Κυρίες και Κύριοι αυτοί είναι οι The Drums!
Αν περιμένατε ένα ποπ album εμπνευσμένο απο το θαλασσινό αεράκι της αμερικάνικης παραλίας το ‘Let’s Go Surfing’, θα σας έρθει σαν η έκπληξη - τσουνάμι και θα σας κάνει να αναρωτηθείτε αν αυτοί οι 4 πιτσιρικάδες αποτελούν μια απο τις μεγαλύτερες μουσικές ελπίδες του 2010, φορτωμένοι με ιστορίες ραγισμένων καρδιών και θλίψης για τις χαμένες αγάπες. Ω ναι... είναι σίγουρο οτι με την μουσική τους θέλουν να εξορκίσουν τους δαίμονες παλαιών ερώτων (και εμείς τι θα κάναμε χωρίς την μουσική που σχεδόν πάντα απαλύνει τον ερωτικό πόνο?)
Στο ‘“Summertime!”’ EP, η βασική μελωδία είναι μελαγχολική αλλά η γαρνιτούρα - η χορωδία - είναι τόσο "ηλιόλουστη" που προκαλεί σχεδόν ένα μικρό μουσικό σοκ. Σχεδόν κάθε τραγούδι του δίσκου περιέχει χαρούμενους τόνους και χορωδιακή προσθήκη. Η μπάντα δίνει πολύ μεγάλη έμφαση στη μελωδία σε όλα τα τραγούδια, λυρικά πάντως αισθάνεσαι να σε διαπερνά ανατριχίλα απο τα βάθη μιας παγωμένης καρδιάς που ξαφνικά βρίσκεται κάτω απο τον γλυκό καλοκαιρινό ουρανό. Είναι λοιπόν αυτές οι αντιθέσεις που κάνουν το ‘The Drums’ κάτι παραπάνω απο ένα καλοδουλεμένο hype άλμπουμ και χαρακτηρίζουν την μπάντα, στο ξεκίνημα της, ως ένα σπάνιο συγκρότημα που μπορεί εύκολα και επιτυχημένα να συνδιάσει δυο τόσο ακραία συναισθήματα την αισιοδοξία με τη λύπη.
Θεωρώ οτι ακολουθούν κατά ένα βαθμό τα βήματα των The Smiths στο ‘The Queen Is Dead’ “. Στο ‘Book Of Stories’, ένα απο τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ, επηρεάζονται απο τις χορωδιακές πινελιές των Beach Boys. “Instead it’s getting harder… instead it’s getting harder”. “Darling you can be so unforgiving, you can be so un-loving.” Psychedelic Furs θα σας θυμίσει το ‘Me And The Moon’ (ειδικά το ριφάκι είναι το χαρακτηριστικό ντινγκ-ντονγκ ριφάκι του Marr)… “but I don’t know how to feel without your love.” Το πρώτο τραγούδι, το ‘Best Friend’ είναι αφιερωμένο στην απώλεια ενός πολύ νεαρού στην ηλικία φίλου, δείχνοντας και εκεί την ιδιαίτερη διάσταση και δεξιοτεχνία της μπάντας, να ανακατεύει τη απόλυτη μαυρίλα με την νεανική ελαφρότητα. Με το ‘Skippin’ Town’, κινούμαστε σε ρυθμούς new wave, synth-surf αλά Franz Ferdinand στα αρχικά τους, το ‘Forever And Ever Amen’ μάλλον ακούγεται κινηματογραφικό ενώ το ‘Down By The Water’ είναι ένα καθαρά ερωτικά πονεμένο τραγούδι.
Κλείνοντας, θα ήθελα μόνο να πω οτι οι Drums, απέδειξαν με αυτή την πρώτη τους ποιοτική δουλειά οτι ακόμη και στις "κακές" μέρες μας, υπάρχει ζωντανός ο ρομαντισμός της παλαιότερης new wave σχολής που έβγαλε σπάνια αριστουργήματα αλλά και μια ευαίσθητη "ζωή" στις κιθαριστικές μελωδίες της σημερινής pop. Καλή μας ακρόαση λοιπόν
Τόνια Βαφειάδου