Τη συναυλία άνοιξαν οι βρετανοί Fury UK. Ένα δυναμικό τρίο που η μουσική τους είχε ένα δυνατό άρωμα από την metal σκηνή της δεκαετίας του 80. Θυμίζοντας σε πολλά σημεία συγκροτήματα όπως Exciter & Raven (των αδερφών Gallagher). Βλέπετε και ο τρίο των Fury UK από τελείται και αυτό από τους αδερφούς Chris Appleton (κιθάρα, φωνητικά) και Luke Appleton (μπάσο) και την σύνθεση συμπληρώνει ο Martin McNee στα τύμπανα.
Στην 45λεπτη (περίπου) εμφάνισή τους, ακούστηκαν τα τραγούδια :I See Red, Fall From Grace, Taste the Blood, Nemesis, Manslaughter (including drum solo),Call to Arms και Death by Lightning. Εντύπωση μου έκανε αριστερά και δεξιά της σκηνής οι δύο ασπρόμαυρες αγγλικές σημαίες με το λογότυπο της μπάντας γραμμένο επάνω.
Στο τελευταίο τραγούδι της εμφάνισής τους και λίγο πριν υποδεχτούμε τον Michael Schenker, ο Chris Appleton επιδόθηκε σε κιθαριστική επίδειξη ταχύτητας, με δείγματα επιρροής σίγουρα από έναν άλλο μεγάλο βιρτουόζο ,τον Michael Angelo Batio. Επίσης μια πληροφορία που μάθαμε, είναι ότι πριν από την περιοδεία με τους MSG, ο μπασίστας Luke Appleton που συνδυάζει ένα εντυπωσιακό πακέτο (εμφάνισης- δύναμης –εκτέλεσης), συμφωνήθηκε να είναι ο νέος μπασίστας των Iced Earth.
Και ήρθε επιτέλους η στιγμή για τον τεράστιο αυτόν κιθαρίστα που ακούει στο όνομα Michael Schenker. Προσπαθώντας να περιγράψω όσο πιο αμερόληπτα γίνεται (όσο είναι βέβαια δυνατό, για έναν μουσικό που χρόνια τον θαυμάζω). Η εισαγωγή στη σκηνή έγινε με το intro από την τελευταία του δουλειά Temple Of Rock. Και ξεκινώντας την συναυλία, πρώτο μουσικό θέμα το instrumental Into The Arena. Παρότι στις βαλίτσες του κουβαλούσε τη νέα του δουλειά Temple Of Rock, ακούσαμε από αυτήν μόνο δύο τραγούδια .Το Howler και το Before the Devils Knows. Όλα τα υπόλοιπα ήταν από U.F.O. Scorpions και M.S.G. Αυτό όχι μόνο δεν ενόχλησε το κοινό, αλλά αντιθέτως μάλιστα, σε κάθε από τα χιλιοτραγουδισμένα και χιλιοπαιγμένα riff, η θερμοκρασία και η ένταση ανέβαινε στο κατακόρυφο.
Είχα πάρα πολύ καιρό να ακούσω τόσο στιβαρά τύμπανα σε συναυλία. Που ο ήχος τους να χτυπά με δύναμη στο στήθος σου και να το νιώθεις. Η κιθάρα του Schenker σκέτο ξυράφι, να “κελαηδά” ασταμάτητα εναλλάσσοντας τα riff και τα solos το ένα πίσω από το άλλο.
Μέσα σ` αυτόν τον μουσικό παροξυσμό έχω μείνει αποσβολωμένος με καρφωμένα τα μάτια μου στην απίστευτη μαγεία της FLYING V. Παρόλα αυτά στο συνολικό αυτό φανταστικό μουσικό αποτέλεσμα, δεν μπορώ να εντάξω και τον Doogie White, ο οποίος παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του να πλησιάσει έστω και λίγο τους υπόλοιπους μουσικούς δρομείς, που είχαν ξεφύγει χιλιόμετρα μακριά, στάθηκε πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατο... Και μολονότι η μικρή γαλανόλευκη ελληνική σημαιούλα που είχε καρφιτσωμένη στο μαύρο γελεκάκι του μας έκανε θετική εντύπωση, φάνηκε να μην είναι κατάλληλα προετοιμασμένος για το ξεκίνημα της ευρωπαϊκής περιοδείας των M.S.G.. (Βέβαια, τα παραλειπόμενα και τους λόγους τα μάθαμε εντελώς τυχαία την επόμενη μέρα και σας τα καταθέτω λίγο παρακάτω).
Η τελειομανία του γερμανού ήταν ακόμα αποτυπωμένη και στο χαρτί του set list, γράφοντας ακόμα μέχρι και σε ποιο σημείο έπρεπε να αντικαταστήσει την FLYING V κιθάρα του. Ενώ η συναυλία βρισκόταν σε εξέλιξη, η ροή των τραγουδιών, αλλά και η εκτελεστική δεινότητα, σου προκαλούσαν ερωτηματικά θαυμασμού, του τύπου..."τι έχει γράψει το άτομο..." ή "τι παπάδες κατεβάζει τώρα". Σε δύο τραγούδια επίσης (Rock you like a hurricane & blackout στο encore) παρατήρησα ότι η δουλειά της lead guitar και τα solos παραχωρήθηκαν στον Wayne Findlay, ενώ ο Schenker κρατούσε απλά τα ηνία της rhythm guitar.
Φτάνοντας στο τέλος και λίγο πριν το encore απολαύσαμε την εκπληκτική εκτέλεση του Rock Bottom, με τον Schenker να μας οδηγεί σε ένα κιθαριστικό παραλήρημα. Και προσέξτε, παρακαλώ, ότι ο Schenker σολάρει κυρίως με τρία δάκτυλα. Σπάνια χρησιμοποιεί τον μικρό.
Το encore μας επιφύλασσε δυόμιση τραγούδια. Το μισό ήταν το Holyday αφού ακούστηκε μόνο το slow μέρος του τραγουδιού, ενώ τα άλλα δύο, ήταν το Blackout των Scorpions και το Doctor Doctor, με το οποίο καληνύχτισε την Θεσσαλονίκη.
Τι να σχολιάσεις παραπάνω και τι άλλο να πεις, πέραν του ότι όσοι από τον κόσμο δεν παρευρέθηκαν σε αυτό το μουσικό γεγονός, σίγουρα θα πρέπει να ζηλεύουν πολύ όλους υπόλοιπους, που κατάφεραν με την παρουσία τους να “ανάψουν ένα κερί” στον ναό της rock.
Επόμενη μέρα... 22/4/2012
Aπογευματινή έξοδος για καφεδάκι με τους φίλους και συναδέλφους από τον rockarolla κάπου στα λαδάδικα στη Θεσσαλονίκη. Προς έκπληξή μου, το ίδιο καφέ για την απογευματινή του μπυρίτσα είχε επιλέξει και ο Doogie White (ο τραγουδιστής των MSG). Εγώ, συνεπαρμένος από το χθεσινό live, φορούσα ένα μπλουζάκι με το λογότυπο των MSG. Αυτό ήταν και ένα κίνητρο για τον White να ξεκινήσει πρώτος μια κουβεντούλα 40 περίπου λεπτών, που εξελίχτηκε κάπως έτσι...
Doogie White : Ωραίο μπλουζάκι.
Ηλίας Μεταλλινός : Ευχαριστώ Doogie... ήμουν χθες στη συναυλία...
DW : Αλήθεια? Εε εντάξει... τότε θα ήθελα να μου πεις ειλικρινά την γνώμη σου. Πως σου φάνηκε? (Εδώ δείχνω κάποιο προβληματισμό και μια μικρή διστακτικότητα και ο Doogie συνεχίζει...) αλήθεια... θέλω να μου πεις ειλικρινά την γνώμη σου. Όποια και να είναι...
ΗΜ : Να σου πω αφού θέλεις λοιπόν... Το σόου ήταν υπέροχο. Εσύ όμως δεν μου άρεσες... Θεωρώ ότι δεν μπόρεσες να τραγουδήσεις καλά. Έχασες ορισμένα σημεία και φάνηκε, σε τραγούδια όπως το “Assault attack “ και το “Lights out”, ότι πολλές φορές ξεχνούσες τους στίχους καλύπτοντας το κενό με το ναανααναα και μάλιστα σε γνωστά τραγούδια, όπως το Doctor Doctor που όλος ο κόσμος τα τραγουδάει και έδωσες την εντύπωση ότι δεν ήσουν ίσως έτοιμης για αυτό το live .
Σε κάθε τι που έλεγα συμφωνούσε απόλυτα λέγοντας συνέχεια "you're wright".
DW : Ναι το ξέρω έχεις δίκιο και αληθινά εκτιμώ την ειλικρίνεια σου και σ' ευχαριστώ γι` αυτό. Έγιναν όμως όλα αρκετά γρήγορα και δεν το λέω για να απολογηθώ. Ξέρεις ότι ο Michael σε κάθε περιοδεία έχει άλλους μουσικούς. Για να ακολουθήσω λοιπόν το συγκρότημα στην ευρωπαϊκή περιοδεία λόγω ορισμένων υποχρεώσεων που είχα, δεν κάναμε παρά μόνο 3 πρόβες μαζί. (Και επαναλαμβάνει δείχνοντάς μου), μονό 3 πρόβες πριν την περιοδεία. Και να προσθέσουμε και την προχθεσινή εμφάνιση στην Αθήνα, που πιστεύω ότι τα πήγα πολύ καλύτερα από ότι εδώ. Εκτός από αυτό, ο Frank (Buchholz), ο Herman (Rarrebel), και ο Michael έχουν δουλέψει αρκετά χρόνια μαζί, αλλά και ο Wayne (Findley), είναι μαζί με τον Michael, κοντά στα 10 χρόνια. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι το μόνο νέο μέλος στη συγκεκριμένη σύνθεση ήμουν εγώ. Και σίγουρα θέλω κάποιο χρόνο, για να μπορέσω να “δέσω” και εγώ με την μπάντα.
ΗΜ : Ναι. Δεν ήξερα ότι είχατε κάνει μόνο 3 πρόβες μαζί.
Εδώ μου δίνει πάτημα για την επόμενη ερώτηση.
ΗΜ : Γνωρίζοντας από αυτά που διαβάζουμε και βλέπουμε, ότι και οι δύο κιθαρίστες είναι τελειομανείς και θέλουν τα πάντα να λειτουργούν άψογα, πιστεύεις ότι η συνεργασία με τον Michael ήταν πιο δύσκολη από αυτή με τον Rιtchie;
DW : Ναι έχεις δίκιο αλλά δεν ήταν στίχοι... Ήταν σημειώσεις που είχα κρατήσει, για το πότε ακριβώς και σε ποια parts έπρεπε να μπαίνω σε συγκεκριμένα τραγούδια όπως το” Cry for the nation” και... (σκέφτεται)… το “Shoot-Shoot”.
DW : Για αυτό δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, εκτός από το να προσπαθήσω να είμαι καλύτερος στη συνέχεια…
Υποσχέθηκε να τα ξαναπούμε αν όχι διαδικτυακά, σίγουρα σε κάποια άλλη εμφάνιση του, με καλύτερη προετοιμασία , και φεύγοντας , με το χέρι κάνει το σήμα της ειρήνης και λέει γελώντας... Peace man... Peace.
div
