Δεν το έκρυψα ποτέ και ούτε τώρα θα το κρύψω πως οι Gallon Drunk είναι μέσα στις υπερ-αγαπημένες μου μπάντες. Ο βρώμικος ήχος τους και τα εκρηκτικά live shows τους είναι πάντα μια πρόκληση για τους μουσικόφιλους. Σε αυτή την επίσκεψη τους στη Θεσσαλονίκη είχα την ευκαιρία να είμαι μαζί τους σχεδόν από τη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στην πόλη!
Οι τρεις κοστουμαρισμένοι Λονδρέζοι μπορεί να είναι πολλά χρόνια στο κουρμπέτι,μπορεί να έχουν στο βιογραφικό τους συνεργασίες με τεράστια ονόματα (Νick Cave,Faust,Jesus and Mary Chain και προσφάτως με την Lydia Lynch),αλλά είναι τόσο άμεσοι και προσιτοί σε σημείο που σε κάνουν να νιώθεις σα να κάνεις παρέα μαζί τους χρόνια! Αφού ήπιαμε τις απαραίτητες μπύρες για να χαλαρώσουν από το πολύωρο ταξίδι τους (με το τρένο από Αθήνα παρακαλώ) μπήκαν στο χώρο του Γαία για να κάνουν το απαραίτητο soundcheck. Εκεί είχα μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ακούσω ψήγματα αυτού που θα ακούγαμε μερικές ώρες αργότερα. Με το κλείσιμο του soundcheck,και ευρισκόμενοι ακόμα σε πολύ καλή διάθεση μου παραχώρησαν μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη την οποία σύντομα θα έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε στο website του Rockarolla. Λίγο μετά τις 18:20 χώρισαν οι δρόμοι μας για να ξεκουραστούν και φρεσκαριστούν λιγάκι στο ξενοδοχείο και ανανεώσαμε το ραντεβού μας στις 20:00 για να γευματίσουμε!
Οι διάλογοι που έγιναν σε αυτό το γεύμα καλύτερα να μην περιγραφούν! Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι εν μέσω διάφορων μεζέδων.κρασιού και μπύρας είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για την μουσική τους διαδρομή όλα αυτά τα χρόνια,για την αγάπη τους για την Ελλάδα,για την συνεργασία τους με την Lydia Lynch και για ποικίλα άλλα θέματα. Αποχωριστήκαμε λίγο μετά τις 21:45 και αμέσως πήγα στον χώρο της συναυλίας για να προλάβω την εμφάνιση των De Sades!
Περίπου στις 22:15 οι De Sades ανέβηκαν στη σκηνή και φρόντισαν να επιβεβαιώσουν με τον καλύτερο τρόπο την φήμη που τους ακολουθεί! Αν και έπαιζαν με αντικαταστάτη στην κιθάρα (καθώς ο κιθαρίστας τους έκανε εγχείριση στο πόδι του) δεν έμοιαζαν να έχουν πτοηθεί και μας χάρισαν 45 λεπτά βρώμικου garage ήχου. Με τρομερή ενέργεια δε σταμάτησαν λεπτό να μας βομβαρδίζουν ηχητικά και να μας ανεβάσουν με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Θα πρέπει να σταθώ στον frontman τους τον Νίκο, ο οποίος είναι μια τρομερή persona και μοιάζει να είναι βγαλμένος από άλλη εποχή! Γύρω στις 23:00 και αφού μας ευχαρίστησαν,οι De Sades εγκατέλειψαν την σκηνή και όλα πλέον ήταν έτοιμα για την εμφάνιση των Gallon Drunk!
Δυστυχώς ο κόσμος δεν ήταν πολύς (γύρω στα 170 άτομα),παρόλα αυτά όμως οι Gallon Drunk αποζημίωσαν τους λίγους και εκλεκτούς που τους τίμησαν με την παρουσία τους προσφέροντας μας μια εμφάνιση ανάλογη της φήμης τους! Ο James Johnston που ηγείται του γκρουπ είναι πασίγνωστος για την ενέργεια που βγάζει στη σκηνή. Άμεσος με το κοινό,με τρομερή διάθεση,δεν δίστασε να κυλιστεί στο πάτωμα,να πετάξει κάτω μικρόφωνα,να τραγουδάει κατάφατσα στο κοινό με το μπράτσο της κιθάρας του να κινείται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας, να χτυπηθεί πάνω από το hammond του και να ταλαιπωρήσει ακόμα περισσότερο την εμφανώς ταλαιπωρημένη κιθάρα του! Από την άλλη ο τρομερός Terry Edwards (μπάσο,σαξόφωνο,μαράκες) και ο απίστευτος Ian White (ντραμς) δημιούργησαν ένα τρομερό groove που συνόδευε υπέροχα τον Johnston! O ήχος των Gallon Drunk ήταν και θα είναι συνυφασμένος με το βρώμικο και σκοτεινό garage. Το σαξόφωνο του Edwards έδωσε μερικές πιο jazz πινελιές το συναίσθημα όμως παρέμεινε γκαραζιάρικο!
Κορυφαίες στιγμές,κατά την προσωπική μου άποψη τα “Draggin' Along”,το αναμενόμενο και εκτελεσμένο υπέροχα “Some Fools Mess” και τα διαμάντια της τελευταίας τους κυκλοφορίας,”Τhe Rotten Mile”, “All Hands Lost at Sea” και “Running out of Time”! Ο ήχος τους γεμάτος και στιβαρός (αν και ήταν μόνο τρεις και είχαν να κάνουν με τόσα όργανα). Από εκεί και πέρα ο ήχος τους ταλαντεύτηκε ανάμεσα στο blues,το alternative και το garage προσφέροντας μας όλα όσα αγαπήσαμε σε αυτούς,και κάνοντας την εμφάνιση τους αυτή ίσως την ποιοτικότερη που έκαναν ποτέ στη Θεσσαλονίκη!
Όταν ήρθε η ώρα για το encore τους,οι σκηνές που ζήσαμε ήταν απίστευτες. Johnston και κοινό επιδόθηκαν σε ατελείωτα λικνίσματα,ο ήχος πλέον ήταν μπαρουτοκαπνισμένος και η μπάντα μας έδωσε το τελειωτικό χτύπημα με μία τρομερή εκτέλεση στα Ruby/Take me Away! Και δυστυχώς κάπου εκεί τελείωσαν όλα μέσα σε ολόθερμα χειροκροτήματα και σφυρίγματα,τα οποία δεν στάθηκαν ικανά να πείσουν τους Gallon Drunk να παρατείνουν έστω και για λίγο ακόμα το set τους! Σίγουρα πάντως όσοι βρέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στο Γαία πήραν και με το παραπάνω αυτό που περίμεναν από την μπάντα και πιστεύω πως έφυγαν με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη τους!
Μετά το πέρας της συναυλίας,υπήρξε και after show party σε μπαρ της πόλης του οποίου τις λεπτομέρειες δεν θα αποκαλύψω όμως κρατώντας τις πραγματικά ευχάριστες και ζεστές στιγμές που μου χάρισε η μπάντα!
Κλείνοντας θα πρέπει να ευχαριστήσω τον Χρήστο και την Lovelight Productions για την άριστη συνεργασία (καθώς ο Rockarolla ήταν χορηγός επικοινωνίας στο συγκεκριμένο live) και τους ίδιους τους Gallon Drunk για το πραγματικά υπέροχο προεκλογικό Σάββατο που μας χάρισαν. Κρατάω την υπόσχεση τους πως θα μας επισκεφθούν σύντομα μαζί με την Lydia Lynch και εύχομαι να ξαναζήσουμε τέτοιες συναυλιακές στιγμές!
Για την ιστορία το set τον Gallon Drunk ήταν:
Arlington Road
Draggin' Along
Just One More
Bad Servant
Running Out Of Time
Put The Bolt In The Door
Some Fool Mess
Push The Boat Out
You Should Be Ashamed
Jake On The Make
All Hands Lost At Sea
Encore:
Ruby / Bear Me Away
Γιώργος Παρδάλης
Gallon Drunk & De Sades live @ Gaia Live, 06/11/2010
Ο χώρος του Gaia μακρόστενος μικρός και ζεστός, με πλαϊνό παταράκι με τραπεζάκια. Η τσιγαρίλα δε μας πείραξε γιατί είναι ψηλοτάβανος με δυνατό εξαερισμό που δε σε παγώνει. Μας πείραξε λίγο η μικρή ποσότητα του ποτού που παραγγείλαμε αλλά κατόπιν υποδείξεως κι αυτό διορθώθηκε.
Οι σαπόρτερς οπαδοί του σαδιστή μαρκήσιου ήταν τέσσερις. Στο τούβλινο φόντο ο ντράμερ, ο αιδεσιμότατος Μητς. Εκ δεξιών ο πανύψηλος Wrongman με το μπάσο του. Στο κέντρο της σκηνής και του ενδιαφέροντος ο Νικ με το παρανόμι "Τρία μαμούθ" [ασχολίαστο] με την τραχιά φωνή και το ντέφι στο χέρι. Εξ ευώνυμων ένας πιτσιρικάς κιθαρίστας πολύ νευρώδης που αντικατέστησε τον Ghost γιατί ο τελευταίος έσπασε το πόδι του δεν ήρθε. Κυριολεκτικά. Οι ίδιοι λένε ότι παίζουν βρόμικο μπλουζιάρικο γκαραζοπάνκ και θυμίζουν πολύ τις απαρχές του αμερικάνικου αυτού υβριδίου. Δεν ήταν άσχημοι ακόμη κι όταν άλλαζαν μεταξύ τους όργανα αλλά ο προορισμός τους επετεύχθη: μας πήρανε τ' αυτιά [με την καλή έννοια και τον κακό ήχο της κονσόλας]. Και κλείσανε με ένα χαρντκοράδικο Route 66.
Ύστερα ήρθαν οι μεθυστάνες του συνεργείου [garage] να τα παίξουν όλα για όλα [με ήχο αλφάδι]. Τι κι αν είναι κάπου εγκλωβισμένοι ανάμεσα στους Doors και τους Stooges; Μην τους φοβάσαι. Τι κι αν τα πλήκτρα τσιρίζουν και το σαξόφωνο ουρλιάζει κι η φισαρμόνικα σπαράζει; Ξέρουν ν' απογειώνουν το σκάφος εν μέσω θύελλας. Εκτροχιάζονται εξαίσια προς το γκαραζομπλούζ και τα γλυκόπικρα αψέντια της Ορλεάνης, όχι σεμνά και ταπεινά αλλά με πάταγο και θράσος. Τα σπάνε και ενθουσιάζουν ακόμη και τους απαιτητικούς, ακόμη και τους νέους και αυτούς που τους ακούνε για πρώτη φορά [δίπλα μας].
Τρεις αβανταδόροι στο σανίδι. Ο James Johnston, φωνή και ψυχή και ιδρυτικό μέλος. Ο Terry Edwards πνοή και μπάσο. Ο Ian White στα τύμπανα. Είναι αρκετοί για να ανεβάσουν σφυγμούς και παλμούς. Είναι μελωδικοί κι αυθεντικοί κι ας είναι ψυχομπίληδες. Κατεδαφίζουν τείχη ακόμη και χωρίς μικρόφωνο, ακόμη και με ψιθύρους λίγο πριν την τελική έκρηξη ενέργειας. Είναι βομβιστές του εφησυχασμού και του βαθέως ύπνου. Και είναι ιδανικοί για να σου φτιάχνουν τη βραδιά και την επόμενη μέρα.
ΥΓ: ομολογώ ότι δε θυμόμουνα τη συμμετοχή του Johnston στην ταινία Clean [2004] του Olivier Assayas, ούτε και τα εντυπωσιακά περάσματά τους από τη ροκ όπερα "Η Πτώση του Ήχου των Άσερ" [2002] του Ken Russell και το "Μαύρο γάλα" [1999] του Νικόλα Τριανταφυλλίδη.
http://www.myspace.com/desades
Κώστας Γ. Καρδερίνης