Καθόλου? Πιθανόν! Ωστόσο, θα κάνω ό,τι είναι δυνατό για να το καταφέρω. Και αν μου ξεφύγει κάτι ή αν αδικήσω κάποιον, συγχωρήστε με!
Η μετάβασή μας στη Σόφια έγινε, για μια ακόμη φορά, με το τρένο. Και με τη Βουλγάρα ελέγκτρια να δείχνει, επίσης για μια ακόμη φορά, πως η διαφθορά στη γειτονική χώρα είναι ακόμη μεγαλύτερη από ότι στην Ελλάδα. Η «κυρία» ζητούσε επίμονα χρήματα επειδή, και καλά, το μπιλιέτ που είχαμε πληρώσει ήταν φθηνότερο από όσο έπρεπε. Έλα όμως που, μισή ώρα νωρίτερα, είχα συνεννοηθεί με τον Έλληνα ελεγκτή. Την άκουγα, την άκουγα και όταν αποφάσισα, επιτέλους, να της απαντήσω σε άπταιστα αγγλικά πως ο Έλληνας ελεγκτής μου είπε πως με αυτό το εισιτήριο πηγαίνουμε στη Σόφια και επιστρέφουμε και πως δε πρέπει να σου δώσω ούτε μισό ευρώ, οπότε παράτα μας ήσυχους έκανε μεταβολή, εμφανώς εκνευρισμένη, και έφυγε. Κλέφτες!
Κατά τα άλλα, η Σόφια ζούσε σε ρυθμούς Sonisphere. Πέρα από τις αφίσες και τα μπάνερ, που τα έβλεπες σε κάθε κολώνα, οι περισσότεροι μιλούσαν για το φεστιβάλ. Αυτή τη φορά, ευτυχώς, η Eventim είχε φροντίσει να ανοίξει από νωρίς τόσο τα εκδοτήρια, όσο και τους χώρους στους οποίους προμηθευόμασταν τα απαραίτητα wrist bands. Όσοι έφτασαν στο στάδιο έγκαιρα, δεν αντιμετώπισαν κανένα πρόβλημα. Και όλα, αν εξαιρέσουμε τις κακές καιρικές συνθήκες και... τους Manowar, άγγιξαν το τέλειο.
Η πρώτη μέρα - Mosh it Up!
Οι Anthrax έδωσαν, όπως και την προηγούμενη φορά που είχα την τύχη να τους δω, στο Rockwave του 2005, ένα πραγματικό thrash party. Γεμάτοι ζωντάνια, έμοιαζαν σα να ζουν τη δεύτερη εφηβεία τους, με τον Joey να πηγαίνει συνεχώς από τη μια άκρη της σκηνής ως την άλλη και να ξεσηκώνει τον κόσμο, ενώ ο Scott σιγοντάριζε με το μικρόφωνό του να είναι στημένο στη μέση της σκηνής. Αλάνθαστοι, κεφάτοι, με πλήρη επίγνωση του ποιοι είναι και τι περιμένει ο κόσμος από αυτούς, έδειξαν ξεκάθαρα πως σέβονται την ιστορία τους, αλλά και τους οπαδούς τους. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στο ότι δεν ξέχασαν τον Ronnie James Dio, για μια ακόμη φορά. Όσο για το τι ακούσαμε, Caught in an Mosh, Got the time, Madhouse, Be All-End All, Antisocial, Indians (Heaven and Hell), Medussa, Only, Metal Thrashing Mad, και I am the Law.
Μια ζωή γεμάτη γκρίνια και γρουσουζιά!
Ας ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα πρώτα, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Θεωρώ ότι ο Mustaine είναι μια από τις σημαντικότερες μορφές στην ιστορία του Metal. Σπουδαίος κιθαρίστας, εκπληκτικός συνθέτης και πραγματικός επαγγελματίας, κατάφερε, παρά την κλοτσιά που έφαγε στο ξεκίνημα της καριέρας του από τους Metallica, να φτάσει στο σημείο να αναγνωρίζεται, ακόμη και από τους εχθρούς του, σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι των Big Four. Και το λέω αυτό γιατί, κακά τα ψέματα, οι Megadeth, παρά τους τόσους και τόσους σπουδαίους καλλιτέχνες που υπήρξαν μέλη του group, είναι ο Dave Mustaine. Έλα όμως που ο ίδιος, αδικώντας τον ίδιο του τον εαυτό, έχει δώσει όλα αυτά τα χρόνια την εικόνα του μονίμως γκρινιάρη και αδικημένου από την άτιμη ζωή, αλλά και από τους άτιμους Metallica. Με βάση όλα αυτά, μόνο παράξενο δε μου φάνηκε το γεγονός ότι με το πρώτο του βήμα στη σκηνή του Vasili Lefski, άνοιξαν, κυριολεκτικά, οι ουρανοί. Η καταρρακτώδης βροχή, συνδυασμένη για λίγη ώρα (ευτυχώς) με χαλάζι ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της εμφάνισης των Megadeth. Η εικόνα του κοινού έγινε ανέλπιστα πολύχρωμη, με τα αδιάβροχα να κάνουν την εμφάνισή τους. Είναι όμως γεγονός ότι, παρόλο που γίναμε μούσκεμα μέχρι το κόκαλο και μπήκε νερό ακόμη και μέσα στα σακίδιά μας, κανένας δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Και οι Megadeth φρόντισαν, με το παραπάνω, να μας αποζημιώσουν! Το setlist περιλάμβανε τα Holy Wars... The Punishment Due, Hangar 18. Headcrusher, In my darkest hour, Skin O’ My Teeth, A Tout Le Monde, Hook In Mouth, Trust, Sweeting Bullets, Symphony of Destruction και Peace Sells. Κύριε Mustaine, αγαπητέ David (σε ακούω και σε παρακολουθώ από το 1986, οπότε μου επιτρέπεις να σου μιλάω στον ενικό), οι φίλοι της μουσικής σε ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας!
Monarchs to the kingdom of the dead
Οι πατεράδες του Thrash ανέβηκαν στη σκηνή, ισοπέδωσαν τα πάντα, μας ευχαρίστησαν και αποχώρησαν χαμογελαστοί... Πρέπει να πω γράψω και κάτι ακόμη? Μάλιστα... Όταν είσαι το πραγματικό αφεντικό, δεν έχεις ανάγκη ούτε από εκατοντάδες προβολείς, ούτε από εντυπωσιακά εφέ, ούτε και από λογότυπα και πανό να στολίζουν τη σκηνή. Αρκούν οι ενισχυτές. Και η κορυφαία μπάντα στην ιστορία του Thrash, ήταν το αφεντικό! World Painted Blood, Jihad, (με τις πρώτες ψιλές να αρχίζουν να πέφτουν), War Ensemble (κάπου εκεί ο σβέρκος μου παρέδωσε πνεύμα!), Hate Worldwide, Seasons in the Abyss, Angel of Death, Beauty Through Order, Discipline, Mandatory Suicide, Chemical Warfare, South of Heaven και Raining Blood περιλάμβανε το πρόγραμμα. Και τι απέμεινε? Μα, φυσικά, πονεμένοι σβέρκοι, εξάντληση, βραχνιασμένες φωνές και η αποθέωση από ένα κοινό που, ευχαρίστως, θα μπορούσε να τους ακούει για ακόμη δύο ώρες. Συμπερασματικά, οι Araya, King, Hanneman και Lombardo έδωσαν τον πιο σκληρό και επιθετικό τόνο της πρώτης μέρας. Πράγμα λογικό, αν σκεφτεί κανείς το τι έχουν γράψει όλα αυτά τα χρόνια. Πράγμα λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι, ουσιαστικά, δεν πρόδωσαν ποτέ τους σκληροπυρηνικούς τους οπαδούς στο όνομα της εύκολης κονόμας. Πράγμα λογικό, αν σκεφτεί κανείς πως αυτοί οι κύριοι, ΡΕ, είναι οι SLAYER!
And History was written!
Είχε πλέον σκοτεινιάσει, τα ρούχα μας είχαν στεγνώσει και το Vasili Lefski ήταν σχεδόν κατάμεστο, όταν οι Metallica ανέβηκαν στη σκηνή και ξεκίνησαν όπως ακριβώς στην Αθήνα, το καλοκαίρι του 2007, με το Creeping Death. Το σόου τους ήταν αρκετά εντυπωσιακό, με την τεράστια οθόνη πίσω από τη σκηνή να κάνει πιο εύκολη τη ζωή γινόταν ένα απίστευτο party. Ο Hammett ήταν αλάνθαστος στα σόλο του και έπαιζε με τα παιδιά που στέκονταν στις πρώτες σειρές, ο Trujillo δε σταματούσε να τρέχει πάνω-κάτω, ενώ ο Hetfield, που έδειχνε να το απολαμβάνει πραγματικά, δε σταματούσε να μιλάει για το πόσο υπέροχα ήταν όλα εκείνη τη βραδιά και το πόσο υπερήφανος αισθανόταν που οι Metallica αποτελούν κομμάτι των Big Four. For whom the bell tolls, Fuel (εδώ έπεσαν αρκετές ψιλές), Fuel, Harvester of sorrow, Fade to black, That was just your life, Cyanide, Sad but true, Welcome home (Sanitarium), All nightmare long, One, Master of puppets, Blackened, Nothing else matters και Enter sandman περιλάμβανε το πρώτο μέρος της εμφάνισής τους. Και ενώ όλα κυλούσαν σύμφωνα με το πρόγραμμα, κάποιοι τεχνικοί άρχισαν να στήνουν μερικούς επιπλέον ενισχυτές επάνω στη σκηνή. Κάποιοι καταλάβαμε πως κάτι ξεχωριστό θα συνέβαινε. Και, όντως, το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Ο Hetfield κάλεσε τους καλούς του φίλους στη σκηνή και εκείνοι, ακόμη και ο Mustaine, δε του χάλασαν το χατίρι. Οι εικόνες ήταν τόσο πολλές, που είναι πραγματικά αδύνατο το να τις περιγράψει κανείς. Τα ιερά τέρατα των Big Four ερμήνευσαν το Am I evil των Diamond Head και γνώρισαν την αποθέωση. Όσοι το ζήσαμε, θα το θυμόμαστε για πάντα. Τι απέμενε? Η αποχώρηση των αγαπημένων φίλων, η ερμηνεία των Hit the lights και Seek and destroy, η υπόκλιση τόσο των Metallica, όσο και του κοινού και η υπόσχεση see you soon.
Η δεύτερη μέρα - Η ευχάριστη έκπληξη!
Φίλοι των Stone Sour, συγχωρήστε με, αλλά ποτέ δεν υπήρξα οπαδός τους. Και αυτό ακριβώς είναι που με κάνει να πιστεύω πως η εμφάνισή τους ήταν η έκπληξη της ημέρας. Απίστευτα δεμένοι, ζέσταναν το (παγωμένο, από τον χειμωνιάτικο καιρό) κοινό. Έχασαν ένα μέρος της εμφάνισής τους, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων (βλ. συνέντευξη του Mike Inez), ωστόσο μπορώ να πω άφοβα ότι αποτέλεσαν την ιδανική μπάντα για το ξεκίνημα της δεύτερης ημέρας του φεστιβάλ. Το setlist τους περιλάμβανε τα Mission statement, Reborn, Made of scars, The bitter end ,Your god, Through glass, Digital, Get inside, Hell and Consequences και 30/30-150.
Αδικημένοι!
Ναι, αδικημένοι οι Alice in Chains! Γιατί? Γιατί, πολύ απλά, η εκπληκτική εμφάνιση της τετράδας από το Seattle επισκιάστηκε από το γεγονός ότι, στο τέλος της δεύτερης μέρας, θα ανέβαιναν στη σκηνή οι Rammstein. Συν το γεγονός ότι ανέβηκαν στη σκηνή για λιγότερη ώρα από τους τραγικά απαράδεκτους Manowar. Στα μόλις 45 λεπτά της εμφάνισής τους, οι Cantrell, Du Vall, Inez και Kinney ξεσήκωσαν το κοινό, που έδειχνε να γνωρίζει όλα τα τραγούδια τους. Αλάνθαστοι, σωστοί επαγγελματίες και με εξαιρετική διάθεση, μας χάρισαν ένα σόου που θα θυμόμαστε για πολλά χρόνια. Ερμήνευσαν με τον καλύτερο τρόπο τα Them bones, Dam that river, Rain when I die, Check my brain, Again, A looking in a view, We die young, Man in the box, Would? και Rooster. Ο κόσμος το χάρηκε και τους αποθέωσε και εκείνοι, με τη σειρά τους, έδωσαν την υπόσχεση να επισκεφτούν εκ νέου τη Βουλγαρία. Εκείνο που μου χάλασε για λίγο τη διάθεση (αργότερα μου τη χάλασαν για τα καλά οι Manowar) ήταν το ότι, σύμφωνα με όσα μου είπε ο Inez λίγο νωρίτερα πίσω από τη σκηνή, θεωρούσαν δεδομένο ότι θα περνούσαν και από την Ελλάδα μέσα στο 2010, αλλά δε κατάλαβαν για ποιο λόγο ακυρώθηκε η εμφάνισή τους.
Αιδώς...
Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τον συρφετό που ακούει στο όνομα Manowar. Πριν πολλά χρόνια όταν ακόμη τους θεωρούσα μπάντα και όχι συρφετό, ήμουν ένας από τους φανατικούς οπαδούς τους. Οι ίδιοι όμως, φρόντισαν να κάνουν εκείνη την εποχή να φαντάζει πολύ, πολύ μακρινή. Γιατί? Γιατί, απλά, στη μια ώρα που τους αντιστοιχούσε, φρόντισαν να κάνουν τα παράπονά τους για το ότι οι διοργανωτές δεν τους επέτρεψαν να πουλήσουν τα Dio-tribute CD που έφεραν μαζί τους, να πετάξουν μπηχτές για τη Wendy Dio, να μας χαρίσουν ένα βαρετό bass solo, να πετάξουν πάνω από εκατό βουλγαρικές βρισιές, να αυτοσυστηθούν σαν true metals (εδώ γελάμε) και να ερμηνεύσουν μια διασκευή του Heaven and Hell και έξι (6)... ολόκληρα δικά τους τραγούδια! Δεν έδειξαν τον παραμικρό σεβασμό, απέναντι στο βουλγαρικό κοινό που πλήρωσε μέχρι και το 1/5 του μηνιαίου του μισθού για να τους δει στη σκηνή του Vasili Lefski, όπως επίσης δεν έδειξαν τον παραμικρό σεβασμό και απέναντι σε ανθρώπους που ταξίδεψαν από την Ελλάδα, την Τουρκία, τα Σκόπια, τη Σερβία, τη Γερμανία, την Αγγλία, τη Δανία, τη Βραζιλία, ακόμη και την Ιαπωνία για να τους δουν. Απεναντίας, έδειξαν ξεκάθαρα πως τους ενδιέφερε να τελειώνουν με την αγγαρεία, να πάρουν τα χρήματά τους και να φύγουν. Ντροπή σας, κύριοι Manowar. Εύχομαι, ολόψυχα, να κρεμάσετε επιτέλους στα πλαστικά σας σπαθάκια και να βγείτε στη σύνταξη. Μην αγγίζετε... Καίει! Ή αλλιώς, οι Big 1 του Millennium!
Εκνευρισμένοι από την κοροϊδία των Manowar, αλλά και εξαντλημένοι από το κρύο, ανεβήκαμε για λίγο στις κερκίδες για να ξεκουραστούμε και να προετοιμαστούμε για την εμφάνιση των Rammstein. Είχα ακούσει και διαβάσει πολλά για τις εμφανίσεις τους. Και, με το internet να μπαίνει σε κάθε σπίτι, είχα παρακολουθήσει πολλά αποσπάσματα συναυλιών τους. Τίποτα όμως δε με προϊδέαζε για αυτό που θα ακολουθούσε! Ένα τεράστιο μαύρο πανό, έδωσε τη θέση του σε μια (εξίσου) τεράστια γερμανική σημαία. Και όταν, με τη σειρά της, έπεσε και εκείνη, τότε ξεκίνησε μια συναυλιακή εμπειρία που δε μπορεί, πιστέψτε με, να συγκριθεί με καμία άλλη. Δε κράτησα καμία σημείωση για το setlist. Δεν υπήρχε λόγος. Αν οι Big Four σημάδεψαν το Metal στις δύο τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα, οι Rammstein είναι, με διαφορά, η μπάντα που το σημαδεύει στις μέρες μας.
Δε θα γράψω τίποτα άλλο, πέρα από τη φράση πηγαίνετε να τους δείτε στην Αθήνα! Οτιδήποτε άλλο, είναι περιττό.
Παντελής Τύπου.