Πρώτοι ανεβαίνουν οι Welcome Home, πολύ νεαροί σε ηλικία και με αρκετά καλή διάθεση. Το πρόβλημα μ'αυτούς ήταν πως κινούνται σε πιο κλασσικά πλαίσια blues, rock μουσικής που δεν ταίριαζε ιδιαίτερα στο ύφος της βραδυάς. Επίσης, δεν ένοιωσα πως παρουσίασαν κάτι ιδιαίτερο ή φρέσκο ασχέτως αν είχαν μια καλή απόδοση επί σκηνής. Παρόλαυτά, είναι πολύ νεαροί και έχουν πολύ χρόνο μπροστά τους να μας δείξουν κάτι παραπάνω. Αμέσως μετά ανέβηκαν οι High Noon, επίσης νεαροί όμως εμφανώς πιο έμπειροι καί συναυλιακά καί παραγωγικά (κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ep με τίτλο “The Red”). Αν ήθελε κανείς να περιγράψει τον ήχο και τη μουσική τους το μόνο που έχει να πεί είναι “αρκετά Pantera και πολύ Down”. Έτσι ακριβώς είναι, κομμάτια δυνατά, σκληρά riff, κοπάνημα και οργισμένα φωνητικά που ουρλιάζουν Phil Anselmo από μίλια μακρυά. Παίξανε με κέφι που πέρασαν στο κοινό και αφήσανε την εντύπωση μιας αρκετά δεμένης μπάντας. Περιμένω να δώ κι άλλα καλά και ενδιαφέροντα απο τους High Noon. Σειρά για τους Hogg τους οποίους είχα δεί τελευταία φορά πριν μερικά χρόνια να ανοίγουν για τους δικούς μας Planet of Zeus. Δεν άλλαξε καθόλου ο ήχος τους, έχουμε δυνατό stoner rock γεμάτο κέφι όπως ακριβώς το αγαπάμε και το θέλουμε. Ο τραγουδιστής τους ήταν μια ευχάριστη έκπληξη καθώς αρχικά μου φάνηκε λίγο μαζεμένος αλλά κομμάτι το κομμάτι χαλάρωσε και ανέβασε δραματικά την απόδωσή του. Ο κόσμος έδειξε να τους ευχαριστιέται ιδιαιτέρως, με αποκορύφωμα το τελευταίο κομμάτι τους, μια διασκευή στο Bomber των Motorhead. Είναι απλά τα πράγματα, Motorhead = εγγυημένο αποτέλεσμα, συγχαίρω την επιλογή τους για κλείσιμο.

Κάπου εδώ, έχουμε τελειώσει με τα support, και μια λογική κούραση μας έχει καταβάλει. Βέβαια, αυτό που ακολουθούσε ήταν ο λόγος για τον όποιο τόσοι άνθρωποι βρισκόμασταν εκεί (και δεν είμασταν λίγοι, είδικα λίγο πριν τελειώσουν το set τους οι Hogg ο κόσμος άρχισε να εισέρχεται μαζικά γεμίζοντας σχεδόν το Eightball) και αν μάλιστα ξέραμε τι μας περίμενε δε θα σκεφτόμασταν την κούραση ούτε λεπτό. Λίγος χρόνος για ένα-δυό τσιγάρα, άντε καμιά μπύρα και στις 12:00 πάνω κάτω ανεβαίνουν στη σκηνή οι Samsara Blues Experiment από το Βερολίνο της Γερμανίας.
Η μουσίκη των Samsara είναι ένα ογκώδες χτύπημα heavy psych stoner (όσο πιό περιορισμένα μπορώ να το περιγράψω) το οποίο ακούγεται αρκετά φρέσκο σε ένα είδος που παρουσιάζει ένα κορεσμό καλώς ή κακώς  τα τελευταία χρόνια. Πιστός οπαδός τους από το Long Distance Trip (1ος δίσκος τους) και αρκετά ενθουσιασμένος με το τελευταίο τους πόνημα Revelation & Mystery είχα μεγάλη περιέργεια να δώ πώς αποδίδουν ζωντανά, γιατί καλές οι studio δουλειές αλλά επί σκηνής φαίνεται η δουλειά του κάθε συγκροτήματος. Η στιγμή έφτασε,τα μέλη της μπάντας είναι έτοιμα να αρχίσουν το set τους και οι πρώτες νότες του Singata Mystic Queen αντηχούν. Αυτό που ακολούθησε με μια λέξη περιγράφεται, πανικός! Κόσμος να χτυπιέται και να λικνίζεται στους ρυθμούς των Samsara (αν είχαν και το sitar που ακούγεται στον δίσκο τότε πραγματικά θα μιλούσαμε για την τέλεια εκτέλεση του κομματιού) και οι Samsara να βαράνε ανελέητα. Σειρά τώρα να παιχτεί κομμάτι του καινούριου δίσκου και μιλάμε για το Into the Black και νιώθω υποχρεωμένος να δηλώσω πως τα καινούρια κομμάτια ακούγονται πολύ καλύτερα ζωντανά και πολύ πιο βαρυά απ'ότι στο δίσκο. Επιστροφή στο Long Distance Trip το οποίο και τίμησαν δεόντως και όσο πάει η ψυχεδέλεια χτυπάει κόκκινο, ειδικά με τα υπόλοιπα κομμάτια του 1ου δίσκου τους τα οποία δεν ήταν και λίγα. Έχουμε και λέμε, Army of Ignorance, For the Lost Souls όπου φάνηκε πόσο καλά κατέχουν την τέχνη τους οι Samsara καθώς όχι μόνο έχουν γράψει τεράστια heavy psych κομμάτια αλλά μπορούν να τα παίξουν ζωντανά χωρίς να κουράζουν το κοινό τους.

Σε αυτό το σημείο έρχεται η έκπληξη της βραδυάς, ένα ολοκαίνουριο κομμάτι που θα βρίσκεται στον επόμενο δίσκο του συγκροτήματος. Ήταν βαρύ, ήταν ογκώδες, ήταν ψυχεδελικό, ήταν Samsara Blues Experiment. Ο νέος δίσκος μας επιφυλάσσει πολλές καλές στίγμες και πραγματικά ανυπομονώ για την κυκλοφορία του. Επόμενο κομμάτι το φανταστικό Outside Insight Blues του τελευταίου δίσκου και κάπου εδώ οι Samsara λένε πως θα μας αποχαιρετήσουν με ένα τελευταίο κομμάτι, το έπος των 20 και παραπάνω λεπτών Double Freedom απο το Long Distance Trip, and what a trip indeed!! Δε νομίζω να υπάρχουν πολλά συγκροτήματα εκεί έξω που να τελειώνουν με τέτοιο τρόπο την εμφάνιση τους. Η ένταση που επικρατεί στο κομμάτι απλά δε περιγράφεται. Έπρεπε όμως να τελειώσει και αυτό, αλλά μη φύγετε γιατί δε τελειώσαμε ακόμα! Τα παληκάρια ξανανεβαίνουν στη σκηνή και μας παίζουν δύο ακόμα κομμάτια. Το πιασιάρικο Hangin' on the wire και τέλος το αριστούργημα των 13 λεπτών Center of the Sun αφήνοντάς μας με τεράστια χαμόγελα και απόλυτα ικανοποιημένους. Για να περιγράψουμε με μία φράση το σύνολο του live θα λέγαμε πως ήταν ένα jam-άρισμα επικών διαστάσεων όπως τα κάνανε το 60'-70', με ογκώδη ήχο, φλύαρα τύμπανα, βαθυά φωνητικά που απαιτούν την προσοχή σου και έναν μπασίστα που ο ορισμός του groove.

Οι Samsara Blues Experiment απέδειξαν περίτρανα για ποιό λόγο θεωρούνται από τα σημαντικότερα νέα συγκροτήματα στο χώρο τους και όποιος δεν τους γνωρίζει καλά θα κάνει να τους μάθει. Αν σας δωθεί ποτέ η ευκαιρία να τους δείτε επί τω έργω μην αφήσετε την ευκαιρία να πάει χαμένη θα σας το ξεπληρώσουν και με το παραπάνω.

Κείμενο:
Αλέξης Αιμονιώτης

Φωτογραφίες: Ακης Καλλόπουλος

 

ΜΕΡΟΣ Β

SAMSARA BLUES EXPERIMENT LIVE
 15/1/2012 EIGHTBALL


…11.30  η στιγμή που οι γερμανοί SAMSARA BLUES EXPERIMENT ανεβαίνουν στη σκηνή του Eightball 
Οι 3 πρώτες ελληνικές μπάντες που προηγήθηκαν, οι Welcome Home,με κλασικό ροκ, οι  High Noon & οιHogg με stoner rock κυρίως, προετοίμασαν κατάλληλα το κοινό  για το επερχόμενο μουσικό συμβάν.
Τώρα ...πώς μπορείς να περιγράψεις τώρα μια συναυλία των SAMSARA BLUES EXPERIMENT?…ας προσπαθήσουμε να το δούμε από μια άλλη πλευρά….
Οι πρώτες βαρύγδουπες νότες της κιθάρας  ηχούν,… το μουσικό αστρόπλοιο τους ξεκινά …και μας μεταφέρει κάπου στα κακόφημα στενοσόκακα στα τέλη της δεκαετίας το1800 στην Αγγλία ή σε κάποιο ανασφαλή μονοπάτι ενός ομιχλώδης  δάσους; … Όπως και να έχει, η μουσική των S.B.E. μπορεί να εξιτάρει την φαντασία σου και να σε μεταφέρει όπου οι πτυχές του μυαλού σου αναζητούν διεξόδους δράσης.
Με αργούς  και σταθερούς μουσικούς βηματισμούς καθοδηγούν την διαδρομή της φαντασίας μας.. Ένα μουσικό πέπλο μυστηρίου καλύπτει το χώρο… και ενώ όλα κινούνται σφαιρικά , ο drummer αλλάζει ρυθμό..το τέμπο γίνεται ολοένα γρηγορότερο. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει… είσαι έτοιμος για μάχη σε αυτό το μουσικό σου μονοπάτι.
Μου θυμίζει video game τρόμου που η αλλαγή ήχου και ρυθμού σε προετοιμάζει για κάποια δυνατή σύγκρουση ή για κάποια αναπάντεχη εισβολή διατηρώντας τα αντανακλαστικά σου σε πλήρη ετοιμότητα.

 

Καταιγιστικές μουσικές εξάρσεις και πανδαιμόνιο… ο τραγουδιστής κάτι θέλει να πει. Το μικρόφωνο δεν ακούγεται καλα. Αν και δεν χρειάζεται να καταλάβουμε τους στίχους.. η μουσική τα λέει όλα. Έρχεται στο μυαλό μου το “careful with that axe Eugene” των ανυπέρβλητων Pink Floyd. Και όχι μόνο..  Δαιμονισμένα solos ακολουθούν όλη αυτή τη διαδρομή, και μετά από κάθε μάχη επιστρέφουν πάλι στους post κιθαριστικούς σταθερούς βηματισμούς. Διανύοντας ολοένα το μουσικό αυτό space trip ένα πάζλ ξεδιπλώνεται μπροστά σου παρουσιάζοντάς σου πολύχρωμες εικόνες αισθήσεων διατηρώντας όμως πάντα το γκρίζο πέπλο του ύφους της μπάντας..
    Μετά από πορεία μιάμισης ώρας, ξεκουραζόμαστε για λίγο και συνεχίζουμε προς το τέλος της διαδρομής  μας με το εικοσάλεπτο encore, για να καταλήξουμε στον προορισμό μας που είναι το “Center of the Sun “.
Από τους δυναμικότερους συναυλιακούς επιλόγους  που έχω παρακολουθήσει.
Ήταν πραγματικά ένα άψογο ταξίδι ήχων και φαντασίας από μια μπάντα που με εξέπληξε ευχάριστα και  που με έκανε να θυμηθώ τα πρώτα συναυλιακά ταξίδια  των  porcupine tree,(χωρίς βέβαια να τους συγκρίνω μουσικά).
Σίγουρα είναι από τα συγκροτήματα που θα επεδίωκα να ξαναδώ στην επόμενή  επίσκεψή τους στην πόλη μας…
Θα ήθελα επίσης να αναφέρω την έξυπνη κίνηση της μπάντας να προωθήσουν την δουλειά τους πουλώντας στο τέλος της συναυλίας, βινύλιο, του  Revelation & Mystery, το οποίο σίγουρα δεν έχει μόνο συλλεκτική αξία για όλους τους βιβλιοσυλλέκτες, αλλά και συναισθηματική για όσους παρευρέθηκαν σε αυτό το πραγματικά, μεγάλο “χάσιμο”..
                                                                                       Ηλίας  Μεταλλινός