Η Μόνικα ήθελε πολύ περισσότερο να παίζει συμβατικά παιχνίδια αλλά την πίεζα να κάνει Δευτέρα φωνητικά και να μαθαίνει τις συγχορδίες για τα γυμνασιακά μου κομμάτια με τις γνωστές συνέπειες..
-Ακούγοντας τη μουσική σου και σε συνδυασμό αυτού που υποδηλώνει το καλλιτεχνικό σου όνομα, θα έλεγε κανείς ότι η επιθυμία σου για μουσική ξεκίνησε από τον κινηματογράφο…
O κινηματογράφος είναι ο ονειρικός χώρος που ζω σαν Lumiere Brother..είναι η παιδική χαρά μου και ταυτόχρονα το σημείο από όπου μαθαίνω πως να «σκηνοθετώ» ιστορίες με τα μέσα που διαθέτω-τα μουσικά όργανα (αντί για ηθοποιούς).
- Το ντεμπούτο άλμπουμ “Fiction” έχει χαρακτηριστεί ως «προσωπικό σου soundtrack». Μπορείς να το αναλύσεις λίγο αυτό?
Όταν τα συναισθήματα, οι αναμνήσεις και οι αναφορές του μυαλού σου σε μέρη και ανθρώπους γίνονται τραγούδια, τότε μιλάμε για το προσωπικό soundtrack.
- Στη Λυών έζησαν οι Lumiere Brothers και πολλά χρόνια αργότερα ο…Lumiere Brother! Πες μας πώς έγινε αυτή η «συνάντηση» και πόσο σε επηρέασε.
Το σπίτι των αδερφών Lumiere στην Λυών είχε κάτι από ταινία φανταστικού κινηματογράφου με soundtrack πιανιστικα etudes των επίσης Γάλλων Satie και Debussy .η συνάντηση με την ιστορία του σπιτιού αυτού ήταν λοιπόν καθοριστική...
- Μουσικά ξεκίνησες μέσα από το Πατρινό συγκρότημα “Serpentine”. Τι αποκόμισες από εκείνη την εμπειρία που «έπρεπε» να τελειώσει?
Oι Serpentine είναι το μουσικό σχολείο μου, με συνήθως απίστευτης αισθητικής μαθητές, τσακωμούς στα διαλείμματα, πολλά όμορφα βράδυα συζητώντας για τα «μαθήματα» της αυριανής ημέρας και πάμπολες εικόνες από αστεία στην «τάξη»(στούντιο,live)
- Έκανες support στην εμφάνιση του Richard Hawley στην Αθήνα. Πώς σου φάνηκε και με ποιους άλλους ξένους καλλιτέχνες θα ήθελες να συνεργαστείς?
Είχα ξανακάνει support με Serpentine σε διάφορες μπάντες και σίγουρα αυτό που προσπαθώ να διδάσκομαι κάθε φορά είναι η στάση τέτοιων ωραίων προσωπικοτήτων πάνω και πίσω από την σκηνή (εκτός φυσικά περιπτώσεων όπου η άσχημη συμπεριφορά τους απομυθοποιεί). Θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ με τον Gonzales , τον Θανάση Παπακωνσταντίνου η τους Dears..
- Οι νέοι καλλιτέχνες της γενιάς σου, μέσα από τον αγγλόφωνο στίχο, εκπέμπουν μία φρεσκάδα και εξωστρέφεια στο μουσικό τους αποτέλεσμα, που κάλλιστα θα μπορούσαν να βγουν από τα γεωγραφικά σύνορα της χώρας μας. Έχεις την ίδια αίσθηση και κατά πόσο είναι εφικτό?
Είναι πραγματικά δύσκολο και απαιτεί συνδυασμό πολλών παραμέτρων το να μπορέσεις να εξάγεις μουσική, ειδικά όταν η μουσική της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής έχει περισσότερα μη Ελληνικά στοιχεία παρά στοιχεία αμιγώς Ελληνικά...παρ'ολα αυτά το Ίντερνετ είναι ένα παγκόσμιο playroom όπου όλοι μπορούν να ακουστούν και να λατρευτούν!
- Σχέδια/ιδέες για νέο άλμπουμ?
Ένα άλμπουμ που θα ανακατεύει με τον πιο διακριτικό τρόπο την μελαγχολία των eels με τον ευρωπαϊκό αέρα του gainsbourg..