό, αλλά και περίεργο μαζί. Είναι η Μ. Βρετανία που αλλάζει οριστικά τα τελευταία δέκα-είκοσι χρόνια.

Λένα Λ.: Υπάρχουν οικολογικές ανησυχίες στα τραγούδια σας…

Johny Brown: Λίγο ναι, βέβαια, πως θα μπορούσε να μην υπάρχουν… Το οικολογικό θέμα είναι τόσο σημαντικό αυτή τη στιγμή, ο κόσμος αλλάζει επειδή το περιβάλλον αλλάζει, αυτοί οι σεισμοί τελευταία, οι μεγάλες καταστροφές, είναι, κατά κάποιο τρόπο, ένα δυνατό κομμάτι των τραγουδιών, αλλά το πιο σημαντικό είναι το ανθρώπινο στοιχείο, η ψυχή, το πώς οι άνθρωποι φέρονται ο ένας στον άλλον.

Λένα Λ.: Ακριβώς όπως λες και στο τραγούδι The Repentant…

Johny Brown: Ναι, ακριβώς, το περιβάλλον είναι το ευρύτερο πλαίσιο. Το ξέρουμε ότι τα πράγματα γίνονται περίεργα, πολύ άσχημα, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ο σεβασμός μεταξύ των ανθρώπων.

Nick Brave: Kι εμείς αυτό περισσότερο διαπραγματευόμαστε στα τραγούδια μας, τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.

Λένα Λ.: Θεωρείτε ότι όλες αυτές οι απόψεις που εκφράζετε ως καλλιτέχνες μπορούν να επηρεάσουν το κοινό, στο πως συμπεριφέρεται σε ατομικό ή κοινωνικό επίπεδο;

Johny Brown: Ξέρω ότι στο παρελθόν ο Bob Dylan και ο Iggy Pop με ενέπνευσαν με κάποιο τρόπο, οι War και οι Funkadelic και η reggae επίσης. Μπορείς να ελπίζεις ότι θα επηρεάσεις κάποια στιγμή κάποιον, αλλά δε θέλεις να βγεις και να πεις «κάνε το ένα ή κάνε το άλλο, άλλαξε αυτό, άλλαξε εκείνο»… Δε θα μου άρεζε καθόλου κάτι τέτοιο. Αλλά αν εμπνεύσεις κάποιον είναι πάρα πολύ ωραίο. Εσείς τι νομίζετε, παιδιά;

Nick Brave: Ναι, φυσικά, απλά τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα σήμερα, οι άνθρωποι έχουν πλέον πάρα πολλά ερεθίσματα και πολύ λίγο χρόνο για να τα επεξεργαστούν.

Λένα Λ.: Πάντως, πιστεύω ότι ένας καλλιτέχνης, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, μπορεί με τη δουλειά του και τη στάση του να σε κινητοποιήσει, όπως και να σε βγάλει, ακόμη, από μια πολύ άσχημη προσωπική κατάσταση… Εμένα μου συνέβη αυτό με τη δική σας δουλειά.

Johny Brown: Λένα, δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Η μουσική πάντα με βοήθησε. Βλέπεις τον Iggy Pop live και βγαίνεις άλλος άνθρωπος, βλέπεις τους Public Enemy και βγαίνεις ενθουσιασμένος, διαβάζεις το Στον δρόμο του Jack Kerouac και νιώθεις ότι αξίζει να ζεις τη ζωή. Οπότε, ναι, η μουσική με έχει βοηθήσει πολλές φορές κι αν η δική μας βοήθησε εσένα, αυτό είναι για μας πολύ όμορφο… κι εσείς Minor Mine, το έχετε, μπορείτε να το κάνετε αυτό.

Λένα Λ.: Όσο σκοτεινό κι αν είναι αυτό που κάνετε στους δίσκους, στις εκπομπές σας, στις συναυλίες, πάντα υπάρχει ένα φως κάπου στο βάθος που δημιουργεί ένα πολύ θετικό συναίσθημα στο τέλος.

Johny Brown: Ω, ευχαριστώ πολύ. Τι λες, Inga;

Inga Tillere: Δεν ξέρω, μάλλον υπάρχει κάτι στους στίχους του Johny. Επειδή, καμιά φορά, κάνω τα visuals χωρίς να έχω ακούσει το τραγούδι, αλλά έχοντας διαβάσει μόνο τους στίχους, έχω παρατηρήσει ότι φέρουν πολύ αισιοδοξία και ελπίδα, την ελπίδα πως ό,τι και να συμβαίνει στον κόσμο, η ανθρώπινη φύση θα υπερβεί των πραγμάτων.

Nick Brave: Το σκοτάδι είναι πολύ σχετικό. Κάποιος μπορεί να αισθάνεται πολύ καλά μέσα σ’ αυτό. Κάποιος άλλος μπορεί και να το βρίσκει γελοίο…

Λένα Λ.: Tι σας ώθησε να δημιουργήσετε το Radio Joy;

Johny Brown: Υπήρχαν πολλά πράγματα που δεν μπορούσαμε να κάνουμε με την μπάντα, γιατί η μπάντα έχει μια σφιχτή δομή, κιθάρα, ντραμς, βιολί. Είχαμε πολλές ιδέες για ηχοτοπία και λογοτεχνικά κείμενα, έτσι το ραδιόφωνο ήταν ένα άλλο μέσο για την μπάντα. Κάνουμε την εκπομπή Mining for Gold στο Resonance FM, εδώ και έξι χρόνια, άρα ήταν ένα λογικό επόμενο βήμα να κάνουμε έναν δικό μας σταθμό.  Η Inga έχει συνεισφέρει πολύ σ’ αυτό.

Λένα Λ.: Όπως και ο μπασίστας σας James S. Finn, αν δεν κάνω λάθος, που παίζει και πιο ηλεκτρονικά πράγματα. Θα υπάρχει το στίγμα του James και της Inga στο νέο album των BOHJ;

Johny Brown: Ναι, η Inga έχει κάνει πολλά ηχοτοπία που θα συμπεριληφθούν και ο James γράφει πολλά θέματα με noise αισθητική που είναι πάρα πολύ καλά.

Λένα Λ.: Ναι, εντυπωσιάστηκα από τη μουσική του που στείλατε για την εκπομπή. Μια ερώτηση από το κοινό… Ο Alfie Thomas, ο πρώην ακορντεονίστας σας, θα είναι μαζί σας στο επόμενο album;

Johny Brown: Όχι, δεν νομίζω, έχει τη δική του μπάντα τώρα. Τους Society of Imaginary Friends. Πολύ δημοφιλείς στην Αγγλία. Είναι λίγο σαν όπερα, σαν κλασσική μουσική.

Λένα Λ.: Τα τελευταία singles θα είναι στον επόμενο δίσκο; Πότε θα κυκλοφορήσει, αλήθεια;

Johny Brown: Ελπίζουμε τον Ιούλιο, όταν θα παίζουμε με τον Eric. Και ναι, τα singles θα συμπεριληφθούν αλλά σε άλλες εκτελέσεις. Xωρίς τα τσέλα, χωρίς το γιαπωνέζικο πνευστό του Clive Bell. Στο άλμπουμ θέλουμε να βγει πιο δεμένος ο ήχος της μπάντας, με τα ηχοτοπία του James και της Inga, με ντραμς, κιθάρες, βιολί, μπάσο, φωνητικά, μπουμ!

Λένα Λ.: Πότε θα κυκλοφορήσει ο δικός σας νέος δίσκος, Minor Mine;

Nick Brave: Το φθινόπωρο, μάλλον.

Johny Brown: Γράφετε σε δικό σας στούντιο;

Nick Brave: Όχι, το στούντιο όπου προβάρουμε και ηχογραφούμε είναι φίλου μας.  Η ηχογράφηση και η παραγωγή του ήχου θα γίνει από φίλους μας, εκεί. Θα το κυκλοφορήσουμε εμείς, όχι σε δισκογραφική εταιρεία. Τα πράγματα εδώ με τις δισκογραφικές είναι λίγο δύσκολα, κάπως στενά.

Johny Brown: Έτσι είναι και στην Αγγλία, κλείνουν τα δισκάδικα γιατί κανείς δεν αγοράζει δίσκους πια. Γι’ αυτό κι εμείς κάναμε τη δίκη μας εταιρία.

Nick Brave: Από την αρχή είχαμε αυτήν την ιδέα να κυκλοφορήσουμε τη δουλειά μας μόνοι μας και σκοπεύουμε να την κρατήσουμε.

Johny Brown: Έτσι έχεις τον έλεγχο και κανένας δε σε πιέζει να αλλάξεις τα τραγούδια…

Nick Brave: Κοστίζει βέβαια περισσότερο έτσι, αλλά δεν μας πειράζει, θέλουμε να κάνουμε τα πράγματα όπως μας αρέσει.

Johny Brown: Ο Κυριάκος μας έστειλε μερικά ρεμπέτικα… Θα ήθελα πάρα πολύ να παίξουμε ρεμπέτικα μαζί σας…

Nick Brave: Πρώτη φορά άκουσες ρεμπέτικα;

Johny Brown: Όχι δεν ήταν η πρώτη φορά, είχα ακούσει στην Αγγλία και όταν ήμασταν με την Inga στην Αθήνα πήρα μερικά cd με ρεμπέτικα που μου άρεσαν πολύ. Ο Κυριάκος, όμως, μου εξήγησε τα θέματα των τραγουδιών. Τη μιζέρια της πρέζας, των μεταναστών… πάντα ήξερα ότι ήταν η μουσική του υπόκοσμου και της πορνείας, ο Κυριάκος όμως έδωσε μια άλλη διάσταση, πράγμα τέλειο για μας, γιατί μας γοητεύει πολύ αυτός ο χώρος.

Λένα Λ.: Σου αρέσει πολύ ο Φλώρος Φλωρίδης, έτσι;

Johny Brown: Ναι πάρα πολύ. Μου αρέσει πολύ ο Foetus, επίσης.

Nick Brave: Κι εμένα! Είναι ιδιοφυία.

Johny Brown: Και οι Neubauten μου αρέσουν πάρα πολύ.

Nick Brave: Εννοείται! Άκουσα πρόσφατα τα πρώτα σας τραγούδια, από το More Favourite Fairy Tales, πολύ διαφορετικά, πολύ σκοτεινά σε σχέση με το σημερινό σας ήχο. Τελείως στο πνεύμα της δεκαετίας του ‘80.

Johny Brown: Ναι, πολύ σκοτεινά, πολύ industrial. Ξεκινήσαμε αρκετά industrial, δεν είχαμε κανένα κανονικό όργανο, μόνο όργανα από παλιατζίδικα, tapes… λίγο σαν αυτό που κάνει ο James τώρα.[…] οι στίχοι πιο σκοτεινοί για πνευματικές καταστάσεις, αποξένωση…

Ιnga Tillere: Ήταν η εποχή της Μargaret Thatcher, η πολιτική ήταν πολύ βίαιη.

Johny Brown: Ήμασταν μεγάλοι φανς των Suicide όταν ξεκινήσαμε. Παίξαμε μαζί τους στην Αθήνα κάποια στιγμή, αλλά ήδη ο ήχος μας είχε αλλάξει. Μας αρέσει πολύ η ηλεκτρονική μουσική, οι Coil πάρα πολύ, οι Psychic TV, αλλά ταυτόχρονα και ο Bob Dylan, ο Van Morrison ή οι Orange Juice, οι Aztec Camera, οι Dexys Midnight Runners. Αγαπάω τους Fall, “The North will rise again”…

Λένα Λ.: Kι εγώ… Inga εσύ;

Inga Tillere: Νομίζω ο Johny με κάλυψε. Μου αρέσουν επίσης κάποιες μπάντες από την Λεττονία, από τη δεκαετία του ‘80, όταν η Λεττονία ήταν υπό ρωσική κατοχή. Η μουσική ήταν έκφραση διαμαρτυρίας, αλλά εξαιτίας της λογοκρισίας, αυτό έπρεπε να γίνει με πολύ έξυπνο και υπόγειο τρόπο. Για μένα μετράει πολύ το να μην λες κάτι άμεσα, αλλά να κρύβεις το μήνυμα και να αφήνεις το κοινό να το βρει και να το δει με το δικό του τρόπο.

Johny Brown: Υπάρχει και μια σύγχρονη μπάντα, οι Goyots, πολύ σαν τους Minor Mine και τους BOHJ, έχουν κάτι από Jacques Tati, κάτι πολύ όμορφο, πολύ βαθύ… οι Yellow Postmen, οι Restoration Workshop of Unprecedented Feelings, αλλά και disco μπάντες, όπως οι Zodiac…

Λένα Λ.: Πιστεύετε ότι όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες που προέρχονται από το underground θα έπρεπε να μείνουν στο underground; Χάνεται κάτι όταν γίνονται, ας πούμε, αντικείμενο μελέτης στα Πανεπιστήμια, κτλ;

Johny Brown: Δεν ξέρω, εξαρτάται πως το χειρίζεται κανείς. Ο William Burroughs μελετήθηκε πολύ όταν ακόμη ζούσε, αλλά κράτησε το χιούμορ του, την αρχική του αντίληψη για τη ζωή. Άλλοι καλλιτέχνες, από την άλλη, οδηγούνται σε συμβιβασμούς, μέσα από τέτοιες καταστάσεις.

Inga Tillere: Το θέμα είναι να μη χάσεις την ψυχή σου και να μην ξεπουληθείς για τα χρήματα.

Λένα Λ.: Συμμετείχατε στις εκδηλώσεις για την 50η επέτειο του Naked Lunch, στο Παρίσι…

Johny Brown: Ναι. Είμαι μέλος του European Beat Studies Network. Έχουμε, πάλι, συνέδριο τον Σεπτέμβριο, στην Ολλανδία. Θα παρουσιάσουμε κάτι για τον Burroughs, κάτι νέο, διαφορετικό.  Στο Παρίσι, είχαμε δώσει μια παράσταση στη Σορβόννη. Η Inga είχε κάνει visuals σε ένα χώρο με μεγάλους καθρέφτες και παίξαμε κάτι πολύ σκοτεινό, εγώ, ο βιολιστής μας Chris Brierley και ο Johnny Mugwump από το Resonance FM. Είχα μείνει στο Παρίσι παλιότερα, με αφορμή ένα άλλο θεατρικό μου που είχε ανέβει εκεί… Έτσι, μετά την παράσταση, πήγαμε και βρήκαμε ένα μπαρ, όπου σύχναζα, στην οδό Véron, σε ένα σκοτεινό δρομάκι… Κι εκεί, πετύχαμε τον ποιητή Ed Woods  και τους Mondrian, μια γαλλική μπάντα φαν των BOHJ, μια πολύ όμορφη βραδιά…

Λένα Λ.: Γράφεις πολύ… Κάθε μέρα; Είσαι με ένα σημειωματάριο συνέχεια;

Inga Tillere: Ναι, έχει καμιά 300 σημειωματάρια…

Johny Brown: Γράφω κάθε μέρα…

Λένα Λ.: Ίσως θα γράψεις ένα βιβλίο, κάποια στιγμή;

Johny Brown: Όχι, δεν νομίζω…

Λένα Λ.: Έχετε κάνει ένα βιβλίο όμως με την Inga…

Inga Tillere: Ναι, αλλά έχει φωτογραφίες και στίχους.

Λένα Λ.: Άρα, λειτουργεί και αντίστροφα… Η έμπνευση πηγάζει από τη δουλειά της Inga πολλές φορές…

Johny Brown: Βέβαια, πολλά από τα τραγούδια που έχουν να κάνουν με τον Βορρά εμπνεύστηκαν από visuals της Inga. Και οι φωτογραφίες της με εμπνέουν πολύ.

Λένα Λ.: θα σας ενδιέφερε να παρουσιάσετε μια παράσταση πιο πολύ βασισμένη στα visuals και τα ηχοτοπία, με απαγγελία ποίησης, κάτι σαν αυτό που κάνετε στο Radio Joy;

Johny Brown: Βέβαια!

Λ.Λ.: Έχω στο νου μου μερικά μέρη εδώ στην Θεσσαλονίκη όπου θα μπορούσαμε να το κάνουμε, θα σας ενδιέφερε;

Johny Brown: Οπωσδήποτε, ας το κάνουμε!

Λένα Λ.: Σας άρεσε η πόλη;

Johny Brown: Ναι, όσα προλάβαμε να δούμε, θα θέλαμε να δούμε κι άλλα…

Inga Tillere: Μόνο τη διασχίσαμε…

Nick Brave: Δοκιμάσατε ελληνική κουζίνα;

Johny Brown: Κυρίως στην Λάρισα, πήγαμε σε ένα πολύ ιδιαίτερο εστιατόριο και ο μάγειρας εκεί μας έφερνε το ένα πιάτο μετά το άλλο, το ένα καλύτερο από τ’ άλλο… Παίξαμε στο Stage στην Λάρισα. Πολύ καλό club. Έχετε παίξει εκεί;

Nick Brave: Βέβαια, με τους Frantic Five, τους Illegal Operation και τους Savage Republic.

Johny Brown: Φανταστικά, στην Inga αρέσουν πολύ οι Savage Republic… Πάντως, θα θέλαμε πολύ να ξανάρθουμε στην Ελλάδα, στην Θεσσαλονίκη.

Nick Brave: Ναι, ήταν κρίμα που δε βγήκαμε μετά τη συναυλία, να σας πάμε στα μπαρ…

Johny Brown: Εμείς βγήκαμε μετά τη συναυλία. Πήγαμε σ’ ένα μαγαζί με ελληνική μουσική, κοντά στο ξενοδοχείο. Μέσα σε ένα εμπορικό κέντρο… Ήταν περίεργο μέρος, καινούριο, με κάτι οθόνες και κάτι τύπους που χόρευαν, υπήρχε ένα ποδοσφαιρικό στοιχείο στην ατμόσφαιρα… Αλλά ήταν ωραία. Μείναμε μέχρι τις 5-6 το πρωί, πίνοντας μεγάλες βότκες...

Λένα Λ.: Θεωρείτε ότι η οικονομική κρίση θα μας αλλάξει ή μήπως θα μας κάνει να εκτιμήσουμε όσα έχουν πραγματικά αξία;

Johny Brown: Νομίζω ότι ήδη εκτιμάτε ότι αξίζει. Πιστεύω ότι οι Έλληνες είναι πολύ δυνατοί και στυλάτοι, και αυτό δε θα αλλάξει. Νομίζω ότι όλη η Ευρώπη έχει πάρει τον κατήφορο. Εσείς έχετε στυλ, θα επιβιώσετε.

Λένα Λ.: Το artwork για το single σας Oh What a Thing This Heart Of Man, όπως και το τραγούδι σας I Dreamed that the City Was On Fire είναι εμπνευσμένα από τις ταραχές στην Ελλάδα το 2008, πιστεύετε ότι θα έπρεπε να ξαναβγούμε στους δρόμους για όσα συμβαίνουν, για να διαμαρτυρηθούμε, να απαιτήσουμε δικαιοσύνη;

Johny Brown: Οπωσδήποτε. Ξέρετε, η Θεσσαλονίκη και οι ομάδες της, όπως η Thessaloniki 4, αλλά και το Black Bloc της Αθήνας, επηρεάζουν πολύ το Indie media και τις αναρχικές ομάδες εδώ στην Αγγλία.

Λένα Λ.: Δε νομίζω ότι έχω να προσθέσω κάτι…

N.B.: Εγώ έχω να ρωτήσω κάτι τελευταίο… Αυτά τα φοβερά μπλε παπούτσια που φορούσες στη συναυλία, Johny, πού τα βρήκες….;

Οι μουσικές επιλογές των Band of Holy Joy που ακούστηκαν στην εκπομπή:

Eric Andersen / Hymn of the Waves

NSRD / Ciku Caku Cauraa Tumba

Otis Redding / Nobody Knows You (when you’re down and out)

Peter Hammil / Fallen (The City of Night)

Kode 9 & The Spaceape / Portal

Οι μουσικές επιλογές των Minor Mine που ακούστηκαν στην εκπομπή:

Andrian Belew / Never Enough

Horowitz plays Chopin / Polonaise Op 53 in A flat major

Martin Denny / Exotica

John Leyton / Johnny Remember Me

Wooden Shjips / For So Long

Τεχνική - ηθική υποστήριξη: Αλέξανδρος Αλεξανδρίδης

Μετάφραση- προσαρμογή: Λένα Λατινοπούλου και Σωτηρία Παπαδοπούλου