. Όμως η δυναμική του συγκροτήματος επί σκηνής θα μας φανερώσει ότι αυτό το πρόβλημα δεν θα επηρέαζε καθόλου την εμπειρία που επρόκειτο να ζήσουμε…. Ίσως απλώς να έλειπε η παρουσία του, γιατί θα ήθελα να τον ακούσω από κοντά και ζωντανά, έτσι όπως τον έχουμε γνωρίσει μέσα από τις ερμηνείες του στα κομμάτια που έχουμε αγαπήσει από τους Crippled Black Phoenix. 

Το σκηνικό πραγματικά λιτό αλλά η ύπαρξη ενός και μόνου συνθήματος, είναι αρκετή για να περάσει μέσα στην ψυχολογία του ακροατή και να τον προετοιμάσει για αυτό που θα επακολουθήσει… «Rise up and Fight» ! Η όλη εικόνα παραπέμπει, θα έλεγε κανείς, σε μια μικρή γωνία κρυμμένη και ξεχασμένη από το αστικό κατεστημένο μας, όπου λίγοι άνθρωποι συναντιούνται για να ξεκινήσουν, τελικά , κάτι πολύ μεγάλο. Ένα μέρος, όπου μπορεί να υπάρξει η σπίθα, που θα προκαλέσει την μεγάλη πυρκαγιά … 

Μουσικός καταιγισμός ήταν αυτό που επακολούθησε και όχι κάποια συνομωσία βέβαια, ακούγοντας την αρχή από το τελευταίο και πολύ πρόσφατο, ακόμη στα αυτιά μου, άλμπουμ των CBP.

Μαζί με το intro και τα δύο πρώτα κομμάτια “The heart of every country” και “Get down and live with it” στο οποίο συνεισφέρει, ερμηνευτικά αλλά και δημιουργικά, η μόνη γυναικεία παρουσία επί σκηνής του συγκροτήματος η Daisy Chapman, που παίζει το πιάνο, ήρθαν στα αυτιά μου με χαρά καθώς είναι και τα πρώτα κομμάτια που μου έκαναν εντύπωση από την νέα τους αυτή δουλειά. Μια γρήγορη αναφορά στο προηγούμενο EP τους με το “Fantastic Justice” αλλά και στο πρώτος τους άλμπουμ, όπου ο ένας εκ των δημιουργών του συγκροτήματος Justin Greaves  αναπολεί στο παρελθόν  ανοίγοντας την ψυχή του στο κοινό, με το “When You’re gone”.
Επιστρέφοντας στο νέο τους άλμπουμ “(Mankind) The Crafty Ape” προσπαθώντας να εμψυχώσει λίγο παραπάνω το κοινό, το οποίο δεν μπορώ να πω ότι δεν ήταν μυημένο στο βαρύ αλλά και μελωδικό ήχο των CBP. Και κάπου εκεί στη μέση λοιπόν ήρθε να ζεστάνει για τα καλά τον χώρο η μελωδικότατη και τόσο «εγκεφαλική» κιθάρα του Karl Demata με την εισαγωγή του “Of A Lifetime” ενός παλιού τραγουδιού των πρώτων Journey των μέσων της δεκαετίας του ’70, το οποίο διασκεύασαν καταπληκτικά οι CBP στο EP “I, Vigilante”, κάνοντας εμάς τους «παλιοροκάδες» λίγο πιο χαρούμενους… και εμένα προσωπικά να χοροπηδήσω από τη θέση μου. Μια καταπληκτική εκτέλεση που θα την θυμάμαι για πολύ καιρό.  

Πριν το ταξίδι στην μουσική των CBP συνεχιστεί με κομμάτια από το “The Resurrectionists”,  ο J Greaves (που έκανε όλο το talking με το κοινό) προσπάθησε να δώσει ελπίδα στους «χαροκαμένους» πια έλληνες, λέγοντας ότι πίσω στην πατρίδα τους τα media μπορεί να μας θεωρούν ως χώρα «ξοφλημένους», αλλά για αυτόν είναι απλώς rubbish και δεν ξέρουν τι λένε. «Θα τα καταφέρετε», είπε, με αρκετή εμφατικότητα και μια γενναία δόση βεβαιότητας, που τόσο την χρειαζόμαστε. Και πραγματικά σκέφτηκα ότι για να τα καταφέρουμε
θα πρέπει να βρούμε την έμπνευση και την δύναμη, για να σηκωθούμε επιτέλους και να αγωνιστούμε.  Ιδιαιτέρως απολαυστικό, λίγο μελωδικό πόστ ροκ με το Whissendine, σε ένα σημείο που πραγματικά κατάλαβα ότι η αναζήτηση των CBP, για τραγουδιστή θα πρέπει να συνεχιστεί ίσως λίγο ακόμη. Άλλη μια καταπληκτική εκτέλεση επί σκηνής του “We Forgotten who we are”, δίνοντας μας, πραγματικά, την δυναμική αυτού του κομματιού, μιας και το απέδωσαν θα έλεγα καλύτερα από ότι είναι στο άλμπουμ, και μας έδειξαν την συνιστώσα που έκανε αυτό το live ξεχωριστό για εμάς. Απολαμβάνουν και χαίρονται αυτό που κάνουν , κρίνοντας από την αλληλεπίδραση των μελών του συγκροτήματος , όπως ο Greaves με τον μπασίστα του συγκροτήματος Christian Heilmann, καθώς έφταναν στην κορύφωση του Forgotten, και μεταδίδοντας αυτόν τον ενθουσιασμό τους και σε όλους εμάς.

Το ξεσηκωμένο πια κοινό δεν ήθελε και πολύ για να ξεσπάσει σε ένα «πανηγύρι» με χοροπηδητά καθώς το setlist οδεύει προς το τέλος, και αυτό που έχει ξεκινήσει καιρό τώρα ήρθε σαν λογική κατάληξη με το “Rise up and Fight”. Καθώς όμως φεύγουν από την σκηνή (με μόνο σκοπό να … ξαναγυρίσουν) σκέφτηκα τελικά ότι αυτό που λείπει από αυτήν την συναυλία είναι και ο μεγαλύτερος λόγος για τον οποίον ήρθα. Το να ακούσω το κομμάτι με το οποίο τους γνώρισα και τους λάτρεψα … “Burnt Reynolds” ένα κομμάτι που συνοψίζει σε γενικές γραμμές και με κεφαλαία γράμματα τις επιρροές και τις μουσικές καταβολές αυτών των ανθρώπων. Progressive φιλοσοφία με ποστ-ροκ τεχνοτροπία. Και έτσι είναι πραγματικά . Ακούγοντας την μουσική τους δεν μπορείς εύκολα να τους κατατάξεις μόνο σαν post rock συγκρότημα … οι ίδιοι θέλουν να αποποιηθούν αυτόν τον χαρακτηρισμό, ο Karl Demata λέει ότι είναι Prog-ish και ότι αν το post rock έχει να κάνει με τον μεταμοντερνισμό τότε σίγουρα δεν είναι post rock band, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν μετα-μοντέρνα στοιχεία στη μουσική των CBP “Our music is very heavy and very full of direct links to the way we are and the way we see things”. “it’s not an exercise in style”, έχει πει. 

Το κοινό που ήταν για τον ίδιο, όπως τελικά φάνηκε, λόγο με τον δικό μου, μαζεμένο στο Eight Ball απόψε, είχε ξεκινήσει να σιγοτραγουδάει το chorus από το “Burnt Reynolds” ζητώντας το επιτακτικά … και μας κάνανε την χάρη να έρθουν ξανά επί σκηνής και να απολαύσουμε αυτό το νέο έπος που σαν να έχει βγει από τα παλιά, όποιοι με ξέρουν καλά, θα καταλάβουν τι έχω στο μυαλό μου… Η τελική γνώμη όμως είναι πάντοτε δικιά σας . Αποχαιρετώντας μας, δώσανε και ένα τελείως διαφορετικό μουσικό άκουσμα δίνοντας ένα χαρούμενο τόνο στην ώρα του αποχαιρετισμού. 

Crippled Black Phoenix  9 Μαρτίου 2012 στο Eight Ball Θεσσαλονίκη (set list)

- Nothing (we Are…)

- The Heart of Every Country

- Get Down and Live With It

- Fantastic Justice

- When You’re Gone

- A Letter Concerning Dogheads

- The Brain / Poznan

- Laying Traps

- Born in A Hurricane

- Release the Clowns

- Of A Lifetime

- 444

- Troublemaker

- Whissendine

- We Forgotten Who We Are

- Rise Up and Fight

- Burnt Reynolds

- Bella Ciao

Μετά από αυτά και έχοντας στα αυτιά μου ακόμη την μουσική τους μπορώ να πω ότι ήμουν τυχερός (ένας από τους λίγους) που βρέθηκαν στο Eight ball στη Θεσσαλονίκη (και μια μέρα πιο μπροστά στην Αθήνα στο «Κύτταρο») για να παρακολουθήσουν την συναυλία των Crippled Back Phoenix στα πλαίσια της διεθνούς τους περιοδείας . Ένα συγκρότημα ,  ένα project ίσως πολλών μουσικών (υπάρχουν αρκετοί ακόμη που έχουν συνεισφέρει στο συγκρότημα) το οποίο έχει όλα τα προσόντα και την ψυχή για να γίνει διεθνώς γνωστό και καθιερωμένο…αν και το «σταριλίκι» (με την κακή του έννοια) είναι κάτι που σίγουρα δεν επιζητούν ….  Μου αρκεί να απολαμβάνω μουσικά ταξίδια μαζί τους …. Όταν αυτό που θέλουν, είναι απλώς να ξεκινήσουν την δικιά τους επανάσταση, να μην δεχόμαστε τίποτα χωρίς αγώνα, εσωτερικό ή πραγματικό. 

Μιχτάρης Αρχοντής 

Φωτογραφίες:Ακης Καλλόπουλος