Και βρίσκομαι πλέον στην πολύ ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι το 2012 είναι η χρονιά του ελληνικού Heavy Metal. Οι Dark Nightmare, έχοντας χρόνια παρουσίας στο Underground, με demos, split, ακόμα και dvd κυκλοφορία (μαζί με τους Blade of Spirit, Steel Gallery Records, 2011), από ένα ελπιδοφόρο σχήμα και με ένα ντεμπούτο εξαιρετικό, το οποίο χώλαινε ελαφρώς στα σημεία (παραγωγή, εξώφυλλο, παρόλα αυτά με ιδέες και κομμάτια άριστα), έρχονται για να καθιερωθούν ως μια από τις σταθερές αξίες του Heavy Metal εντός – και ελπίζω σύντομα εκτός – των τειχών.
Το φάντασμα των Warlord, των επικών Bathory, των Medieval Steel, με μια διάχυτη αίσθηση 70s epic δραματικότητας αλλά και δυναμικών εξάρσεων στιγματίζουν το δίσκο από την αρχή ως το τέλος. Παρασύρομαι. Ξεκινάμε αυτή τη φορά από έξω προς τα μέσα: εξώφυλλο αριστουργηματικό. Βουνά και δέντρα καλυμμένα από το χιόνι. Και το μονοπάτι δύσβατο, αλλά ανταμείβει όσους καταφέρουν να το διαβούν και να εισέλθουν μέσα στο βουνό (“To Enter Your Mountain”) ώστε να κοινωνήσουν τα όσα το Heavy Metal έχει να προσφέρει. Και το “Beneath…” προσφέρει πολλά. “The Battlefield Calling My Name”. Έγιναν παραλληλισμοί με το “To Kill A King” των Medieval Steel. Λεπτομέρεια που εύκολα υπερβαίνεται, άλλωστε είναι παραλληλισμός που λειτουργεί υπέρ τους, καθώς το τραγούδι είναι έπος. Πλήκτρα, riff-άρα, σολάρα και ο Γιάννης, με τη χαρακτηριστική φωνάρα του σε μεταφέρει σε αρχαίο πεδίο μάχης λίγο πριν την ύστατη ώρα. Το ομώνυμο, με την εισαγωγή, το τρομερό κυρίως θέμα και την χαρακτηριστική γέφυρα πριν το αποθεωτικό ρεφραίν. Το “Are We Free?” με το άκρατα χεβιμεταλλικό του riff. Είναι τέτοια η αίσθηση μελωδίας και επιθετικών και συνάμα επικών θεμάτων, συνεπώς αδυνατώ να περιγράψω παραπάνω, αφήνω το “Living A Lie” με τον αέρα των Wishbone Ash/ Uriah Heep να στοιχειώσει το δωμάτιο. Το “The Art of Dreaming” ρίχνει προσωρινά τις εντάσεις, ακριβώς στη μέση του δίσκου (προμαντεύω ότι θα κλείνει την πρώτη πλευρά του βινυλίου όταν με το καλό κυκλοφορήσει), για να μπει θριαμβευτικά το αγαπημένο μου “Sometimes” (τι εξυψωτικό θέμα, ρε πούστη μου! ΈΛΑ ΜΩΡΗ ΓΚΡΟΥΠΑΡΑ δώστα όλα!) και να σαρώσει τα πάντα. Ακόμα μια ακουστική παύση με το σπαραξικάρδιο “Tears” για να φτάσουμε στο μεγαλειώδες φινάλε του “Voyage”, ίσως το καλύτερο του δίσκου, ένα ταξίδι που δεν θέλεις να τελειώσει. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Α, ναι. Και μια πολύ καλή διασκευή στο more than classic “Wizard” των Uriah Heep. Να πω κι άλλα; Χαλαρά στην πεντάδα μέχρι στιγμής για φέτος… Πού να χειμωνιάσει κιόλας…