Γνώριμο Anthrax ύφος, με συνεχείς αυξομειώσεις του ρυθμού και άριστη ισορροπία ανάμεσα στο thrash και το κλασσικό metal ενώ την παράσταση κλέβει ο Belladonna, που δείχνει να βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα. Συνέχεια με το πολύ καλό The Devil You Know, που το τελείωμά του σε στέλνει κατευθείαν στα 80’s. Το Fight ‘Em Till You Can’t, είναι ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου και θεωρώ δεδομένο ότι στο εξής θα είναι αναπόσπαστο κομμάτι στα setlist των συναυλιών τους. Η ταχύτητα μειώνεται αισθητά στο εξαιρετικό I’m Alive, τα riff του οποίου παραπέμπουν αρκετά σε κλασσικές power μπάντες. Κάπου εκεί, βέβαια, αρχίζει και γίνεται αισθητό το πλέον αρνητικό στοιχείο του δίσκου, μια και πιστεύω πως το μπάσο θα έπρεπε να ακούγεται πολύ περισσότερο...

Ακολουθεί μια μάλλον ανούσια εισαγωγή (Hymn 1), η οποία όμως οδηγεί στο μεγαλειώδες In The End, το οποίο, επίσης, θυμίζει κλασσικό power metal. Επιστροφή σε thrash ρυθμούς με το Giant, ενώ ακολουθεί άλλη μια ανούσια εισαγωγή (Hymn 2), με τον Benante να κάνει ασκήσεις για αρχάριους. Αμέσως μετά, οι Anthrax αποδίδουν φόρο τιμής στους αγαπημένους τους Judas Priest, μόνο που νομίζω πως το πράγμα στραβώνει λίγο, γιατί μετά την τέταρτη ακρόαση το βρήκα μάλλον βαρετό.

Το πολύ καλό Crawl, με τις αργόσυρτες μελωδίες του θυμίζει έντονα Black Sabbath, σε αντίθεση με το The Constant, που νομίζω πως θα μπορούσε κάλλιστα να μην περιληφθεί στο δίσκο, ο οποίος κλείνει με το πολύ ενδιαφέρον (και σε μάλλον industrial ύφος) Revolution Screams. Κάπου εκεί, οι Anthrax αποφασίζουν να «παίξουν» λίγο με τους οπαδούς τους, όμως το παιχνίδι βγαίνει μάλλον σε κακό. Κι αυτό γιατί, μετά από ένα πεντάλεπτο κενό στον ήχο, μας παρουσιάζουν μια μάλλον ανούσια διασκευή του New Noise των Refused. Ίσως θα ήταν καλή ιδέα για B-side σε κάποιο single. Όμως, για το τελείωμα ενός δίσκου (και μάλιστα μετά από οκτώ χρόνια), η ιδέα ήταν κακή...

Έγραψα νωρίτερα ότι οι απαιτήσεις ήταν μεγάλες. Συνολικά, πιστεύω πως οι Anthrax στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Σίγουρα με ενόχλησε το γεγονός ότι θέλει προσπάθεια για να ακουστεί το μπάσο και σίγουρα τα Hymn 1 και 2 πιάνουν άδικα χώρο. Και ναι, τα The Constant και New Noise να είναι εντελώς αδιάφορα. Ωστόσο, το Worship Music έχει αρκετά διαμάντια που θα κάνουν τα ηχεία μου να υποφέρουν για αρκετό καιρό. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των Anthrax, αλλά... Είναι 100% Anthrax!

Keep moshing!



Παντελής Τύπου