Ντεμπούτο εμπνευσμένο, φρέσκο, που αποπνέει μυρωδιά θανάτου και αποκρυφιστικής μέθης, με συνθέσεις σκοτεινές, με μελωδίες ανίερου κάλλους και φωνή σιβυλλική που ψέλνει καταδίκες στο λυκόφως, δηλώνει την παρουσία του και την πρόθεσή του να μείνει και να κατακτήσει όλους όσοι αρέσκονται στις βόλτες στα νεκροταφεία και τα στοιχειωμένα παρεκκλήσια. Και όχι μόνο αυτούς.
Τα πράγματα θα ήταν πολύ εύκολα εάν επρόκειτο απλώς για Image και προκλητικούς στίχους άνευ ουσίας (λέγε με και Ghost…).
Αυτό που σε κερδίζει με την πρώτη, είναι οι συνθέσεις. Έξι κομματάρες συν η «υποχρεωτική» μεγάλη σε διάρκεια σύνθεση (την πρώτη φορά που άκουσα το “Sulphur Giants” έπαθα σοκ και το ξανάβαλα από την αρχή, κάτι που επαναλήφθηκε πολλάκις), με επιρροές που ξεκινούν από παλιούς UFO και Alice Cooper μέχρι τα προαναφερθέντα, γραπώνουν τον ακροατή από το λαιμό και τον βάζουν σε ένα σκοτεινό trip που παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια του καθώς η βελόνα χαράζει τα αυλάκια του δίσκου.
Η Jess, φωνή που στέκεται ανάμεσα στην Jinx Dawson και την Dolores O’ Riordan (ναι, Cranberries), ουρλιάζει, ψιθυρίζει, προφητεύει αμαρτία και καταδίκη καθώς τα έγχορδα και το Hammond την πλαισιώνουν στήνοντας σκηνικό Σαββατικού χορού των μαγισσών. “Twilight Witchcraft”: υπνωτίζει και στοιχειώνει στρώνοντας το χαλί για το μεγαλειώδες “Sulphur Giants” που προσφέρει την κάθαρση με το μεγαλειώδες riff του στο 09:24, μια απλή και έξυπνη παραλλαγή του αρχικού θέματος, μέσα από καπνούς. Το “Prayer for Death and Fire” θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει ΤΟΤΕ σαν 7’’ δίπλα σε αντίστοιχα των Black Widow και των Black Sabbath. Ένα “Ghost Riders” ρίχνει τις ταχύτητες σε μελαγχολικούς τόνους στήνοντας τοπίο φαντασμάτων που καλπάζουν στην έρημο – προτείνεται και για νυχτερινή οδήγηση, η power ballad “Come Crimson Death” (η δεύτερη μεγάλη σύνθεση του δίσκου, αλλά πιο «κανονική», αν θέλετε, από το “Sulphur Giants”, για αυτό και προκρίνω το τελευταίο ως το μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι κατά τα 70s πρότυπα) υποβλητικά κλείνει την αυλαία ενός έργου που σε άλλες εποχές θα οδηγούσε τους συντελεστές του κατευθείαν στην πυρά. Ίσως σήμερα όλα αυτά να ακούγονται γραφικά και ξεπερασμένα στους περισσότερους. Ίσως αυτό να είναι και καλύτερο. Ίσως και γιατί δεν μου καίγεται καρφί. Είναι όμως πολύ όμορφο να νιώθεις για άλλη μια φορά εκείνα τα συναισθήματα που σε κατέλαβαν όταν άκουγες μικρότερος Mercyful Fate ή Black Sabbath. Οι Jess and the Ancient Ones κατόρθωσαν να ακουστούν πειστικοί. Διότι δεν φτάνει να έχεις απλά και μόνο τις συνθέσεις ή την αισθητική. Πρέπει να μπορείς να πείσεις για τις προθέσεις σου. Το κατάφεραν με το παραπάνω και περιμένω εναγωνίως τη συνέχει
9/10 – Απόστολος Τζώτζης
Υ. Γ. Όσο για κάτι άλλους «σωτήρες» του rock που διαφημίζονται κατά κόρον από περιοδικά ποικίλης ύλης, απαντούν πολύ όμορφα οι Orange Goblin με το κομμάτι “You ‘re not the one (who can save rock ‘n’ roll)”. Και παραήμουν ευγενικός.