Το πρωινό που ο Bon Scott βρέθηκε νεκρός μέσα σε ένα αυτοκίνητο, εξαιτίας υπερβολικής χρήσης αλκοόλ, κανείς δε περίμενε ποια θα ήταν η συνέχεια Ο Scott ήταν ο τραγουδιστής, ο στιχουργός αλλά και, πάνω από όλα, ο ηγέτης του συγκροτήματος.

Ίσως η διάλυση να ήταν ο πλέον εύκολος δρόμος, εκείνη τη στιγμή. Ευτυχώς, οι υπόλοιποι AC/DC είχαν διαφορετική άποψη! Η αναζήτηση του αντικαταστάτη του Scott άρχισε σχεδόν αμέσως. Και δεν άργησαν να τον βρουν, στο πρόσωπο του Brian Johnson.

Κατά τη διάρκεια της ακρόασης, ο Johnson τραγούδησε τα Let there be rock, Whole Lotta Rosie και Nutbush City Limits (Tina and Ike Turner). Λίγες μέρες μετά, ειδοποιήθηκε πως πήρε τη δουλειά και τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν το δρόμο τους. Η ηχογράφηση του Back in black ξεκίνησε στα Compass Point Studios στις Μπαχάμες και ολοκληρώθηκε στα Electric Lady της Νέας Υόρκης, όπου έγινε και η τελική μίξη. Και το αποτέλεσμα ήταν… Οι πωλήσεις, μέχρι σήμερα, ξεπερνούν τα 49 εκατομμύρια παγκοσμίως! Γεγονός που του δίνει τον τίτλο του δεύτερου σε πωλήσεις άλμπουμ όλων των εποχών (μετά το Thriller του Michael Jackson).

Το Rock n Roll ain’t noise pollution έφτασε μέχρι το #15 των βρετανικών charts. Το Let me put my love into you βρέθηκε στην έκτη θέση της «βρώμικης λίστας» της PMRC. Είναι το πέμπτο σε πωλήσεις άλμπουμ όλων των εποχών στις ΗΠΑ, με πάνω από 22 εκατομμύρια αντίτυπα. Και η μεγάλη ειρωνεία: παρά το γεγονός ότι έγινε 22 φορές πλατινένιο στις ΗΠΑ και ότι παρέμεινε στα 200 του Billboard για 131 εβδομάδες (και επανήλθε, στη θέση #181, το… 2010!), δεν έφτασε ποτέ στο #1.Σε κάθε περίπτωση, αυτός ο δίσκος ήταν το ραντεβού των AC/DC με την κορυφή. Και φρόντισαν να είναι ακριβείς στο ραντεβού τους.

Δε μπορώ να ξέρω τι θα συνέβαινε αν ο Scott δεν έχανε τόσο άδοξα (και ανόητα) τη ζωή του. Ήταν ένας σπουδαίος τραγουδιστής και στιχουργός, ήταν ο μεγάλος ηγέτης, αλλά ήταν και ένας άνθρωπος που διατηρούσε ερωτική σχέση με τις καταχρήσεις. Πραγματικό Problem child, βγαλμένο από τη sex and drugs and rock n roll λογική της δεκαετίας του 70, η οποία όμως θα αποδεικνυόταν πέρα για πέρα εκτός κλίματος στη δεκαετία του 80 που μόλις ξεκινούσε. Λίγα συγκροτήματα θα κατάφεραν να επιβιώσουν μέσα από τέτοιες προβληματικές καταστάσεις, στα επόμενα χρόνια. Και κανένας δε μπορεί να εγγυηθεί ότι θα το έκαναν οι AC/DC.

Παντελής Τύπου

Meat Loaf... θα σ΄ακούσουμε τιμής ένεκεν...

Από μικρός, όταν διάβαζα τις δισκοκριτικές στα περιοδικά της εποχής, είχα κάποιες απορίες που δεν απαντήθηκαν ποτέ.

του Παντελή Τύπου

Υπήρχε περίπτωση να περάσουν από τα μέρη μας οι AC/DC και το Rockarolla να μην είναι εκεί? Ασφαλώς όχι!

του Παντελή Τύπου

Η Τόνια Βαφειάδου "πετάει" μέσα στη σιντοθήκη της το δισκάκι του θρυλικού κιθαρίστα και μεταφέρει τις πρώτες εντυπώσεις!

Μια καλή συναυλία τελικά,μπορεί να λειτουργήσει με δυο διαφορετικούς τρόπους. Είτε προτρεπτικά και καταλυτικά ως προς την παραπέρα γνωριμία σου με τον καλλιτέχνη/γκρουπ, είτε απλά σαν επιβεβαίωση, σαν επιβράβευση και δικαίωση όλων όσων φανταζόσουν ότι θα δεις και θα ακούσεις με βάση την ήδη ακουστική σου εμπειρία από τον δίσκο.

Στο γεμάτο principal το βράδυ της πέμπτης ,η πλειοψηφία γνώριζε καλά τι πήγε να δει και οι βρετανοί Editors φρόντισαν να αποζημιώσουν. Προσωπικά ουδέποτε ήμουνα φαν των συγκροτημάτων που είτε αντιγράφουν είτε αναβιώνουν (ακόμα και με τον δικό τους ταλαντούχο τρόπο) παλαιότερους ήχους και στυλ που μερικά από αυτά ,έμελλε μέχρι και να αλλάξουν την ροή του ροκεντρολικού «γίγνεσθαι»..Οι Editors σαφώς και ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία, έχοντας με ιδιαίτερη μαεστρία (αλλά και γνώση) επαναφέρει το χρώμα, την μυρωδιά και την αισθητική της σκοτεινής πλευράς των 80’ς, μέσα από τραγούδια που ανακατεύουν ένα σωρό στοιχεία από εκείνη την εποχή, γαρνιτουρισμένα με την χαρακτηριστική και αλλά Ian Curtis φωνή του Tom Smith.

Ας ξεκινήσω από τον τελευταίο.

Κλασικός frontman με ηγετικές τάσεις στην διάρκεια το σόου και τον προβολέα στραμμένο πάνω του.Καμια σχέση δηλαδή με αυτό που οι Editors ή οι Interpol και δεν ξέρω ποιοί άλλοι, έχουν σαν σημείο αναφοράς.. Χαρισματικός πάντως, πήρε τα ηνία και δεν τα άφησε καθόλου. Τραγούδησε, έπαιξε κιθάρα, πλήκτρα, πιάνο (σε σόλο στιγμή) και γενικά θύμισε λίγο Tom…York!

Αν παραβλέψει λοιπόν κανείς την οποιαδήποτε καχυποψία για όλα τα προαναφερόμενα και το τι τέλος πάντων θέλουν οι editors από την ζωή μας, και μπει στο πετσί της συναυλίας τους-και εδώ θέλω να καταληξω,το αποτέλεσμα θα είναι άκρως θετικό. Μ ε ικανοποίησε και η ερμηνεία και το παίξιμο της μπάντας και ο ήχος και όλη η ατμόσφαιρα (ενθουσιώδης από τα νιάτα που έσπευσαν να γεμίσουν τις μπροστινές σειρές…) παρ όλη την πιστή μεταφορά των τραγουδιών από τον δίσκο και το σερβίρισμα τους χωρίς καμιά διάθεση διαφοροποίησης από αυτόν.Αλλωστε,υπάρχει λόγος? Που νομίζετε ότι βρίσκεστε?Σε κανένα σκοτεινό υπόγειο του Manchester πριν 30 χρόνια?

Τα Smokers Outside The Hospital ,An End Has A Start,και Bones από το An End has a Start αλλά και τα Lights,Munich,.Blood,All Sparks από το The Back Room άντε και το Papillon από το πρόσφατο (και σαφώς με αλλαγμένο και πιο ηλεκτρονικό ήχο) Ιn This Light And On This Evening, ασφαλώς και αποτέλεσαν τις κορυφαίες στιγμές του live.Nαι αυτές που περιμένει ο λαός να ακούσει για να ηχογραφησει,να βιντεοσκοπησει,να φωτογραφήσει(η να φωτογραφηθεί μπροστά στην μπάρα με φόντο τον τραγουδιστή την ώρα που τα δίνει όλα) και φυσικά να χορέψει στον οποιοδήποτε «ρυθμό»

Και ο φίλος μου ο Αλεξης?Και όποιος άλλος κάθισε πιο πίσω και δεν ήθελε να κάνει τίποτα από τα παραπάνω,παρά μόνο να ακούσει καλή μουσική και να νιώσει λίγο από το σκοτεινο,μουντο και απαισιόδοξο συναίσθημα που του προκαλούσε κάποτε η μουσική των Joy Division και όλης εκείνης της σκηνής που ακλούθησε μετά? Έφυγε ,νομίζω,ικανοποιημενος..

Κώστας Πετρίδης

Το νέο σόλο άλμπουμ του θρυλικού κιθαρίστα των Guns ‘n’ Roses και στη συνέχεια των Velvet Revolver, με τίτλο απλά το όνομά του (“Slash”)..

Ένα ταξίδι χιλίων μιλίων ξεκινά με ένα βήμα.

Κανείς δε μπορεί να γνωρίζει αν είχαν αυτή τη φράση στο μυαλό τους οι Steve Harris, Dave Murray, Paul DiAnno και Dough Sampson, οι νεαροί τότε Iron Maiden, είμαι σίγουρος όμως πως τα όνειρά τους δεν περιορίζονταν στο να κυκλοφορήσουν ένα EP και μετά να σταματήσουν.

Η ιστορία ξεκίνησε τα Χριστούγεννα του 1975, την ημέρα που ο Steve Harris αποφάσισε τη δημιουργία ενός ακόμη hard rock group της εποχής. Οι Dennis Wilcock, Dave Sullivan, Terry Rance, Bob Sawyer, Tony Moore, Terry Wapram και Barry Barkins, απλώς πέρασαν από το group. Δε συνέβη όμως το ίδιο με τον Dave Murray, που ήρθε για να μείνει. Εμφανίστηκε στο προσκήνιο και ο ντράμερ Doug Sampson, ήρθε και η τυχαία γνωριμία με τον Paul DiAnno και τα πράγματα πήραν το δρόμο τους.

Πάμφτωχοι, εκτός από (ουσιαστικά) πανάγνωστοι, οι Maiden μπήκαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το πρώτο τους demo, το Spaceward, την πρωτοχρονιά του 1979. Το demo περιλάμβανε τέσσερα τραγούδια, τα Iron Maiden, Invasion, Prowler και Strange World. Ωστόσο, ο ήχος του Strange World ήταν τόσο κακός, που το καθιστούσε αδύνατο το να συμπεριληφθεί σε δίσκο. Το Soundhouse Tapes κυκλοφόρησε στις 9 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, περιλαμβάνοντας τα υπόλοιπα τρία τραγούδια. Με το punk από τη μια και τη disco από την άλλη, η ανταπόκριση του διψασμένου για hard rock κοινού της Βρετανίας ήταν άμεση. Και τα 5000 αντίτυπα εξαντλήθηκαν άμεσα, με το group να σκαρφίζεται μια μικρή απάτη (φαίνεται πως το marketing ήταν ήδη διαδεδομένο στο μεγάλο νησί) και να ανακοινώνει πως τα αντίτυπα που πουλήθηκαν ήταν… 15.000.

Σε κάθε περίπτωση, η αρχή είχε γίνει. Ένα ταξίδι χιλίων μιλίων ξεκινά με ένα βήμα. Και το ταξίδι των πολλών χιλιάδων μιλίων για τους Harris και Murray είχε ξεκινήσει. Οι DiAnno και Sampson, δυστυχώς, φάνηκε πως έχασαν κάπου το δρόμο τους. Ωστόσο, η συμμετοχή τους σ’αυτό το θρυλικό group, για όσο καιρό τα κατάφερε ο καθένας, υπήρξε καθοριστική.

Τη συνέχεια, τη γνωρίζουμε… Up the Irons!

Μια ματιά στη δεκαετία που πέρασε...

1  The White Stripes: White Blood Cells
2  The Strokes: Is This It
3  System of a Down: Toxicity

Η Τόνια Βαφειάδου βγάζει τα κοντομάνικα από την ντουλάπα και ετοιμάζεται να υποδεχτεί φρέσκιες κυκλοφορίες....