Λένα Λατινοπούλου: Σ’ έχω δει, μέσα στις δεκαετίες, να παίζεις με πολλά και διάφορα σχήματα, όλα εξαιρετικά, αλλά εξίσου εξαιρετικές ως και συγκλονιστικές, για μένα, είναι οι σόλο εμφανίσεις σου…Εμφανίζεσαι στη σκηνή μόνος, με την κιθάρα σου, τα πετάλια σου και άλλους ανεξιχνίαστους μηχανισμούς .Τι σε ώθησε σ’ αυτήν τη μοναχική επιλογή και πόσο πολύπλοκη είναι;
Μπάμπης Παπαδόπουλος: Κοίτα, αυτός είναι ένας αγώνας με τον εαυτό μου.
Λ. Λ.: Απελευθερωτικός ή δεσμευτικός;
Μπ. Π.: Και τα δύο μαζί. Μου δίνει την ελευθερία να κάνω ό,τι θέλω , εκμεταλλεύομαι το χρόνο ακριβώς όπως τον θέλω, τις δυνατότητές μου, παίζω ακριβώς όπως θέλω. Από την άλλη, έχει την αγωνία και τον πόνο της μοναξιάς, ας πούμε, είσαι εκεί πέρα και δεν έχεις ένα χέρι βοήθειας από κανέναν, αλλά βρίσκεσαι σε ένα συνεχή διάλογο με αυτό που έχεις μέσα σου. Δηλαδή, σα διχασμένη προσωπικότητα λειτουργώ, πράγμα που μου κάνει πάρα πολύ καλό, κάθομαι και τα λέω, ας πούμε…
Αλλά βασικά, είναι η αίσθηση ελευθερίας που μου δίνει, ότι μπορώ να διαχειριστώ το υλικό, όπως θέλω, ανάλογα με τη διάθεσή μου και φυσικά το ότι ποτέ δεν είναι το ίδιο. Είναι ανάλογο με το πώς είμαι, πώς θα είναι η βραδιά. Υπάρχει ένας σκελετός πολύ γενικός, που διαχειρίζομαι ανάλογα με τη διάθεση, με το χώρο, με χίλια δυο πράγματα. Είναι μια ελευθερία που μ’ αρέσει πάρα πολύ που τη ζω κι, από την άλλη, μου δίνει τη δυνατότητα να παίζω σε χώρους πολύ μικρούς, με λίγα άτομα δηλαδή, που είναι κι αυτό πάρα πολύ ωραίο, γιατί τα τελευταία χρόνια με μπάντες και με τέτοια παίζαμε σε μεγάλο κοινό συνήθως. Μ’ αρέσει πάρα πολύ αύτη η αμεσότητα… τα μαζεύω, φορτώνω το αμάξι, πάω, στήνω, παίζω και είμαι μια χαρά.
Λ. Λ.: Δεν έχεις και στίχους… Πώς μεταφράζεται ένα συναίσθημα ή μια σκέψη σε ήχο; Πώς περνάς μια ιδέα ή αίσθηση σε ένα μουσικό κομμάτι όταν δεν έχεις τη βοήθεια των στίχων;
Μπ. Π.: Πρέπει τώρα να κάνουμε φιλοσοφική κουβέντα πάνω στην έννοια του ήχου και όλου αυτού του πράγματος (γέλια)… δεν κάθομαι να κάνω τέτοια ανάλυση όταν κάθομαι να παίξω, αυτό βγαίνει ασυναίσθητα και μέσα από τη πορεία όλων αυτών των χρόνων. Γίνεται από μόνο του.
Λ. Λ.: Ενστικτωδώς…
Μπ. Π.: Ναι, τώρα το ότι δεν υπάρχει ο στίχος που έχει αυτή τη δύναμη… Ο στίχος, από τη μία, έχει μια αμεσότητα και μπορεί να μιλήσει στον ακροατή και να του πει κατευθείαν πέντε πράγματα, από την άλλη είναι και δεσμευτικός, όσον αφορά τη μουσική, γιατί πρέπει να τον ντύσεις, πρέπει να τον ακολουθήσεις. Ενώ η μουσική, από μόνη της, έχει πάρα πολλά πεδία, σου δίνει μια ελευθερία να την αναπτύξεις. Από κει και πέρα δεν είναι δεσμευτική και για τον ακροατή, γιατί δεν υπάρχει αντιστοιχία συναισθημάτων μεταξύ ακροατή και μουσικού. Νομίζω ότι είναι πιο πολύ μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα από την οποία ο καθένας εκλαμβάνει ό,τι θέλει, το κάνει ό,τι θέλει. Νομίζω ότι έχεις μεγαλύτερο πλούτο σε εικόνες και πράγματα.
Λ.Λ.: Στο βιογραφικό σου διαβάζω όρους όπως «ελληνική λαϊκή μουσική, ροκ, τζαζ, αβανγκάρντ της Νέας Υόρκης, αυτοσχεδιασμοί»…
Μπ. Π.: Δεν ξέρω τι να πω! Εγώ θα έγραφα «ροκ παίζω!». Ένας απλός ροκάς είμαι, ξέρεις, (γέλια). Συνήθως αυτά είναι δουλειά των δημοσιογράφων και των εταιριών γιατί κάπως πρέπει να λανσάρουν το προϊόν. Για μένα, η μουσική είναι μία. Έτσι κι αλλιώς, μουσική παίζουμε. Μέσα απ’ όλες αυτές τις λέξεις και τους όρους, προσπάθησα να δώσω τις επιρροές που είχα εγώ μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια και μέσα από τις οποίες διαμόρφωσα ένα προσωπικό ύφος, ας πούμε… πάντως, ροκ παίζω (γέλια)!
Λ. Λ.: οι μουσικοί με τους οποίους συνεργάζεσαι τι ρόλο παίζουν στο να βάλουν ο καθένας το δικό τους στίγμα, ροκ ή μη; Προσφάτως, σε είδα και με τον Μιχάλη Σιγανίδη…
Μπ. Π.: Αυτό που κάναμε με τον Μιχάλη ήταν άλλο πράγμα, μια συνεύρεση… ήταν πολύ συγκινητικά γιατί τον εκτιμώ πάρα πολύ, είναι φοβερός μουσικός, ήταν ένα απωθημένο να παίξουμε. Το κάναμε, ήταν πολύ όμορφα, θα το ξανακάνουμε ευχαρίστως. Τώρα, όσον αφορά τις προσωπικές μου δουλειές, η συνεργασία με τους μουσικούς είναι στο επίπεδο της κατεύθυνσης περισσότερο. Όπου χρειάζεται, πρέπει να είναι στανταρισμένα τα πράγματα, και σε σημεία που πρέπει να είναι πιο ελεύθερα, δίνεται μια κατεύθυνση, ένας τρόπος που θα κινηθούν όλοι, για να έχουμε το αποτέλεσμα το συνολικό, το αισθητικό.
Λ. Λ.: Πώς θα πήγαινε το πράγμα, πιστεύεις, αν πίσω στην δεκαετία του ογδόντα έσκαγες στο κοινό με ένα υλικό όπως το σημερινό;
Μπ. Π.: Δεν ξέρω γιατί δε νομίζω να το έκανα στη δεκαετία του ογδόντα αυτό, δεν ήμουν σε τέτοια φάση, έτσι κι αλλιώς.
Λ. Λ.: Θέλω να πω, εσύ προφανώς άλλαξες , άλλαξε και η κατάσταση, το κοινό, οι χώροι; Σηκώνει περισσότερα πράγματα σήμερα;
Μπ. Π.: Νομίζω πως ναι. Δεν ξέρω τι να σου πω, το κοινό είναι πάντα λίγο σ’ αυτά τα πράγματα, περιορισμένο. Υπάρχουν αυτοί που είναι ανοιχτοί σε καινούρια και, υποτίθεται, περίεργα πράγματα και νομίζω ότι υπήρχε πάντα ένα αισθητήριο, πάλι από αυτούς τους λίγους που αν κάτι τους αγγίζει, θα πάνε, θα το ακολουθήσουν. Πάντα έτσι ήταν, γιατί και με τις Τρύπες όταν σκάσαμε, πάλι κάτι περίεργο ήταν, δεν ήταν κάτι mainstream, ας πούμε. Οπότε νομίζω ότι πάνω κάτω ίδια είναι τα πράγματα. Απλώς έχουν αλλάξει οι συνθήκες, σίγουρα, πιο πολύς κόσμος ασχολείται με τη μουσική, πιο πολλοί οι χώροι που κάνουνε live… τώρα τι σχέση έχει αυτό με την ποιότητα, δεν ξέρω, τι να σου πω…
Λ. Λ.: Υπάρχουν πολλοί πιτσιρικάδες στην πόλη και γενικότερα στη χώρα που κάνουν καινούρια πράγματα και κατά πόσο θεωρείς, κάποιους από αυτούς, πνευματικά σου παιδιά;
Μπ. Π.: Δεν ξέρω…
Λ. Λ.: Εσύ πνευματικούς πατέρες έχεις;
Μπ. Π.: Βέβαια, κατά κάποιο τρόπο όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάστηκα, που γνώρισα, κατά κάποιο τρόπο, με βοήθησαν πνευματικά και μου έδωσαν πράγματα και αντίστοιχα σε κάποιους θα έχω δώσει κι εγώ. Παιδιά έχει πάρα πολλά, εγώ τα ζω κι εδώ στο ΤΕΙ, έχει κάτι αστέρια φοβερά. Είναι πολύ ωραία! Τώρα το μόνο που μένει είναι να αναπτυχθεί κι αισθητικά κάπως καλύτερα το πράγμα γιατί, τα τελευταία χρόνια, ζούσαμε αισθητικά μια παρακμή, λόγω του εμπορικού, Fame Story, μπλα μπλα μπλα, αυτό το δήθεν, ας πούμε, το οποίο δε βοηθάει, γιατί όταν ο σκοπός είναι να γίνω φίρμα, να τα κονομήσω, να έχω και δέκα γυναίκες μαζί και να περνάω ωραία, λίγο φεύγεις από την ουσία. Τώρα που ζορίζουν τα πράγματα και σφίγγουν οι κώλοι, νομίζω θα βγει πιο πολύ ουσία, θα έρθουν τα πράγματα κάπως στα ίσια τους κι αυτό ίσως είναι το θετικό αυτής της ιστορίας όλης που ζούμε. Γιατί, από την άλλη, υπάρχουν ταλέντα πολλά, πάντα υπήρχαν, διέφεραν και την έψαχναν λίγο διαφορετικά, πήγαιναν στην άκρη…
Λ. Λ.: Να υποθέσω ότι μέσα στα τόσα χρόνια μουσικής διαδρομής έχουν πραγματοποιηθεί πολλά μουσικά σου όνειρα. Θα μου πεις ένα από τα πιο τρελά;
Μπ. Π.: Δεν έχουν πραγματοποιηθεί όλα, νομίζω ότι δεν έχω κάνει και πολλά πράγματα (γέλια)…
Λ. Λ.: Να μου πεις κι ένα απραγματοποίητο, να σου το ευχηθώ…
Μπ. Π.: Απραγματοποίητο, ξέρω κι εγώ, εγώ θέλω να παίζω μουσική συνέχεια, τώρα άμα μπορώ να παίζω συνέχεια μέχρι να πεθάνω, ξέρεις… να μπορώ να κάνω πράγματα, να έχω την καθαρότητα και στο μυαλό και στην καρδιά για μπορώ να συνεχίζω, αυτό θα είναι το καλύτερό μου.
Λ. Λ.: Δεν έχεις κάποιον με τον οποίο θα ήθελες, ας πούμε, πάρα πολύ να παίξεις;
Μπ. Π.: Με όλους θα ήθελα να παίξω πάρα πολύ (γέλια). Δεν ξέρω, θα ήθελα να παίξω με πολλούς μουσικούς και με μεγάλους μουσικούς, γιατί είναι μια εμπειρία. Το ότι παίξαμε με τον Σκοπελίτη και κάναμε αυτόν το δίσκο μέσω του Φλώρου, για μένα, ήταν μια εμπειρία γιατί τον άκουγα κι από μικρός και με άλλες συνεργασίες, ήταν από τους κιθαρίστες που τον εκτιμούσα και τον θαύμαζα. Επιβεβαιώθηκαν πολλά πράγματα… συμβαδίζουν, τελικά, το επίπεδο το μουσικό με το επίπεδο επικοινωνίας και ανθρώπου. Συμβαίνουν τα πράγματα πολύ πιο εύκολα, όταν ο άλλος έχει ένα επίπεδο, και πολύ πιο βαθιά, πιο ουσιαστικά. Κι αυτό είναι και η ομορφιά του να παίζεις με καλούς μουσικούς. Θα ήθελα να παίζω συνέχεια με καλούς μουσικούς γιατί ελευθερώνεσαι κι εσύ και, νομίζω, πάει πιο πέρα το πράγμα. Τώρα, μουσική όλοι οι άνθρωποι μπορούν να παίξουν, έχει την ομορφιά του να παίζεις με όλους τους ανθρώπους, να ‘μαστε καλά και να παίζουμε…
Λ. Λ.: Να πούμε και τα άμεσα σχέδια… Πού θα παίξετε τώρα και ποιοι;
Μπ. Π.: τώρα, την Δευτέρα του Πάσχα θα παίξω στο Αγρίνιο, στο Εν Πλω, ένα ροκ μπαρ που είναι πολύ ωραίο, κλάσικ, όπου θα παίξω μουσική πάνω από μια βουβή ταινία, τον Στρατηγό, του Buster Keaton. Γουστάρω πολύ που θα το κάνω. Μετά θα κατέβω στην Αθήνα, για πρόβες κι ετοιμασία, για το Σάββατο 21 που θα παίξουμε με το σχήμα του acoustic set, στο Gagarin. Εκεί είναι το project με τις διασκευές στα ρεμπέτικα, αλλά και με κομμάτια από τον πρώτο δίσκο, ανάλογα ενορχηστρωμένα. Συμμετέχουν ο Φώτης ο Σιώτας, ο Μιχάλης ο Βρέττας, ο Δημήτρης ο Βλαχομήτρος στο μπουζούκι, ο Διονύσης ο Μακρής στο μπάσο. Μετά, την Κυριακή, Θεσσαλονίκη, Residents, το σόλο.
Λ. Λ.: Να ευχηθώ καλά ταξίδια, καλές διαδρομές μουσικές και χιλιομετρικές.
Μπ. Π.: Και σε σένα, καλές εκπομπές, καλές μουσικές.
Η συνέντευξη πρωτόμεταδόθηκε στον αέρα του Rockarolla Radio στις 16 Απριλίου και μπορεί να ακουστεί ολόκληρη, μαζί με τη σχετική μουσική επένδυση, εδώ: