 |
.
{fcomment}
REVIEWS (240)
Skysent Lu – Two Seconds LateΔεν κρύβω ότι είναι η πρώτη φορά που γράφω για ελληνικό σχήμα, και μάλιστα κάτι που μάλλον είναι λίγο έξω από τα νερά μου.
Ποτέ δεν είναι αργά όμως να ανακαλύψει κανείς κάτι καινούριο, οπότε υπέκυψα στην πρόταση του αγαπητού μου Κώστα Πετρίδη που μου είπε να ρίξω μια «αυτιά» και να γράψω μετά και πέντε κουβέντες.
Τον δίσκο διατρέχει ένα διάχυτο 70s συναίσθημα, τόσο στον τρόπο σύνθεσης όσο και στον τρόπο παιξίματος, αλλά μην πηγαίνει ο νους μας κατευθείαν στους σκληρότερους/ βαρύτερους (μουσικά) εκπροσώπους της προαναφερθείσας δεκαετίας.
Απλά κομμάτια, με riffs και μελωδίες που μου ηχούν ευχάριστα καθώς οδηγώ στην περιφερειακή/ παραλιακή, και ένας καλός τραγουδιστής χωρίς να είναι υπερβολικός. Λίγο groovy, λίγο heavy, λίγο alternative, λίγο stoner σε σημεία (βλ. «Loneliness of my Heart»), ωραίες μπασογραμμές και riffs, λίγο απ’ όλα. Σεβαστό και με προοπτική.
Εκεί δε, που πάει να γίνει ακόμα πιο ενδιαφέρον το πράγμα είναι στο εννιάλεπτο «Into The Night» όπου ξεκινούν ακουστικά για να καταλήξουν σε ωραία ανάπτυξη/ ξέσπασμα (κάτι σαν Black Sabbath με Metallica ίσως, ενώ στο δεύτερο σπάσιμο του κομματιού μου ήρθαν στο μυαλό ανεπαίσθητα και οι Tool…Όσο βρήκαν κάποιοι επιρροές από King Diamond εδώ πέρα, άλλο τόσο βρήκα εγώ νερό στη Σαχάρα…), ενώ μου άρεσε και το μπαλλαντοειδές «Few Moments» με τα ωραία του leads.
Phoenix Catscratch: "Nectar & Wrinkles"
Εντός.... παγωμένα τοιχώματα, με παχνισμένες αναπνοές και αλαφιασμένα tempo.
Καλπάζοντας σαν τρένο με εκκωφαντικούς ηλεκτρικούς βρυχηθμούς θα
περάσουμε μέσα από το σκοτεινό σας δωμάτιο, το άλογο..
Ξεκίνημα ή τερματικός σταθμός του τραίνου για τον δρόμο προς την λύτρωση με το όνομα "Nectar and Wrinkles". Λύτρωση από τα πάθη, από τις σκέψεις, από τις αναμνήσεις. Λύτρωση από ό,τι μπορεί να βαρύνει τη ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου που δε σταματά να πλάθει τον εαυτό του προχωρώντας στη ζωή. Ο δρόμος προς την κάθαρση και τον ήλιο ανοίγεται μέσω ενός -απροσδιόριστης ταυτότητας- χορευτικού Χάους, μέσα από
προσωπικές αναμνήσεις που κινούνται σε post punk, no wave, minimal wave ή shoegaze ήχους, ώστε οι διαφορετικές διαδρομές πέντε ανθρώπων να συναντηθούν σε έναν Κοινό Τόπο.
VINNIE MOORE 28/11 2011 MYLOS
Για 3η φορά υποδεχθήκαμε ένα από τα “δυνατότερα” ονόματα στο χώρο του κιθαριστικού ροκ τον Vinnie Moore. Ο χώρος του club αριθμούσε περί τους 150-180 θεατές.
Τη συναυλία άνοιξε ο Άνθιμος Μάντι (που πρόσφατα κυκλοφόρησε το 2ο προσωπικό του instrumental άλμπουμ). Ένα από τα ανερχόμενα κιθαριστικά ταλέντα της Θεσσαλονίκης, που πριν από λίγο καιρό είχε ανοίξει και τη συναυλία του Paul Gilbert.
Πλαισιωμένος με δύο από τους καλύτερους μουσικούς της Θεσσαλονίκης, τον Κώστα Δομενικιώτη στο μπάσο και τον Αντρέα Παραμπονιάρη στα πλήκτρα, έπαιξε συνθέσεις δικές του από τις δυο δουλειές του άψογες σε σύνθεση και εκτέλεση. (Σημ. για τους φίλους των guitars heroes τα δύο προσωπικά του άλμπουμ αποτελούν ένα must απόκτημα). Τα πρώτα αυτά 45 λεπτά του Άνθιμου ήταν η ιδανικότερη εισαγωγή, για το κυρίως θέμα που ερχόταν σε λίγο…
"Το ποτάμι πίσω δε γυρίζει"
"ο Τσάρλι και το εργοστάσιο της σοκολάτας"
"ο Bob Marley είχε λίγα μαλλιά"
"η Vanessa May είναι γατάκι"
"εάν η Αλέκα παντρευόταν το Τζιμάκο"
"δε κάπνισα σχεδόν καθόλου"
"οξυγόνο!"..
Εάν οι Levellers επισκέπτονταν την Αμερική του στρατάρχη Ντάγκλας Μακάρθουρ θα είχαν εκτελεστεί στα 11 βήματα.
Οι Βρετανοί βάζουν τα γυαλιά στους μεγάλους αριστερούς διανοούμενους με τα αποτυχημένα πειράματα της κομμούνας και των ουτοπικών κοινωνιών, ακόμα κι αν έχασαν ένα μέλος στην πορεία.
Βλέπετε, εκεί έξω υπάρχουν πολλά συγκροτήματα τα οποία γλαφυρά περιγράφουν την υπέροχη συνύπαρξη των μελών, την ευημερία και την αλάνθαστη συνεργασία των.
Ζούμε σε μια εποχή όπου οι Metallica πριν λίγα χρόνια καλωσόρισαν το νέο τους μέλος (Robert Trujillo) με 1 εκατομμύριο δολάρια μόνο και μόνο για να αποδείξουν τη σοβαρότητα και τη δέσμευση.
Lou Reed & Metallica: Lulu
Η μετριότητα είναι μια λέξη με την οποία συμβιβάστηκαν οι περισσότεροι από τους παλιούς οπαδούς των Metallica, την τελευταία εικοσαετία. Την κολοσσιαία επιτυχία του Black Album, επακολούθησε μια σειρά από καβγάδες, εξαρτήσεις, αποτοξινώσεις και μέτριες κυκλοφορίες. Βαθμιαία, οι Metallica μετατράπηκαν σε ένα κορυφαίο συγκρότημα επιδείξεων, με εκπληκτικές επιδόσεις στις συναυλίες τους, αλλά και με μέτριες δισκογραφικές δουλειές. Αποκορύφωμα αυτής της μετριότητας φάνηκε πως ήταν το St.Anger, το οποίο διεκδικούσε μέχρι πριν λίγες μέρες τον τίτλο του χειρότερου δίσκου ενός συγκροτήματος.
Και λέω διεκδικούσε, γιατί το Lulu είναι εδώ και ο συναγωνισμός είναι πέρα για πέρα ανούσιος.
Phase – In Consequence
"Share Shape,Space...Phase"
Τελικά η Ελλάδα δεν είναι αποκλειστικά η χώρα του μπουζουκιού,του τσιφτετελιού και του "έλα μάνα μου,όλα τα γαρύφαλλα για πάρτη σου".Υπάρχουν πολλές αξιόλογες μπάντες στον γενικότερο χώρο που λέγεται Rock (οχι,οι Onirama δεν μπορούν καν να μπουν σε αυτήν την κατηγορία) και για την ακρίβεια υπάρχουν και συγκεκριμένα μέρη της Ελλάδας,στα οποία ο κόσμος έχει μια ιδιαίτερη σχέση με αυτό το είδος μουσικής.
Μια τέτοια πόλη είναι και η Λάρισα,όπου συναντάμε τους Phase.Ένα νέο συγκρότημα,που ξεκίνησε το 2008 και,2 χρόνια μετά,προς το τέλος του 2010,κυκλοφόρησε το πρώτο του album με τίτλο "In Consequence".
PAIN OF SALVATION-LIVE REPORTΒροχερή Παρασκευή βράδυ και το πρόγραμμα είχε Principal και Pain Of Salvation.
Έχοντας πολύ καλες αναμνήσεις από την εμφάνισή τους το 2007 στην τότε Υδρόγειο - τώρα Block 33- και με 2 απανωτά άλμπουμ,που όσο διαφορετικά ήταν από τις προηγούμενες δουλειές τους,τόσο όμορφα και δεμένα αποδείχτηκαν,θα ήταν λάθος να μην πάω να δω τον Daniel Gildenlow και την παρέα του.
Φτάνοντας στο χώρο γύρω στις 9.30,ήταν εμφανής μια γενικότερη ανησυχία,που όπως φάνηκε στη συνέχεια,οφειλόταν στην καθυστέρηση του στησίματος της σκηνής.Όλα τα όργανα ήταν ακόμα σε βαλίτσες μαζί με διάφορα άλλα πράγματα πεταμένα,ακόμα και μέσα στην αρένα,αναγκάζοντας μας να ανέβουμε στον εξώστη μέχρι να ετοιμαστούν
Meden Agan: Erevos Aenaon
Είναι η πρώτη φορά που προσπαθώ να αποτυπώσω στο χαρτί τις σκέψεις μου για ένα ελληνικό συγκρότημα, γι’αυτό και θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή: δεν πιστεύω στη λογική του «πρέπει να στηρίξουμε την ελληνική σκηνή». Και δε πιστεύω σε μια τέτοια λογική, γιατί τη βρίσκω πέρα για πέρα παράλογη (καλό το λογοπαίγνιο). Πιστεύω πως υπάρχουν συγκροτήματα που μπορούν να καταφέρουν πολλά και που πρέπει να στηρίζουμε, συγκροτήματα που μπορούν να παίζουν μια στο τόσο σε κάποιο μικρό χώρο και συγκροτήματα που μπορούν να παίζουν μπροστά στους δέκα φίλους τους και να περνάνε όλοι καλά και να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Το να πρέπει όμως, σώνει και καλά, να στηρίξουμε ένα συγκρότημα μόνο και μόνο επειδή είναι ελληνικό, είναι χάσιμο χρόνου. Ας αφήσουμε όμως όλα αυτά τα ηθικοπλαστικά.
Death in Vegas-Trans Love Energies (Portobello 2011) Πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια από την τελευταία φορά που είδαμε κάτι από τους Death in Vegas. Το "Satan's Circus" υπήρξε το τελευταίο πόνημα στους και από εκεί και πέρα σιωπή. Ο ιθύνων νους της μπάντας,Richard Fearless ,μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να μας "πρήξει",άδικα όπως αποδείχτηκε,με τους Black Acid,ένα project που έμεινε απλά στα σκαριά με μπόλικες υποσχέσεις για την κυκλοφορία ενός άλμπουμ και τελικά επέστρεψε στη βάση του,την Αγγλία,για να εκκινήσει ουσιαστικά ξανά την μηχανή των Death in Vegas.
Το Trans Love Energies είναι ένα άλμπουμ που θα ηχήσει γνώριμο στους οπαδούς της μπάντας.Σκοτεινό και ιδιαιτέρως τρομακτικό σε κάποια σημεία του,κινείται πάνω στη λεπτή γραμμή της techno,της synth pop,της electronica με μπόλικα περάσματα μέσα από το μουσικό πρίσμα της krautrock και post-punk μουσικής.
Λένε πως η αντικειμενικότητα είναι δύσκολη όταν πρέπει να μιλήσεις για μια από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες. Και συμφωνώ, εν μέρει. Από την άλλη όμως, όσο πιο αγαπημένη είναι μια μπάντα, τόσο μεγαλύτερες πρέπει να είναι και η απαιτήσεις από την πλευρά του οπαδού. Πόσο μάλλον όταν έχουν περάσει οκτώ ολόκληρα χρόνια από την τελευταία της δισκογραφική δουλειά, στη διάρκεια των οποίων έγιναν αλλαγές της σύνθεσής της και, επίσης, ο οπαδός (η αφεντιά μου, εν προκειμένω) θέλει επιτέλους να ακούσει κάτι καινούργιο. Μεγάλες οι απαιτήσεις, λοιπόν...
Ο δίσκος ξεκινά με το Worship, μια εισαγωγή που σε προδιαθέτει για (μάλλον) ήρεμες καταστάσεις. Αμέσως μετά όμως, έρχεται η πρώτη έκρηξη με το Earth on Hell.