Το πρώτο κομμάτι που έδωσαν σε κυκλοφορία ήταν το "Die!Die Superhero!", δίνοντάς τους έτσι την ευκαιρία να ακουστούν σε ελληνικά και ξένα ραδιόφωνα! Την παραγωγή του album ανέλαβε ο Σωτήρης Νούκας, ο οποίος εκτός από κιθαρίστας της μπάντας, θεωρείται και ένας από τους πιο αξιοσέβαστους παραγωγούς στην Ελλάδα. Και κάπως έτσι θα περάσουμε και στο κυρίως μέρος, δηλαδή στα 11 κομμάτια που συνθέτουν το "I Don't Believe My Eyes"...

  Ο δίσκος ανοίγει με το ομώνυμο κομμάτι, με ένα ύφος ατμοσφαιρικό, το οποίο παρατηρείται στο σύνολο του άλμπουμ. Άλλη μια λεπτομέρεια όμως που φαίνεται τόσο εδώ όσο και στις υπόλοιπες συνθέσεις είναι τα "κυκλικά", αν θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε έτσι, riff-άκια, που αποτελούν βασικό συστατικό πολλών άλλων συγκροτημάτων του Indie χώρου, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους Editors. Η μαγκιά των The Finger όμως είναι ότι απλά δηλώνουν τις επιρροές τους, χωρίς σε καμία περίπτωση να αντιγράφουν.

  Ακολουθεί το υπέροχο "Die!Die Superhero!" το οποίο έχει κάτι το ιδιαίτερο. Η Λία τραγουδάει πολύ διαφορετικά σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο σημείο του δίσκου. Μια ερμηνεία πιο χαριτωμένη και πιο παιχνιδιάρικη. Και εκεί που πας να πεις ότι είναι απλά ένα γλυκό κομμάτι, αρχίζεις και προσέχεις τους στίχους. Ελαφρώς(!!!) επιθετικοί και καυστικοί, είναι(εντέχνως) στο ακριβώς αντίθετο κλίμα από αυτό της ερμηνείας και νομίζω ότι εδώ ακούγεται το πιο μελιστάλαχτο "Die! Die Mother Fucker" που έχει ηχογραφηθεί ποτέ! "Κολληματική" μελωδία και ότι πρέπει για συνεχόμενο airplay.

  Συνέχεια με το "My Room" και σε αυτό το σημείο αρχίζω να νιώθω ότι κάτι τρέχει με αυτό το άλμπουμ. Αγάπησα το "I Don't Believe My Eyes", ξετρελάθηκα με το "Die!Die Superhero!" και, απλά. λάτρεψα το "My Room". Με λίγο πιο ηλεκτρονικό ήχο σε σχέση με τα προηγούμενα και τέλεια ενορχήστρωση,  δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο σε καμία περίπτωση. Ειδικά αυτή η αλλαγή προς το τέλος...

  Τέταρτο στη σειρά είναι το "Sill Here", στο οποίο για πρώτη φορά φανερώνεται πόσο καλό rhythm section έχουν οι The Finger, κάτι που φάνηκε πολύ επίσης και στη live εμφάνισή τους! Ουσιαστικά το drums και το μπάσο κάνουν όλη την δουλειά και το puzzle συμπληρώνεται με μια υπέροχη μελωδία στα πλήκτρα! Καινούριο αγαπημένο του δίσκου;

  Θα μπορούσα να απαντήσω ναι, αλλά εκείνη την ώρα ξεκινάει το "I Was So Young". Τέλεια παραγωγή και ένας ευρωπαϊκός αέρας στην όλη σύνθεση, χτίζεται σιγά-σιγά ατμοσφαιρικά με synth έγχορδα, καταλήγει σε μια δυνατή γέφυρα και ένα καταπληκτικό refrain δίνοντας τη σειρά του στο πιο τέλεια ενορχηστρωμένο κομμάτι του άλμπουμ, το "Too Slow". Εισαγωγή με drums, μπάσο και φωνητικά και σιγά - σιγά μπαίνει και η κιθάρα από κάτω. Και πριν πας να σκεφτείς, "Ε, ok αυτό το έχουν ξανακάνει!", ακούς τρομπέτες και διαφόρων ειδών έγχορδα, δίνοντας μια κινηματογραφική αίσθηση στο κομμάτι, λες και έχει βάλει το χεράκι του ο David Arnold από το "James Bond".

  Έχουμε περάσει τα μισά του δίσκου, ο οποίος μέχρι στιγμής κινείται σε πολύ υψηλά standards που παραμένουν ψηλά και μετά το άκουσμα το "In a Fragment of Time". Θυμίζει στην εισαγωγή του κάτι από το "Munich" των Editors και δείχνει για μία ακόμη φορά πόσο καλή παραγωγή έχει γίνει στο άλμπουμ, τόσο ηχητικά όσο και στην εναλλαγή των κομματιών, όπου υπάρχει ένα τρομερό δέσιμο μεταξύ τους.

  Φτάνουμε προς το τέλος του "I Don't Believe My Eyes" και ακόμη έχει πολλά πράγματα να μας δώσει. Το "Brain Stroke" ξεκινάει με ένα ηλεκτρονικό εφέ αλά "Beat It" και συνεχίζει με έναν πολύ ωραίο ρυθμό και ένα όμορφο refrain. Στο ίδιο κλίμα είναι και το "Ten Pound Heavy Heart" και γενικά ως τώρα συνειδητοποιώ πόσο ταιριαστή είναι η φωνή της Λίας στη μουσική της μπάντας, κάτι που κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι  πολύ σημαντικό.

  Και πάμε στα δύο τελευταία κομμάτια που κάθε άλλο παρά fillers μπορούν να θεωρηθούν. Αρχικά στο "Something Wrong", όπου για μία ακόμη φορά το rhythm section κάνει θαύματα! Μια up-tempo σύνθεση που στα highlights της μπορούμε να αναφέρουμε δύο σημεία. Αφενός τη μελωδία στα πλήκτρα από τη μέση και μετά και αφετέρου το break από το 2.26 έως το 2.39, που μακάρι  (αν γινόταν) να κρατούσε παραπάνω! Και κάπως έτσι, 40 περίπου λεπτά μετά την εισαγωγή του "I Don't Believe my Eyes", ήρθε η ώρα για το κλείσιμο. Και νομίζω καταλληλότερο τρόπο δεν θα μπορούσαν να βρουν για να μας αποχαιρετήσουν, από το "Tin Can". Με μια ελαφριά Depeche Mode-αισθητική, τον ήχο του μαντολίνου στο background και την καλύτερη ερμηνεία της Λίας στο δίσκο σε αναγκάζει να θες να το βάλεις στο repeat ξανά και ξανά και ξανά...

  Συνοψίζοντας την 42λεπτη  πορεία του πρώτου δίσκου των The Finger, με τίτλο "I Don't Believe My Eyes", μπορούμε να πούμε με απόλυτη σιγουριά ότι πρόκειται για μια καταπληκτική δουλειά! Συνεχίζει την πολύ καλή πορεία του Indie ήχου στην Ελλάδα, από τους Raining Pleasure μέχρι τους Electric Litany και το μόνο που εύχομαι είναι να πάρει την αναγνώριση που του αξίζει, όχι μόνο εντός Ελλάδας αλλά και εκτός (κάτι που για να πω την αλήθεια, το βλέπω πιο πιθανό). Αλλά δεν πειράζει ρε παιδιά (promoters, μανατζαραίοι και δε συμμαζεύεται), ας προωθηθεί και μια μπάντα λιγότερη από το X-Factor για φέτος αν είναι να δώσετε την ευκαιρία σε άλμπουμ σαν αυτό, να αναδειχθούν...Σκεφτείτε το...

Tracklist:

1 - I Don't Believe My Eyes

2 - Die! Die Superhero!

3 - My Room

4- Still Here

5 - I Was So Young

6 - Too Slow

7 - In A Fragment Of Time

8 - Brain Stroke

9 - Ten Pound Heavy Heart

10 - Something Wrong

11 - Tin Can

Οι The Finger αποτελούνται από τους :

Λία Σιούτη : Φωνητικά

Σωτήρης Νούκας : Κιθάρα

Σάκης Αζάς : Κιθάρα

Ανδρέας Χαραλάνης : Μπάσο

Νίκος Ντίτσιας : Drums

Παραγωγή : Σωτήρης Νούκας

Artwork : Πάνος Τσαγκάρης

* Η ηχογράφηση έγινε στο Underground Sound Studio στη Θεσσαλονίκη

**Μπορείτε να ενημερωθείτε για τους The Finger και να ακούσετε κομμάτια τους, στους εξής ιστοτόπους :