Πόσο μάλλον όταν το εισιτήριο είναι δελεαστικότατο (10 ευρώ παρακαλώ), συνηγορώντας στο να απολαύσεις στο λιγότερο δυνατό κόστος μια γκρουπάρα που είναι στα ντουζένια της, με πάμπολλα live εντός κι εκτός, έχοντας τέσσερις πολύ δυνατούς δίσκους στο ενεργητικό της, περιοδείες με τους «μεγάλους» του χώρου και πάνω απ’ όλα ΚΑΥΛΑ. Αλλά θα φτάσω κι εκεί.

Τη βραδιά – γιορτή του thrash ανοίξανε οι Vermillion Days: ενθουσιώθεις, Slayer-ικοί όσο χρειαζόταν, με ωραία riffs και τσαμπουκά. Δεμένοι και αποφασισμένοι να ζεστάνουνε το pit από νωρίς, έδειξαν ότι «το ‘χουνε».
Βέβαια υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης (κάποια μικρά λάθη του drummer φάνηκαν), και αυτό το λέω εντελώς καλόπιστα, το γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι έχουν τα προσόντα ώστε να γίνουνε πολύ καλύτεροι και να παρουσιάζουν το υλικό τους αβίαστα και χωρίς άγχος. Ωστόσο ο κόσμος δεν φάνηκε να πτοείται και επιδόθηκε σε ακατάσχετο headbanging, διασκεδάζοντας good, friendly and violent (που λένε και οι θεοί Exodus). Η διασκευή του “Slaves of Pain” των Sepultura έριξε περισσότερο λάδι στη φωτιά...

Τη σκυτάλη παρέλαβαν οι Conspiracy, φανερά βελτιωμένοι σε σύγκριση με την προηγούμενη φορά που τους είχα δει στο Harley Bar (RIP) πριν κανά δυο χρόνια, με πιο rock ‘n’ roll/ crossover/ χύμα διάθεση και όρεξη να «τα σπάσουνε». Όπερ και εγένετο, ειδικά στο Captain Jimmy Fucknut (ίσως το καλύτερό τους κομμάτι) και στις διασκεύες σε DRI (χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος) και Αντίδραση, το στίγμα δόθηκε πλήρως, ενώ το κοινό ενέκρινε με τον τρόπο του, συνεχίζοντας (φυσικά) τις προαναφερθείσες εχθροπραξίες.

Το μόνο αρνητικό, για το οποίο δεν ευθύνονται οι ίδιοι, όπως και οι Vermillion Days, είναι κάποια προβλήματα στον ήχο. Λεπτομέρειες...

Suicidal Angels, κύριοι.

Με τον αέρα μεγάλης μπάντας και τις ευλογίες των Slayer (ναι, των Slayer, πάω στοίχημα ότι οι ίδιοι οι S.A. είναι περήφανοι για αυτό), καταλαμβάνουν τη σκηνή μέσα σε καπνούς και μετά από ένα μικρό intro, ισοπεδώνουν τα πάντα με το ομώνυμο κομμάτι του τελευταίου δίσκου τους, “Bloodbath”. Χτύπημα, moshing, crowd surfing και μπόλικος ιδρώτας έχουν την τιμητική τους, μέσα σε ένα κατάμεστο 8ball που βράζει, αναβιώνοντας (θέλω να φαντάζομαι) άλλες εποχές. Η μπάντα είναι δεμένη, δεν χάνει πουθενά και απλά διαλύει τα πάντα στο πέρασμά της, με οδοστρωτήρες τύπου “Reborn In Violence”, “Morbid Intention To Kill”, “Bleeding Cries”, “Vomit on the Cross” (κολλάει και με το κλίμα των ημερών), ενώ στο “Moshing Crew” έγινε της πόρνης – θαρρείς και στα προηγούμενα ήταν ήσυχοι, δε γαμιόμαστε λέω εγώ… - , με το συγκρότημα να προσκαλεί το κοινό να ανεβεί στη σκηνή και να χτυπηθούνε όλοι μαζί…

 τετράδα ήταν καθηλωτική: λίγα λόγια και καλά, και από κει και πέρα κοπάνημα, riff- άρες, solos γεμάτα δηλητήριο, δικασίδια, όλα ξερά, in your face, και φάνηκε ότι νιώθουν με το παραπάνω.

Δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό άλλωστε. Τίμησαν όλη τη δισκογραφία τους και απέδειξαν περίτρανα πως τα όσα κολακευτικά έχουν ακουστεί για αυτούς (Mille Petrozza μεταξύ άλλων…) δικαίως λέγονται.

Πολύ θετικό το γεγονός ότι υπήρχαν αρκετά νέα παιδιά σε ηλικία (το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου, θα έλεγα), με αποτέλεσμα όχι μόνο ένα γεμάτο club, αλλά και τρελή πόρωση – αν ήθελες παθητική γυμναστική έπρεπε να ήσουν πρώτη γραμμή, μιλάμε για πραγματικά ωραίες καταστάσεις!

Εξαιρετική συναυλία, από τις καλύτερες που είδα τον τελευταίο καιρό, με μπάντα και κοινό καυλωμένους, με μουσικές μπερεκέτι... τι άλλο να ζητήσει κανείς; Πάντα τέτοια! Μέχρι την επόμενη φορά... Thrash ‘till Death.


Απόστολος Τζώτζης






**Eυχαριστούμε για τις φωτογραφίες το Rockoverdose.gr