Έχουν ήδη γραφτεί χιλιάδες κριτικές και σχόλια, οπότε δε πιστεύω πως υπάρχει κάποιος λόγος να αναλύσω τα τραγούδια (?) ξεχωριστά. Θόρυβος, θόρυβος και θόρυβος, με την εκνευριστική φωνή του εβδομηντάχρονου Reed να απαγγέλει καπελώνοντας σχεδόν τα πάντα και την εμπορικότερη metal μπάντα του πλανήτη να αρκείται στο ρόλο του κομπάρσου ή του φτωχού συγγενή από το χωριό της δεκαετίας του 60 που βρέθηκε στα σαλόνια της πρωτεύουσας και ντρέπεται για την καταγωγή του.

Και αυτό ακριβώς είναι το τελικό συμπέρασμα. Οι Metallica ντρέπονται για αυτό που είναι, για αυτό που δημιούργησαν, για αυτό που τους έκανε διάσημους. Ντρέπονται για τη μουσική που τους έκανε γνωστούς, αγαπητούς και πλούσιους. Ντρέπονται για το Heavy Metal. Ας σταματήσουν λοιπόν την κοροϊδία και ας αρχίσουν να παίζουν στις συναυλίες τους τραγούδια από τις κουλτουριάρικες δουλειές τους, απευθυνόμενοι στο ίδιο κουλτουριάρικο κοινό που απευθύνονται και δισκογραφικά.

Το Heavy Metal ζει εδώ και είκοσι χρόνια και χωρίς αυτούς. Και θα συνεχίσει να ζει.

Όσο για το Lulu, πήρε ήδη το δρόμο για τον Κάδο Ανακύκλωσης. Και πολύ του είναι!


Παντελής Τύπου